Godsdienst in Jamaica

Vrijheid van godsdienst wordt gewaarborgd door de grondwet van Jamaica. De meeste Jamaicanen zijn protestants. De grootste kerkgenootschappen zijn de Zevende-dags Adventisten en de Pinkstergemeente; een kleiner, maar nog steeds aanzienlijk aantal gelovigen behoort tot diverse kerkgenootschappen die de naam Kerk van God gebruiken. Slechts een klein deel van de Jamaicanen gaat naar de Anglicaanse kerk, die als de Church of England tot 1870 de enige gevestigde kerk van het eiland was. Kleinere protestantse kerkgenootschappen zijn de Moravische kerk, de United Church in Jamaica and the Cayman Islands, de Society of Friends (Quakers), en de United Church of Christ. Er is ook een tak van de Ethiopisch-orthodoxe Tewahedo-kerk.

De Joodse gemeenschap is een van de oudste van het westelijk halfrond. Jamaica heeft ook een kleine hindoeïstische bevolking en kleine aantallen moslims en boeddhisten. Er zijn enkele religieuze bewegingen die elementen van zowel het christendom als de West-Afrikaanse tradities combineren. Het centrale kenmerk van de Pukumina-sekte, bijvoorbeeld, is bezetenheid door geesten; de Kumina-sekte heeft rituelen die worden gekenmerkt door trommelen, dansen en bezetenheid door geesten. Obeah (Obia) en Etu herinneren op vergelijkbare wijze aan de kosmologie van Afrika, terwijl Revival Zion elementen heeft van zowel christelijke als Afrikaanse religies.

Rastafarianisme is sinds de jaren dertig een belangrijke religieuze en culturele beweging in Jamaica en heeft aanhangers aangetrokken uit de armste gemeenschappen van het eiland, hoewel het slechts een klein deel van de totale bevolking vertegenwoordigt. Rastafari’s geloven in de goddelijkheid van keizer Haile Selassie I van Ethiopië en in de uiteindelijke terugkeer van zijn verbannen volgelingen naar Afrika. Rastafarisme is internationaal bekend geworden door de associatie met reggaemuziek en enkele van Jamaica’s meest succesvolle muzieksterren.