Hypothyreoïdie

Hypothyreoïdie wordt veroorzaakt door een tekort in de productie van schildklierhormoon en kan zowel primair als secundair zijn. Primaire hypothyreoïdie treedt op wanneer de schildklier niet voldoende schildklierhormoon aanmaakt. Het wordt gewoonlijk gekenmerkt door hoge niveaus van het thyroïd-stimulerend hormoon (TSH) en lage niveaus van de schildklierhormonen tri-joodthryronine (T3) en tetra-joodthryonine (T4).

Secundaire (of centrale) hypothyreoïdie wordt veroorzaakt door aandoeningen van de hypofyse of de hypothalamus. In het algemeen wordt secundaire hypothyreoïdie geassocieerd met een laag TSH en een laag T3 en T4. De TSH-spiegel kan echter ook normaal of zelfs licht verhoogd zijn. Daarom is TSH vaak een onbetrouwbare maat voor secundaire hypothyreoïdie en mag het niet worden gebruikt om de toereikendheid van schildkliervervanging bij deze patiënten te beoordelen.

Symptomen

Tekort aan schildklierhormoon veroorzaakt mentale retardatie bij zuigelingen, groeiachterstand bij kinderen, en myxoedeem bij volwassenen. Symptomen van schildklierhormooninsufficiëntie zijn onder meer koude-intolerantie, gewichtstoename, geheugenverlies, droge huid, haaruitval, broze nagels, constipatie, verhoogde slaapbehoefte en vermoeidheid. Ernstige hypothyreoïdie die onbehandeld blijft, kan leiden tot coma en zelfs de dood.

Hypothyreoïdie door TSH- of TRH-deficiëntie kan het gevolg zijn van hypothalamus- of hypofysevernietiging (neoplastische, inflammatoire, granulomateuze, vasculaire, traumatische, auto-immuun-, en bestralingsnecrose). Typisch gaat het verlies van TSH secretie gepaard met andere hormonale afwijkingen omdat er een stapsgewijs verlies is van hypofyse functie te beginnen met groeihormoon, gonadotrofinen, en dan thyrotropine (als laatste ACTH) in de aanwezigheid van een groeiende hypofyse tumor.

Behandeling

Behandeling van de meeste vormen van hypothyreoïdie is succesvol met vervangingstherapie met thyroxine, die wordt aangepast totdat normale serum hormoonspiegels zijn bereikt. Onze voorkeursbenadering voor de behandeling van secundaire hypothyreoïdie is om de startdosis te baseren op de geschatte vetvrije massa van de patiënt. Wij vinden dat een startdosis van ongeveer 0,8 microgram T4 per pond geschatte vetvrije massa voor de meeste patiënten voldoende is.

Veel lagere doses worden aanvankelijk gebruikt bij ouderen en bij patiënten met cardiovasculaire aandoeningen. We houden rekening met andere factoren die van invloed kunnen zijn op de dosis, zoals andere gelijktijdige medische aandoeningen, geneesmiddelen, enz. Patiënten die cortisolvervanging nodig hebben, worden een paar dagen behandeld met glucocorticoïden voordat schildklierhormoon wordt toegediend.

Wij adviseren een behandeling van 6 tot 8 weken en vervolgens een anamnese en onderzoek samen met meting van de vrije T4-spiegel om de geschiktheid van de dosis te beoordelen. Wij streven ernaar eventuele symptomen en verschijnselen van een tekort aan schildklierhormoon op te lossen en tegelijkertijd symptomen en verschijnselen van een teveel aan schildklierhormoon te voorkomen. Dit wordt gewoonlijk bereikt door de schildklierhormoondosis elke 6 tot 8 weken met 12,5 tot 25 microgram te verhogen tot de vrije T4-spiegel in het midden of zelfs de bovenste helft van het normale bereik ligt. Zodra een stabiele dosis is bereikt, evalueren we elke 6 tot 12 maanden opnieuw en passen we de dosis zo nodig aan.