10 rzeczy, które powinieneś wiedzieć o demonach i szatanie

Ten artykuł jest częścią serii 10 rzeczy, które powinieneś wiedzieć.

Demony są upadłymi aniołami.

Czasami nasze podręczniki teologii podają, że grzech po raz pierwszy pojawił się na świecie wraz z grzechem w ogrodzie, ale już przed upadkiem człowieka istniał upadek. Wąż wszedł do ogrodu z zewnątrz i ze złymi zamiarami (Rdz 3:1-2). Wąż zakwestionował dobroć Boga, insynuując, że Bóg ukrywa coś dobrego przed swoimi ludzkimi obrazami. W dalszej części Pisma Świętego diabeł jest opisany jako „ów wąż starodawny” (Ap 20,2). Jak wiele jeszcze chcielibyśmy o tym wszystkim wiedzieć. Jednak Pismo Święte jest skierowane do nas, a nie do aniołów. Wiemy natomiast, że szatan przewodzi armii zbuntowanych aniołów (Obj. 12:7-8), którzy zostali wyrzuceni z nieba. Demony są tymi upadłymi aniołami. Demony nie są duchami usługującymi, lecz psujami.

Demony mają przywódcę.

Szatan jest ich przywódcą. Czy był on cherubinem, który się pomylił, czy archaniołem, który się pomylił? Nie wiemy tego na pewno. Michał i jego aniołowie pokonali go i jego aniołów w bitwie. Tak więc został pokonany przez archanioła (Ap 12:7). W Piśmie Świętym jest wiele tytułów oprócz „szatana” i „diabła”, które go podsumowują. Millard J. Erickson1 podaje ich poręczne podsumowanie: „Kilka innych określeń jest używanych w stosunku do niego rzadziej: kusiciel (Mat. 4:3; 1 Tes. 3:5), Belzebul (Mat. 12:24, 27; Marek 3:22; Łukasz 11:15, 19), nieprzyjaciel (Mat. 13:39), zły (Mat. 13:19, 38; 1 Jana 2:13; 3:12; 5:18), Belial (2 Kor. 6:15); przeciwnik (1 Piotra 5:8), zwodziciel (Obj. 12:9), wielki smok (Obj. 12:3), ojciec kłamstwa (Jan 8:44), morderca (Jan 8:44), grzesznik (1 Jana 3:8).

Szatan i jego demoniczna świta mają ograniczenia.

Szatan i demony są potężnymi duchami, ale nie są wszechobecne, wszechwiedzące, ani wszechmocne. Jeśli chodzi o wszechobecność – demony mogą opuścić człowieka i wejść w świnie (Mk 5:13). Jeśli chodzi o wszechwiedzę – aniołowie, i możemy bezpiecznie przypuszczać, że upadli aniołowie również, nie znają dnia ani godziny powrotu Syna Człowieczego (Mt 24:36). Jeśli chodzi o wszechmoc – żaden anioł, władca ani moc nie może oddzielić wierzącego od miłości Chrystusa (Rzym. 8:38). W niektórych kręgach chrześcijańskich diabelska moc, wiedza i obecność są wyolbrzymiane.

Celem diabła jest uwielbienie.

Mówi się, że świat mówi do nas: Dostosuj się do mnie!, ciało mówi do nas: Zaspokój mnie!, a diabeł mówi do nas: Uwielbiaj mnie! Istnieją biblijne dowody na poparcie każdej z tych tez. Jeśli chodzi o ostatnią z tych trzech idei, to kuszenie Jezusa przez diabła na pustyni kulminuje tym zaproszeniem (Mt 4:8-9): „I znowu wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę i pokazał Mu wszystkie królestwa świata i ich chwałę. I rzekł do niego: „Wszystko to dam ci, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon”. To wydaje się być ostateczną motywacją diabła: pragnienie bycia czczonym. Ale robienie tego jest bałwochwalstwem. Jest to oddawanie czci stworzeniu, a nie Stwórcy (Rz 1:24-25).

Istnieją dwie ważne diabelskie postacie.

Diabeł jest zwodzicielem (Obj. 12:9). Apostoł Paweł ostrzega Koryntian, że diabeł może przebrać się za „anioła światłości” (2 Kor. 11:14). Paweł pisze o niebezpieczeństwie ze strony fałszywych nauczycieli, którzy przebierają się za „apostołów Chrystusa” (2 Kor. 11:13). Ci „zwodniczy robotnicy” są agentami wielkiego zwodziciela. Fałszywe nauczanie, fałszywa ewangelia i fałszywi nauczyciele nadal utrzymują się i trapią kościoły. Może to być szczególnie widoczne na Zachodzie. Słyszałem kiedyś pastora, który był więziony przez reżim komunistyczny w czasach sowieckich, który powiedział, że stopień DD może oznaczać Doctor of Divinity lub Doctor of Darkness.

Jednakże istnieje inne podszycie, które wcale nie jest subtelne. Ukazuje się w prześladowaniach. Piotr używa zaskakującej metafory w zastosowaniu do diabła (1 P 5): „Bądźcie trzeźwo myślący; bądźcie czujni. Przeciwnik wasz, diabeł, przechadza się jak lew ryczący, szukając kogo by pożreć.” Piotr ma na myśli prześladowania za wiarę, o czym świadczy następny werset (1 P 5,9): „Stawiajcie mu opór, mocni w wierze, wiedząc, że tego samego rodzaju cierpień doświadcza wasze braterstwo na całym świecie”. Są bracia i siostry chrześcijanie w niezachodnich częściach świata, którzy doświadczają ryczącego lwa w chwili, gdy to piszę.

Chrystus jest zwycięzcą nad szatanem.

Jezus przyszedł na świat jako wcielony Syn Boży, aby dokonać więcej niż jednej rzeczy. Oto kilka przykładów. Jezus przyszedł, aby objawić nam Ojca (J 1:18), aby być wzorem zachowania dla uczniów (J 13:12-15; 1 J 2:6), aby być naszym wielkim arcykapłanem (Hbr 4:14-16), aby umrzeć za nasze grzechy w naszym zastępstwie (Hbr 10:1-10; 1 J 4:8-10) i aby pokonać diabła (1 J 3:8). On pokonuje diabła, zakosztowawszy śmierci za nas (Hbr 2,14-15). Moc diabła polega na przynoszeniu śmierci. Po śmierci przychodzi sąd (Hebr. 9:27-28) i strach przed nim. Ale jeśli Jezus zajął się sprawą sądu na krzyżu, a zajął się, to strach wierzącego zostaje uśmierzony (Kol. 2:13-15).

Po śmierci przychodzi sąd i strach przed nim. Ale jeśli Jezus zajął się kwestią sądu na krzyżu, a zajął się, to strach wierzącego jest uśmierzony.

Zamieszkiwanie demonów jest realne.

Opętanie przez demona jest tematem filmów. Egzorcysta przychodzi na myśl jako klasyczny horror. Jednakże, niektórzy uczeni kwestionują użycie terminu opętanie do scharakteryzowania uścisku demona na ludzkim podmiocie. Ci uczeni wolą opisywać człowieka przedstawionego w Ewangelii Marka 5 jako zdemonizowanego. Tradycyjnym określeniem jest „opętany przez demona”. Ja wolę określenie „zamieszkany przez demona”. Ewangelia Marka 5:1-20 dostarcza pouczającego przykładu. Jezus pozwala demonom wyjść z człowieka i wejść do świń (por. Mk 5,10-13). Innym przykładem jest przypowieść Jezusa o duchu nieczystym wychodzącym z człowieka. Duch nieczysty powraca do tej osoby, która zostaje porównana do domu, w którym teraz zamieszkują powracające złe duchy (Łk 11, 24-25). W obu przypadkach użyta jest wyobraźnia przestrzenna. Idea opętania może sprawiać wrażenie własności, podczas gdy demony są lokatorami. Język „zdemonizowany” może być zbyt szeroki, aby był zbyt użyteczny.

Wierzyciele nie mogą być zamieszkani przez demony.

Czy wierzący mogą być zamieszkani przez demony? To jest pytanie, które zadaje wielu. Z teologicznego punktu widzenia trudno jest uwierzyć, że wierzący może być jednocześnie mieszkaniem dla demona i świątynią zamieszkującego go Ducha Świętego (1 Kor. 6:19 i 2 Kor. 6:16). Istnieją jednak wszelkie powody, by sądzić, że wierzący może być demonizowany w sensie uciskany przez demoniczną złość (1 P 5,8-9). Podobnie, diabeł może aktywnie starać się nękać bogobojnego sługę, jak Paweł mówi Koryntianom (2 Kor. 12:7). W skrócie: zamieszkany – nie; uciskany – tak.

Diabeł i demony nie mają przyszłości u Boga.

Zaskakujące jest to, że niektórzy bardzo ważni myśliciele wczesnego Kościoła byli zupełnie innego zdania. Orygenes (zm. ok. AD 354) był jednym z największych teologów spekulatywnych w historii Kościoła. Twierdził on, że wszyscy będą zbawieni, łącznie z diabłem. Grzegorz z Nyssy (AD 335-394) był bardziej ostrożny w wysuwaniu tego samego twierdzenia. Miał jednak nadzieję, że diabeł zostanie zbawiony. Za swoją śmiałość Orygenes został potępiony przez Sobór Konstantynopolitański II w 553 r., ale Grzegorz z Nyssy nie. Świadectwo Pisma Świętego jest jasne – diabeł i jego słudzy, fałszywy prorok i bestia z morza, będą na wieki w jeziorze ognia (Obj. 20:9-10). Można się domyślać, że innych sług diabła, demony, czeka ten sam los.

Możemy mieć ślepy zaułek.

Paul G. Hiebert wychował się w Indiach, ale wykształcił się na Zachodzie jako antropolog i misjolog. Zdał sobie sprawę, że jego zachodnie wykształcenie sprawiło, że stał się nieświadomy świata duchów, zarówno dobrych jak i złych, których świat większości nigdy nie stracił z oczu. Nazwał tę ślepą plamkę „skazą wyłączonego środka”. Sądził, że wielu zachodnich chrześcijan może mieć głoszoną teologię afirmującą anioły i demony, ale w praktyce mają teologię operacyjną, która żyje tak, jakby Bóg i my sami byli jedynymi inteligencjami. Ta ślepa plamka ujawni się w naszych modlitwach, jeśli nigdy nie będziemy się modlić o to, by zmartwychwstały Chrystus nadal wiązał siłacza i psuł jego dobra przez zwycięstwo krzyża.

Notatki:
1. Teologia chrześcijańska, wyd. 3, 417.

Graham Cole jest autorem książki Against the Darkness: The Doctrine of Angels, Satan, and Demons.

Popularne artykuły w tej serii

View All