4 września 1992: Dzień, w którym Connors zakończył swój ostatni turniej US Open

Co dokładnie wydarzyło się tego dnia

W tym dniu, 4 września 1992 roku, 40-letni Jimmy Connors rozegrał swój ostatni mecz w US Open. W tym ostatnim występie został pokonany w walce legend przez innego byłego nr 1 na świecie, 32-letniego wówczas Ivana Lendla (3-6, 6-3, 6-2, 6-0). Był to 22. występ Connorsa w US Open, który opuścił tylko jedną edycję od 1970 roku, a także 35. spotkanie obu panów.

Jimmy Connors

Jimmy Connors, urodzony w 1952 roku, był jednym z największych tenisistów swoich czasów. Trenowany przez matkę Glorię, Connors był jednym z pierwszych kilku graczy, którzy uderzali piłkę płasko i głównie z linii bazowej. Uderzając piłkę na podwyższeniu, jego gra będzie bardzo wpływowa dla przyszłych pokoleń tenisistów. „Jimbo” został zawodowcem w 1972 roku i stał się numerem 1 na świecie do 1974 roku. W tym samym roku wygrał trzy z czterech turniejów Wielkiego Szlema, ale nie pozwolono mu wziąć udziału w czwartym, Roland-Garros, z powodu pozwu, który złożył przeciwko ATP.

Pozostał na pierwszym miejscu rankingu ATP przez rekordową liczbę 160 tygodni z rzędu, od 1974 do 1977 roku. Stracił swój tron na rzecz Bjorna Borga 23 sierpnia 1977 roku, na zaledwie tydzień(!), ale odzyskał go na kolejne 84 tygodnie, aż do wiosny 1979 roku. W sumie Connors zajmował pozycję nr 1 przez 268 tygodni, co jest rekordem ustanowionym w 1983 roku, a pobitym w 1990 roku przez Ivana Lendla. W latach 1979-1981 Connors nie radził sobie już tak dobrze jak w szczytowym okresie i nie dotarł do finału Wielkiego Szlema. Zajęło mu to trochę czasu, ale udało mu się wygrać turnieje Wielkiego Szlema i ponownie zająć miejsce nr 1 na świecie, w 1982 i 1983 roku, zdobywając trzy kolejne tytuły wielkoszlemowe: Wimbledon w 1982 roku, oraz US Open w 1982 i 1983 roku. Pozostał graczem pierwszej dziesiątki aż do kwietnia 1989 roku, w wieku 37 lat. Pod koniec swojej długiej kariery miał na koncie 109 tytułów mistrzowskich. Zdobył osiem tytułów wielkoszlemowych: Australian Open (1974), Wimbledon (1974, 1982) i US Open (1974, 1976, 1978, 1982, 1983).

Ivan Lendl

Urodzony w 1960 roku, Ivan Lendl był numerem 7 na świecie we wrześniu 1992 roku. Po przejściu na zawodowstwo w 1978 roku, od 1980 roku był jednym z czterech najlepszych graczy na świecie, razem z Bjornem Borgiem, Johnem McEnroe i Connorsem. Chociaż wygrał dziesiątki turniejów ATP, w tym Grand Prix Masters w 1981 roku (pokonując Vitasa Gerulaitisa, 6-7, 2-6, 7-6, 6-2, 6-4), nie zdobył tytułu Wielkiego Szlema przed 1984 rokiem. W rzeczywistości był czterokrotnie pokonany w finałach Wielkiego Szlema, raz w Roland-Garros (w 1981 roku, pokonany przez Bjorna Borga), dwa razy w US Open (pokonany przez Jimmy’ego Connorsa w 1982 i 1983 roku) i raz w Australian Open (przegrana z Matsem Wilanderem w 1983 roku).

W 1984 roku Lendl ostatecznie triumfował w Roland-Garros, pokonując Johna McEnroe w epickim finale, w którym powrócił z dwóch setów, by podnieść swoje pierwsze trofeum Wielkiego Szlema. W 1985 roku dotarł do finału French Open (ponownie pokonany przez Wilandera), ale w US Open, kilka tygodni po tym, jak ponownie został numerem 1 na świecie, zdobył drugą koronę Wielkiego Szlema, pokonując w finale Johna McEnroe (7-6, 6-3, 6-4).

W kolejnych latach Lendl zdominował grę, zdobywając sześć tytułów Wielkiego Szlema: Roland-Garros (1986, 1987), US Open (1986, 1987) i Australian Open (1989, 1990). Nigdy nie udało mu się triumfować w Wimbledonie, choć dwukrotnie był wicemistrzem – w 1986 (z młodym obrońcą tytułu Borisem Beckerem, 6-4, 6-3, 7-5) i 1987 (z Patem Cashem, 7-6, 6-2, 7-5). Na początku lat 90. dominacja Lendla dobiegła końca, ale pozostał on solidnym graczem z pierwszej dziesiątki.

Ivan Lendl wyznaczył nowe standardy w grze na kortach podstawowych, dysponując bardzo mocnym topspinowym forehandem, który pozwalał mu na agresywną grę przy jednoczesnym zachowaniu niezwykłej konsekwencji, co zmuszało jego przeciwników do podejmowania bardzo trudnych wyzwań fizycznych. Wyznaczył również nowe standardy w etyce pracy, trenując więcej niż ktokolwiek wcześniej, zwracając uwagę na swoją kondycję i dietę w sposób, do którego tenisiści nie byli przyzwyczajeni.

Miejsce

Otwarty turniej US Open (znany jako US Nationals przed 1968 rokiem i początkiem Ery Otwartej) został ustanowiony w 1881 roku i choć jest to jedyny turniej Wielkiego Szlema, który był rozgrywany co roku bez przerwy od początku jego istnienia, to w ciągu XX wieku kilkakrotnie zmieniał lokalizację. Po raz pierwszy turniej odbył się w sierpniu 1881 roku na kortach trawiastych w Newport Casino na Rhode Island, a w 1915 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie rozgrywany był w West Side Tennis Club w Forest Hills aż do 1977 roku (z wyjątkiem lat 1921-1923, kiedy to zawody przeniesiono do Filadelfii).

W latach 1975-1977 zawody rozgrywane były na glinie. W 1978 roku US Open opuścił West Side Tennis Club, który był już zbyt mały dla tak ważnej imprezy, na rzecz USTA National Tennis Center, znajdującego się w Flushing Meadows w Nowym Jorku. W tym samym czasie podjęto decyzję o zmianie nawierzchni na korty twarde. Centrum Tenisowe było jednym z największych kompleksów tenisowych na świecie: jego kortem centralnym był Louis Armstrong Stadium, który mógł pomieścić 14 000 widzów.

Fakty

W 1992 roku starcie drugiej rundy pomiędzy 40-letnim Jimmym Connorsem i 32-letnim Ivanem Lendlem wyglądało jak remake finału US Open z początku lat 80. W rzeczywistości Amerykanin pokonał Czecha w meczu o mistrzostwo zarówno w 1982, jak i 1983 roku. Od tamtego czasu minęła dekada, a Lendl, który wciąż był numerem 7 na świecie, pokonał Connorsa, który teraz był dopiero numerem 33, w swoich ostatnich 16 spotkaniach, nie przegrywając z Amerykaninem od 1984 roku.

Już w pierwszym secie Jimbo sprawił, że publiczność uwierzyła, że może powtórzyć swój półfinał z 1991 roku w Nowym Jorku. Przełamał podanie przeciwnika w czwartym gemie, utrzymał swoje podanie i wygrał pierwszego seta, 6-3. Lendl nie zmienił swojego planu gry przeciwko Connorsowi: nie nadawał mu tempa, używał swojego backhandu, by spowolnić rajdy i zmęczyć go fizycznie. Po raz kolejny okazało się to skuteczne i mimo przegranego pierwszego seta, Czech powoli rozmontowywał Connorsa, wygrywając 15 z ostatnich 17 gemów i przypieczętowując swoje zwycięstwo wygraną 6-0 w czwartym secie. W sumie Lendl zaserwował 12 asów i trafił 41 winnerów.

Następnie na konferencji prasowej Jimbo, jak zwykle, miał kilka miłych rzeczy do powiedzenia o zwycięzcy dnia (wg The Los Angeles Times):

„He was just bunting the ball back…He doesn’t play anything like he used to.”

Odpowiedź Lendla, relacjonowana przez The New York Times, była prosta i szczera.

„To jest sposób, w jaki gram przeciwko Jimmy’emu od dłuższego czasu i działa to dla mnie całkiem dobrze”, powiedział. „Ostatnie osiem lat czy jakoś tak”.

Chociaż miał 40 lat, Connors powiedział wtedy, że zamierzał rywalizować przynajmniej na Wimbledonie i Flushing Meadows w 1993 roku: „Mogłem pokonać dziś wieczorem wielu graczy” – powiedział. „Lendl po prostu nie był jednym z nich.”

To była najwcześniejsza porażka Connorsa w US Open od 1972 roku i przegrana w pierwszej rundzie z Timem Gormanem. W międzyczasie Jimbo zdobył w Nowym Jorku pięć tytułów (na trzech różnych nawierzchniach: trawie, zielonej glinie i twardej), dwa razy zajął drugie miejsce i sześć razy dotarł do półfinału.

Co dalej

Ivan Lendl dotarł aż do ćwierćfinału US Open 1992, gdzie został pokonany w pięciu setach przez przyszłego mistrza Stefana Edberga (6-3, 6-3, 3-6, 5-7, 7-6). Był to ostatni raz, kiedy Lendl dotarł do ćwierćfinału w dużej imprezie: jego spadek trwał nadal, a on sam przeszedł na emeryturę pod koniec 1994 r.

Chociaż Connors mówił wtedy, że zamierza wrócić w 1993 r., przegrana w drugiej rundzie z Lendlem była jego ostatnim meczem na US Open i ostatnim występem w Wielkim Szlemie. Jimbo oficjalnie nie wycofał się z gry, ale w 1993 roku pojawiał się bardzo rzadko, a w 1994 roku wziął udział tylko w trzech imprezach.

• Czytaj dalej: 3 września 2006 roku: Dzień, w którym Andre Agassi rozegrał swój ostatni profesjonalny mecz
• Czytaj dalej: 1 września 1987: Dzień, w którym Ivan Lendl dał Barry’emu Moirowi potrójnego bajgla podczas US Open

.