5 powszechnych błędnych przekonań na temat procesu upadłościowego Chapter 11
Minęły lata, odkąd firmy składały wnioski o ochronę przed upadłością na podstawie Chapter 11 w takim tempie, jak obecnie. Według danych Epiq Systems, liczba komercyjnych wniosków Chapter 11 wzrosła o 48% w maju w porównaniu do roku ubiegłego, z łączną liczbą 724 nowych wniosków. Gwałtowny wzrost liczby wniosków nie jest zaskoczeniem, ponieważ pandemia COVID-19 mocno uderza w wiele sektorów gospodarki, w szczególności w handel detaliczny i hotelarstwo.
Rozdział 11 upadłości był terminem domowym dekadę temu, jak przedsiębiorstwa szukały schronienia przed skutkami kryzysu finansowego. Ale to jest wkradanie się z powrotem do naszej zbiorowej świadomości. Pomimo jego wszechobecności w nagłówkach gazet, istnieją powszechne błędne przekonania na temat tego, co oznacza rozdział 11 i co pociąga za sobą ten proces. W rezultacie, niektórzy postrzegają Chapter 11 jako rozwiązanie dla firm z problemami, choć tak nie jest. Inni unikają Chapter 11 za wszelką cenę, często ze szkodą dla siebie, z obawy przed byciem oznaczonym „szkarłatną literą”. Prawda leży gdzieś pośrodku.
Oto pięć najczęstszych błędnych przekonań na temat upadłości na podstawie rozdziału 11:
Upadłość oznacza zakończenie działalności. Tylko dlatego, że firma składa wniosek o upadłość nie oznacza to, że jest z dala od biznesu. Podczas gdy złożenie wniosku o upadłość biznesową na podstawie rozdziału 7 wiąże się z likwidacją, rozdział 11 pozwala firmie na restrukturyzację długów i kontynuację działalności. Firma przechodząca przez Chapter 11 często zmniejsza swoją działalność jako część procesu, ale celem jest reorganizacja, a nie likwidacja. Niektóre firmy nie są w stanie przetrwać procesu Chapter 11, ale wiele innych, w tym znane firmy, takie jak Marvel Entertainment i General Motors, z powodzeniem wychodzi z niego i dobrze prosperuje.
Fundamentalnie, wynikiem większości przypadków Chapter 11 jest jedynie zmiana własności w nowo zreorganizowanym podmiocie z posiadaczy kapitału własnego na wierzycieli i obligatariuszy, ponieważ wierzyciele i obligatariusze mają prawo do wyższego pierwszeństwa na aktywach niż akcjonariusze.
Sklepy nadal działają, linia montażowa nadal się porusza, a samoloty nadal latają. Innymi słowy, aktywa pozostają produktywne – tylko pod inną strukturą własności i zadłużenia.
Rozdział 11 wymaga podejścia uniwersalnego. Firma znajdująca się w trudnej sytuacji finansowej może ubiegać się o ochronę na mocy rozdziału 11, aby wstrzymać procesy sądowe i działania windykacyjne, negocjować z wierzycielami oraz zaproponować i potwierdzić plan reorganizacji, który pozwoli firmie wyjść z upadłości z nowym startem. Chociaż może to być tradycyjne zastosowanie tego procesu, Rozdział 11 może być również wykorzystany jako strategiczne narzędzie do osiągnięcia różnych rezultatów, w tym sprzedaży wszystkich lub zasadniczo wszystkich aktywów firmy. W rzeczywistości wiele spółek, które przystępują do postępowania Chapter 11, nie ma zamiaru reorganizować się na zasadzie kontynuacji działalności. Podstawowym celem wielu spraw jest szybkie przeprowadzenie sprzedaży (zwanej „sprzedażą 363”), w ramach której kupujący nabywa aktywa dłużnika. Uzyskane w ten sposób środki są przeznaczane na spłatę roszczeń wierzycieli.
Samo zagrożenie upadłością może być wykorzystane jako narzędzie strategiczne, pozwalające firmie na reorganizację poza sądem.
Samo zagrożenie upadłością może być wykorzystane jako narzędzie strategiczne, pozwalające firmie na reorganizację poza sądem. Na przykład, firma może zagrozić upadłością w celu wynegocjowania bardziej korzystnych warunków najmu nieruchomości, które w przeciwnym razie mogłyby zostać odrzucone w postępowaniu upadłościowym.
Rozdział 11 to długi, przeciągający się proces. Istnieją firmy, które latami tkwią w rozdziale 11, ale sprawa upadłościowa nie musi ciągnąć się w nieskończoność. W rzeczywistości, sprawy Chapter 11 mogą zakończyć się w ciągu zaledwie 24 godzin. W 2019 r. firma Sungard Availability Services wyszła z bankructwa zaledwie 19 godzin po złożeniu sprawy.
Błyskawiczna upadłość jest znana jako sprawa prepackaged, czyli „prepack”. Obejmuje on negocjacje z wierzycielami i głosowanie nad planem rozdziału 11, zanim jeszcze sprawa upadłościowa została złożona. Sprawy wstępnie negocjowane to takie, w których plan Chapter 11 jest opracowany przed złożeniem wniosku z głównymi wierzycielami firmy, a złożenie wniosku o upadłość jest oparte na tym planie. Wstępnie przygotowane i wstępnie negocjowane sprawy, które zajmują znacznie mniej czasu niż tradycyjna, „wolna” sprawa, stanowią większość wszystkich dużych wniosków Chapter 11, według Amerykańskiego Instytutu Upadłościowego.
Bankrutująca firma ma mnóstwo pieniędzy, ponieważ nie musi płacić swoim wierzycielom. Większość dłużników z Chapter 11 wchodzi w stan upadłości z milionami dolarów długów sprzed złożenia wniosku – to znaczy, długów, które narosły przed złożeniem wniosku poprzez wstrzymanie płatności dla kredytodawców, wynajmujących i innych wierzycieli. W związku z tym, można by założyć, że posiadanie wystarczającej ilości gotówki do prowadzenia działalności w upadłości nie będzie problemem. Jednakże, oprócz potrzeby posiadania gotówki na prowadzenie działalności gospodarczej, upadły dłużnik musi ponieść koszty związane z upadłością, w tym honoraria prawników i innych specjalistów. Takie koszty mogą wynosić dziesiątki, a czasem setki milionów dolarów w dużych sprawach.
W rezultacie, większość dłużników nie może polegać na samym przepływie gotówki, aby przejść przez rozdział 11, nawet jeśli firma agresywnie tnie koszty operacyjne w trakcie procesu. W prawie wszystkich przypadkach, niezależnie od ich wielkości, dłużnicy muszą szukać finansowania typu debtor-in-possession (DIP), które pomoże im przejść na drugą stronę.
Klienci i sprzedawcy będą uciekać. Rozpoczęcie sprawy Chapter 11 wiąże się ze złożeniem petycji i wniesieniem opłaty za jej złożenie. Większość klientów zbankrutowanej firmy prawdopodobnie nigdy nie dowie się, że jest ona w Chapter 11, chyba że przeglądają strony The Wall Street Journal. Ludzie nadal kupują buty w Neiman Marcus i wynajmują samochody w Hertz. Dla wszystkich intencji i celów, to jest biznes jak zwykle, podczas gdy proces reorganizacji rozwija się w sądzie upadłościowym.
Większość sprzedawców i dostawców, z drugiej strony, stają się świadomi, gdy klient składa do upadłości. Ci, którzy są wierzycielami upadłej firmy otrzymają różne zawiadomienia w trakcie trwania sprawy. Jednakże, o ile dłużnik nie zdecyduje się na zakończenie współpracy, większość sprzedawców i dostawców decyduje się pozostać w pobliżu – nawet jeśli są winni dług sprzed rozpoczęcia postępowania upadłościowego.
W niektórych przypadkach, np. gdy istnieje istniejąca umowa zobowiązująca ich do wykonania, sprzedawcy i dostawcy nie mają innego wyboru, jak tylko kontynuować relację. W innych przypadkach, decydują się na to, ponieważ są uprawnieni do otrzymania zapłaty za towary i usługi, które dostarczają jako „koszt administracyjny” upadłości – wysoki priorytet w systemie pierwszeństwa roszczeń ustanowionym przez Kodeks Upadłościowy. Tak długo, jak dłużnik ma wystarczający przepływ gotówki i finansowanie DIP, aby prowadzić działalność, ryzyko nieotrzymania zapłaty w czasie, gdy dłużnik znajduje się w Chapter 11, jest zazwyczaj niskie.
Fala upadłości na podstawie Chapter 11 dopiero się rozkręca. Z pewnością w nadchodzących miesiącach będziemy świadkami wielu kolejnych zgłoszeń. W związku z tym, ważne jest, aby jako firma mająca problemy, albo jako klient lub dostawca jednej z nich, zrozumieć ten proces. Zaniedbanie tego może prowadzić do podejmowania złych decyzji i utraty szans.
David G. Dragich, założyciel The Dragich Law Firm, reprezentuje firmy we wszystkich aspektach złożonych reorganizacji korporacyjnych, bankructw, niewypłacalności oraz przejęć i sprzedaży aktywów w trudnej sytuacji.