Alternatywy dla operacji w przypadku urazów więzadeł u psów

Tibial Tuberosity Advancement, lub TTA, który został opracowany w 2002 roku na Uniwersytecie w Zurychu, zmienia położenie górnej części kości piszczelowej poprzez jej oddzielenie, a następnie zakotwiczenie za pomocą tytanowych lub stalowych implantów. Podobnie jak operacja TPLO, TTA wymaga specjalnego sprzętu i doświadczenia.

Żadna z tych procedur nie sprawdza się u każdego pacjenta i wszystkie niosą ze sobą ryzyko związane z użyciem znieczulenia ogólnego, infekcjami pooperacyjnymi i innymi powikłaniami. TPLO i TTA są najdroższe i najbardziej inwazyjne.

Która metoda chirurgiczna jest najlepsza? Każda procedura ma swoich zwolenników i wielu chirurgów weterynaryjnych twierdzi, że osiąga wysokie wskaźniki sukcesu, ale wyniki badań mogą być otrzeźwiające. W 2005 r. w Journal of the American Veterinary Medical Association opublikowano wyniki badań* porównujące rezultaty stabilizacji szwem bocznym (LSS), stabilizacji śródszpikowej (ICS) i operacji TPLO u 131 Labradorów Retrieverów z zerwanymi więzadłami krzyżowymi czaszki i uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej. Funkcja kończyny była mierzona przed operacją oraz ponownie dwa i sześć miesięcy po niej. Leczone psy porównano również z 17 klinicznie normalnymi Labrador Retrieverami. W porównaniu z klinicznie normalnymi psami, tylko 14,9 procent psów leczonych LSS, 15 procent psów leczonych ICS i 10,9 procent psów leczonych TPLO miało prawidłową funkcję kończyn. Ogólną poprawę zaobserwowano tylko u 15 procent psów leczonych ICS, 34 procent psów leczonych TPLO i 40 procent psów leczonych LSS.

* „Effect of surgical technique on limb function after surgery for rupture of the cranial cruciate ligament in dogs”, Michael G. Conzemius, DVM, PhD, DVACS, et al. Journal of
the American Veterinary Medical Association, January 15, 2005, Vol. 226, No. 2, p. 232-236.

CJ Puotinen jest wieloletnim współpracownikiem WDJ oraz autorem The Encyclopedia of Natural Pet Care i Natural Remedies for Dogs and Cats.