Angielski ubiór średniowieczny

V i VI wiekEdit

Common attireEdit

Wczesnoangielscy mężczyźni, niezależnie od rangi społecznej, nosili płaszcz, tunikę, spodnie, legginsy i akcesoria. Krótka, podszyta futrem peleryna była zaprojektowana tak, by skóra zwierzęcia była skierowana na zewnątrz, a futro ocierało się o bieliznę. Jednakże znajdowano również peleryny wełniane. Płaszcz otwierany był z przodu lub na prawym ramieniu. Pojedyncza broszka, zazwyczaj o okrągłym kształcie, spinała kwadratowy lub prostokątny płaszcz. Inne sposoby spinania materiału to wiązanie, sznurowanie lub używanie klamry, często wykonanej z naturalnych materiałów, takich jak ciernie, kości, drewno lub rogi. Mniej zamożni nosili wełniane peleryny.

Tunika kończyła się między biodrem a kolanem i miała długie lub krótkie rękawy. Klamry nie były potrzebne do trzymania tuniki razem, ponieważ po przeciągnięciu przez głowę siedziała ona gładko wokół szyi bez użycia sznurowania lub krawatów, wskazując, że ubranie było jednym ciągłym kawałkiem. Pas lub gorset był zazwyczaj noszony z tuniką i mógł mieć klamrę oraz, jak stwierdza Gale Owen-Crocker, „naszywany na pas”. Kilka tunik noszono jednocześnie, tak że dolna, często z krótkim rękawem, służyła jako koszula.

Spodnie, tradycyjnie noszone pod krótką tuniką lub z małą peleryną, miały długość do kostek. Jeśli były luźne, nadmiar materiału był wiązany wokół talii i, jak opisuje Owen-Crocker, „zwisał w fałdach wokół nóg”. Wąskim spodniom towarzyszyły podwiązki lub legginsy. Kawałki materiału przymocowane do spodni tworzyły szlufki, dzięki którym ubranie mogło być przytrzymywane w talii przez pasek.

Legginsy, zwykle noszone parami, działały jako dodatkowa ochrona nóg. Pierwsze legginsy, o których mowa jako legginsy właściwe lub pończochy, składały się z tkaniny lub skóry. Druga była po prostu skórą z tkaniny używaną do wiązania na legginsach lub, jeśli noszono ją wokół goleni lub stopy, zapewniała ciepło i ochronę. Niższe kasty nosiły legginsy zrobione z podartej lub pociętej tkaniny ze starych ubrań, koców lub toreb, podczas gdy wyższe kasty miały legginsy robione na zamówienie. Bardzo bogaci ludzie czasami nosili klejnoty.

Pasy noszone na biodrach były raczej koniecznością niż luksusem. Klamry były powszechne i większość z nich była skierowana do przodu, jednak znaleziono też takie, które były skierowane na obie strony, a nawet, w niektórych przypadkach, były umieszczone z tyłu ciała. Owen-Crocker wspomina, że „ozdoby pasów i zawieszki” zwisały z pasów Anglosasów jako dodatek do codziennego wyposażenia. Koraliki czasami pełniły rolę alternatywy, choć nieczęsto. Najbardziej powszechne były pasy skórzane, często zdobione. Skomplikowane pasy, noszone, by były widoczne, umieszczano na widoku, podczas gdy dodatkowy pas lub gorset utrzymywał spodnie na miejscu pod tuniką.

Angielscy Saksończycy zwykle zakrywali gołe stopy, chyba że podczas pracy. Buty były wykonane ze skóry i zabezpieczone paskami. Kapelusze i kaptury były powszechnie noszone, podobnie jak rękawiczki i mitenki.

Wiek VII-XEdit

Ubrania ogólneEdit

Ubrania od VII do IX wieku były podobne do tych z poprzednich stuleci i ponownie wszystkie klasy nosiły te same ubrania, chociaż rozróżnienia w hierarchii społecznej zaczęły być bardziej zauważalne poprzez zdobione szaty. Te wspólne części składały się z tunik, peleryn, kurtek, spodni i butów. Podobnie jak w V i VI wieku, lniana koszula pełniła funkcję bielizny. Mężczyźni na koszulę zakładali zazwyczaj sięgającą kolan tunikę lnianą lub wełnianą, w zależności od pory roku. Rękawy tuniki były długie i ściśle przylegające, a nadmiar materiału upychano w górę ramienia od łokcia do nadgarstka, tak że w materiale tworzyły się „wałki”. Szyja tuniki była otwarta, podobnie jak obie strony, a wokół talii noszono zwykle pas lub gorset. W zależności od rangi, zdobienia zdobiły kołnierz tuniki, talię lub granicę, a dla chłopów lub klas pracujących, zwykła tunika z rękawami była zazwyczaj noszona. Przykładami tych ozdób były, jak podaje James Planché, „złote i srebrne łańcuszki i krzyżyki, bransolety ze złota, srebra lub kości słoniowej, złote i zdobione klejnotami pasy, sznury bursztynów i innych paciorków, pierścienie, broszki, sprzączki”. Szlachta zwykle nosiła dłuższe tuniki niż niższe klasy społeczne.

Płaszcz, noszony na tunice, zapinany na piersi lub na ramieniu za pomocą broszki. Po założeniu, broszka pozostawała przymocowana do ubrania, tak aby płaszcz można było wsunąć na głowę. Płaszcz, o długości do kolan i prostokątnym kształcie, był zapinany tak, że sprawiał wrażenie plisowanego lub fałdowanego. Kaptury i kołnierze zaczęły pojawiać się w IX wieku, a mniej więcej w tym samym czasie płaszcz zaczął być krępowany przez ten sam pas, który był noszony na tunice. W tej epoce pojawił się również płaszcz owijany. Ten długi do kolan płaszcz zawijał się na przednią część ciała. Jego rękawy były, jak mówi Owen-Crocker, „głębokie, ozdobione mankiety, które w większości były proste”. Dla niższych klas, ten płaszcz miał tendencję do bycia prostszym niż ten szlachecki.

Kamizelka lub kurtka pojawiła się w tym czasie, jak również. Dla tych, którzy mogli sobie na to pozwolić, kurtka była wykonana z futra, podczas gdy mniej kosztowne były wykonane z lnu. Kurtka ta miała długość do pasa i zazwyczaj szeroki kołnierz.

Spodnie w tej epoce były skrócone do połowy uda i tam spotykały się z nimi pończochy, wykonane ze skóry. Na pończochach noszono okrągłe paski z materiału, płótna lub skóry, które zaczynały się na kostce i kończyły tuż poniżej kolana, jak wyjaśnia Planché, w „ścisłych zwojach… lub krzyżując się ze sobą na kształt sandałów”. Planché stwierdza, że skarpety zaczęto zakładać na pończochy i były one „wiązane u góry”. Buty z tej epoki, pomalowane na czarno, miały otwór w dole podbicia i były zabezpieczone paskami. Anglosasi cenili sobie buty i dlatego wszystkie klasy je nosiły. Wspólne kolory dla tej epoki składały się z czerwieni, błękitu i zieleni.

KingEdit

Do IX w, król lub panujący nosił pierścieniowy byrne, który, jak wyjaśnia Planché, był „utworzony z pierścieni przyszytych płasko do skórzanej tuniki”. Osoba ta nosiła również wystającą tarczę i „długi, szeroki, prosty miecz żelazny”, jak podaje Planché.

Noszono kwadratową koronę oraz dłuższy płaszcz. Począwszy od IX wieku, metal króla został wpisany, a później w tym wieku jedwab zaczął być noszony zarówno przez króla jak i szlachtę.

MilitaryEdit

Dobrze uzbrojeni anglosascy żołnierze nosili zawijane płaszcze ozdobione jak łańcuchy z rękawami, które zwężały się przy nadgarstkach, były one często wyszywane kwiatami lub roślinami. Owen-Crocker wyjaśnia, że pasy dowódców były wyszukane, szerokie i zapinane na „wąski pasek, który był przynitowany do szerokiego pasa i przechodził przez klamrę, która była znacznie węższa niż sam pas”, pozostawiając koniec pasa zwisający w dół. Do pasa przymocowane były również sakiewki, które pozwalały żołnierzom nosić broń. W IX i X wieku strój wojskowy nie różnił się zbytnio od stroju cywilnego. Jedyne zmiany polegały na wprowadzeniu krótkich lnianych tunik z metalowymi kołnierzami oraz uzupełnieniu ich o miecz, włócznię, tarczę i hełm. Broń i okucia noszone na polu bitwy były wysoce zdobione technikami jubilerskimi, co widać w odkryciach w Sutton Hoo i w Staffordshire Hoard; koncepcja stroju paradnego nie istniała dla Anglosasów.

KlerstwoEdit

Planché twierdzi, że kler w IX i X wieku ubierał się podobnie do świeckich, z wyjątkiem odprawiania mszy. Począwszy od późniejszego VIII wieku, duchowieństwu zabroniono noszenia jaskrawych kolorów oraz drogich lub wartościowych tkanin. Owen-Crocker wspomina, że ich twillowe peleryny były generalnie krótsze niż te świeckie, sięgające tuż poniżej pasa, a Planché dodaje, że nosili oni lniane pończochy.

Edit

Strój ogólnyEdit

Planché wyjaśnia, że w XI wieku popularne stały się skrócone tuniki, krótsze fryzury i brody. Modne stały się również kolczyki, a także złote bransolety. W tej epoce mężczyźni nadal nosili tuniki, peleryny i spodnie, które nie różniły się zbytnio od swoich poprzednich odpowiedników. Coif-y stały się popularnym nakryciem głowy i wyglądały jak „płaska okrągła czapka”. W modzie były długie pończochy z przypiętymi stopami, nadal noszono bandaże na nogach i buty. Krótkie buty, te sięgające tylko do kostki, zostały wprowadzone w drugiej części wieku.

Strój wojskowyEdit

Strój wojskowy był po prostu zwykłym ubraniem z dodatkowymi ozdobami zależnymi od liczby „znaków”, które posiadał żołnierz. Dodatki te składały się z włóczni, topora, miecza, łuku, tarczy, stalowej czapki, hełmu, żelaznego płaszcza lub lnianej lub płóciennej tuniki. W tej epoce żołnierze nosili okrągłe lub półksiężycowate tarcze, zazwyczaj pomalowane na czerwono. Wyżsi rangą urzędnicy ozdabiali swoje miecze różnymi kolorami i insygniami. W połowie wieku zbroje zaczęły być wykonywane ze skóry, a broń stała się lżejsza. Wcześniejsze tuniki pocztowe, które okazały się zbyt ciężkie, by uniemożliwić żołnierzowi właściwą walkę, zostały zastąpione przez nową zbroję skórzaną, która składała się z zachodzących na siebie płatów, wyciętych na kształt łusek lub liści, a każdy z nich farbowany był na inny kolor.

W drugiej połowie wieku wojownicy golili głowy, by upodobnić się do duchowieństwa i zmylić zagranicznych szpiegów. W tym czasie pojawiła się również peleryna, która była pokryta pierścieniami i noszona pod hełmem, który miał również nowy dodatek – nosek. Pierścieniowa tunika do kolan była rozcięta z przodu i z tyłu, aby umożliwić wygodniejszą jazdę. Długość spodni stała się krótsza. „Mascled armor” zaczęła zastępować tradycyjną, pierścieniową zbroję. Te nowe kawałki żelaza zostały zmontowane, aby wyglądać jak siatki lub sieci, ale połączenie tych dwóch wzorów zostały znalezione być używane. Inna odmiana obejmowała pokrycie ciała pierścieniami i usunięcie rękawów z tuniki. Planché wspomina, że „kwadratowy pektorał” był dodawany do piersi zbroi jako dodatkowa ochrona i był „pikowany lub pokryty pierścieniami”. Do pektorałów, rękawów i spódnic dodano żółtą obwódkę. Tarcze miały dwie nowe regulacje: jeden pasek zapętlał się wokół ramienia, podczas gdy drugi okalał szyję, pozwalając żołnierzowi na używanie obu rąk.

KsiężaEdit

Księża z XI wieku mieli ogolone głowy i nosili czapki, które według Planchégo były „lekko opadające w środku, z wiszącymi ornamentami mitry przymocowanymi z boku”. Inne szaty to ornat, najbardziej zewnętrzna szata liturgiczna, która zachowywała swój kształt, oraz dalmatyka, szata przypominająca tunikę, z dużymi, dzwonkowatymi rękawami, które zazwyczaj były wywinięte na boki. Pastorał był na ogół gładki w kolorze i ornamentyce.

Dwunasty wiekEdycja

Strój ogólnyEdit

W XII wieku nastąpiły zmiany w stroju cywilnym mieszkańców Wysp Brytyjskich. Tunika była teraz ściśle przylegająca, z długą spódnicą. Jak opisują C. Willett i Phillis Cunnington, tunika miała „rozcięcie z przodu do poziomu uda”, a rękawy, teraz ściśle przylegające, miały kształt dzwonu w nadgarstku lub „dolną część tworzącą zwisający mankiet, który mógł być podwinięty do akcji”. Chłopi nosili tuniki, które były krótsze, a rękawy były „rurkowate… podwinięte do tyłu”. Tunika mogła być noszona z pasem lub bez, który teraz służył do noszenia miecza. Linie szyi były albo ukośne, od szyi przechodzące przez klatkę piersiową, albo poziome, od szyi do ramienia. Supertunika, noszona z pasem, była czasami noszona samodzielnie, ale nigdy nie była łączona z wyżej wymienioną tuniką. Rękawy tej super tuniki miały, jak stwierdzają Cunningtonowie, „wiszące mankiety”, które były rzadkością, lub były „luźne i często sięgały tylko do łokcia”. Super tunika była czasami podszyta futrem.

Płaszcz i płaszcz, peleryna przypominająca luźną pelerynę, były zapinane albo na broszkę lub klamrę, albo jak opisują Cunningtonowie, „róg krawędzi szyi z jednej strony był przeciągany przez pierścień przyszyty do przeciwległego rogu, a następnie wiązany na węzeł, aby utrzymać się na miejscu”. Dla bogatych, płaszcz był podszyty futrem, a dla wszystkich klas poniżej, płaszcz miał kaptur i był wykonany ze skóry zwierzęcej, z włosami skierowanymi na zewnątrz.

Trzynasty wiekEdit

Strój ogólnyEdit

Przez pierwszą połowę XIII wieku noszono lniane biustonosze, które w drugiej połowie wieku skracano do kolana, stając się następnie szufladami lub bielizną. Krótkie pończochy kończyły się tuż poniżej kolana, a brzegi były czasami zdobione. Można było również nosić dłuższe pończochy, o długości do połowy uda: jak podają C. Willett i Phillis Cunnington, były one „dopasowane kształtem do nogi, rozszerzając się nad kolanem, tak że można je było podciągnąć na biustonosz”. Pończochy i pas były wiązane razem w punkcie na górze z przodu pończochy, dzięki czemu utrzymywano je na miejscu. Niektóre pończochy miały strzemiona, całe stopy lub nie miały stóp. Do pończoch, wykonanych z wełny lub skóry, dołączano „cienką skórzaną podeszwę”, aby nie trzeba było nosić butów. Odzież na nogi w XII wieku miała tendencję do bycia jaskrawo kolorową, a paski były popularne.

Wszystkie klasy mężczyzn w XII wieku nosiły buty lub trzewiki. Buty, jak mówią Cunningtonowie, były „otwarte na stopę i zapinane przed kostką za pomocą paska zabezpieczonego broszką lub klamrą”. Dla zamożnych, paski na butach były zdobione, a wzory często znajdowały się „nad stopą lub wokół pięty”. W tej epoce zaczęły pojawiać się różne style butów. Jeden z nich, jak twierdzą Cunningtonowie, był „wysoki wokół kostki i rozcięty po bokach lub z przodu”, podczas gdy inne były sznurowane lub miały „krótkie cholewki, ale wysoko za piętą”. Botki miały najczęściej długość do połowy łydki lub do kolana i były sznurowane z przodu lub po wewnętrznej stronie. Buty te były zwykle jaskrawo kolorowe i miały, według słów Cunningtonów, „odwrócone czubki”. Noszono również krótsze buty, ze spiczastymi palcami, które kończyły się tuż nad kostką. Buty były wykonane ze skóry krowy lub wołu, tkaniny, skóry rybiej lub, dla tych, którzy mogli sobie na to pozwolić, z jedwabiu.

Pojawiły się również oddzielne kaptury. Były one luźne z, jak opisują Cunningtonowie, „spiczastą czaszą” i były przymocowane do szaty sięgającej ramion. Peleryna była zazwyczaj pojedynczym kawałkiem materiału i dlatego musiała być zakładana na głowę. Cunningtonowie podają, że noszono „spiczastą czapkę frygijską”, „małą, okrągłą czapkę z szypułką lub z wywiniętym rondem, z szypułką lub bez” lub „miękką czapkę z szypułką, przypominającą beret”. Podróżnicy nosili „kapelusze z dużym rondem i niską koronką… nad kapturem”, które wiązano pod brodą. Noszono również małe kapelusze z okrągłymi rondami i, jak twierdzą Cunningtonowie, „wywiniętym rondem, ozdobionym gałką zamiast łodygi”, a także koafiury, czyli „ściśle przylegające, gładkie, płócienne czepki, które zakrywały uszy i ograniczały włosy” i wiązano je pod brodą. Coif mógł być noszony z innymi kapeluszami lub kapturami.

Akcesoria dla angielskich mężczyzn z XII wieku stały się bardziej ozdobione. Pas, w połowie wieku, stał się bardziej wyszukany w swoich ornamentach i w drugiej połowie wieku, był „związany jak szarfa z przodu z wiszącymi końcami” lub, jeśli „długi i wyszukany, był zapinany na ozdobne klamry” jak przedstawiają Cunningtonowie. Portfele i sakiewki, we wczesnej połowie wieku, były zawieszane na pasie lub przepasce, a w drugiej połowie były umieszczane pod tuniką, poza zasięgiem wzroku. W tej epoce modne stały się dla szlachty rękawiczki, choć noszono je rzadko. Pierścienie, broszki, klamry, sprzączki i „ozdobne filety ze złota i srebra”, według Cunningtonów, były noszone przez klasy rządzące. Wełna, len i jedwab nadal były używane, podobnie jak skóra, którą chłopi wykorzystywali na tuniki i płaszcze, pozostawiając włosy na zewnątrz. Szaty były również haftowane w tej epoce.

Mężczyźni nadal nosili zarówno krótkie, jak i długie tuniki z pasem; jednak rozcięcie z przodu zostało usunięte. W tej epoce wprowadzono nowy styl, w którym rękawy i korpus były wycięte z jednego kawałka materiału. Szeroki otwór na ramię, który sięgał talii, pozostawiono otwarty, a rękawy skrojono tak, by, jak twierdzą Cunningtonowie, „opadały do wąskiego, ciasnego mankietu przy nadgarstku”. Super tunika z XI wieku nadal była noszona przez mniej modne, niższe klasy społeczne, a pas był opcjonalny.

Pięć nowych stylów super tuniki zostało wprowadzonych w tej epoce. Pierwszy z nich składał się z przedniego i tylnego panelu, który rozciągał się od ramion do poziomu łydek. Oba panele były zszyte lub zapięte razem w pobliżu talii, gdzie spotykały się przez rozcięcie z przodu. Otwór na szyję był duży, tak że tunikę można było zakładać przez głowę, a pasek nie był zwykle noszony z tą tuniką. Drugi nowy styl był bardziej „obszerny”, jak opisują go Cunningtonowie, i zwisał w fałdach do długości między kolanami a kostkami. Rękawy były zebrane na ramionach i sięgały poza ręce. Pionowe rozcięcie zostało wycięte w górnej części rękawa, aby umożliwić nieskrępowany ruch. To ubranie, podobnie jak poprzednie, było zakładane na głowę i często dołączany był kaptur. Trzeci styl był znacznie luźniejszy niż poprzednie. Rękawy mogły być przedłużone do łokcia lub mogły być noszone krótkie i szerokie. Zapinany pasek był opcjonalny. Czwarta super tunika, czyli garnirache, miała długość do kolan, a materiał był szeroko cięty przy ramionach, aby umożliwić „opadanie materiału z każdej strony, przewidując rękawy podobne do peleryny”, jak to ujęli Cunningtonowie. Boki tej tuniki mogły być zapinane w talii, przyszyte od talii do obszycia, lub pozostawione otwarte i tradycyjnie pozbawione paska. Ostatni styl był po prostu bez rękawów i noszony z paskiem. Na te peleryny i kaptury popularne było czerwone, irlandzkie sukno.

Fitchety, przypominające współczesne kieszenie, również pojawiły się w XIII wieku. W super tunice, która nie posiadała żadnych otworów bocznych, wycinano pionowe szczeliny, aby umożliwić dostęp do sakiewki lub kluczy przewieszonych przez pas tuniki.

Męskie nakrycia głowy w XIII wieku, jak ilustrują Cunningtonowie, składały się z kaptura, który czasami był zapinany na guziki, oraz okrągłych czapek z szypułkami i kapeluszy podróżnych z dużym rondem, oba widoczne w poprzednim stuleciu. Nowością w tej epoce były kapelusze z „okrągłym rondem wywiniętym z tyłu, które można było nosić odwrócone, z wywiniętym rondem z przodu”. Pojawiły się również kapelusze z okrągłymi koronami, które czasami można było znaleźć z „gałką na koronie” lub z „umiarkowanym rondem o nachyleniu w dół lub rondem zwiniętym”. Koka nadal była noszona znacznie częściej.

Podczas tej epoki ubiory takie jak peleryny, płaszcze i pończochy pozostały niezmienione. Jednakże, w tej epoce, pończochy były czasami związane z wąskimi paskami materiału poniżej kolana, aby utrzymać pończochy w miejscu. Bandaże na nogi dla szlachty stały się popularne, które krzyżowały się i rozciągały powyżej kolana.

Buty w tej epoce zostały zaprojektowane tak, że każdy but był cięty wyraźnie dla indywidualnej stopy. Buty były proste, a większość z nich była zamknięta wokół kostki i była sznurowana lub zapinana na klamrę wzdłuż wewnętrznej strony stopy. Inne buty odsłaniały wierzch stopy i albo rozciągały się wysoko za kostką, albo były zapinane w pobliżu kostki na pasek na podbiciu. Buty, jak opisują Cunningtonowie, były krótko barwione wzdłuż czubka, miały znacznie luźniejszy krój i sięgały ledwie do łydki. Calthrop dodaje, że buty były „odwrócone trochę na górze”.

Męskie akcesoria były podobne do tych z 11 wieku. Rękawice nadal były noszone przez szlachtę i mogły być długie, sięgające do łokcia, lub krótkie, długości nadgarstka, i zaczęły być zdobione, Cunningtonowie wyjaśniają, „szerokim pasem złotego haftu w dół pleców aż do knykci”. Pod koniec wieku, rękawiczki były szerzej noszone i zdobione srebrnymi lub złoconymi guzikami. Calthrop wspomina również, że długie włosy i starannie przystrzyżone brody były w modzie u XIII-wiecznych mężczyzn.

Czternasty wiekEdit

Strój ogólnyEdit

Odzież męska z XIV wieku była znacznie bardziej dopasowana do formy niż jej odpowiedniki z XIII wieku. W tej epoce wiele standardowych elementów, które były noszone przez Brytyjczyków, przekształciło się w nowe ubrania i przybrało inne nazwy. P. Cunnington wyjaśnia, że luźne ubrania, takie jak tunika i super tunika, z poprzednich stuleci nadal były noszone przez niższe klasy, które mniej przejmowały się modą. Te luźne szaty, jak stwierdza C. Cunnington, były rozcięte z przodu, miały rękawy i były noszone z pasem. Ponadto, mogły być skrócone do bioder. Gipon, zwany również pourpoint lub doublet, pojawił się w XIV wieku. Zastąpił on tunikę, miał długość do kolan i był ściśle dopasowany. Gipon nie był zaprojektowany z żadnymi fałdami ani ściągaczami, tak jak tunika. Rękawy były długie i obcisłe, a szyja nisko osadzona. Gorset był wyściełany i ubranie było albo zapinane na guziki albo sznurowane z przodu, ale dla niższych klas było zapinane tylko do talii. Gipon był tradycyjnie noszony na koszulę, a jeśli był noszony z ubraniem wierzchnim, nie noszono paska. Pod koniec wieku, gipon został skrócony do ponad połowy ud i był noszony z paskiem.ud i był noszony z pasem na wysokości bioder

Odzież wierzchnia tej epoki była znana jako cote-hardie i zastąpiła super tunikę z poprzednich stuleci. Ta nowa, nisko szyjna, długa do kolan część była ściśle dopasowana i zapinana na guziki lub sznurowana z przodu do poziomu talii, gdzie następnie „rozchodziła się w pełną spódnicę, która była otwarta z przodu”, jak opisuje C. Cunnington. Złożone rękawy cote-hardie sięgały z przodu do łokcia, a z tyłu zwisały w klapach, które zwężały się i wydłużały. Rękawy w tej epoce były zdobione. Pas lub gorset był noszony z tym nowym ubraniem. Mniej szczęśliwi nosili luźniejsze cote-hardies, które nie były zapinane z przodu. Zamiast tego były one jednoczęściowe i zakładano je przez głowę. Płaszcze i peleryny były nadal noszone jako odzież wierzchnia i nie zmieniły się od poprzedniego stulecia.

Męskie pończochy z 14 wieku były wydłużane i wiązane do regionu, tak że były ukryte pod spódnicą. Krótsze pończochy wiązano do podwiązek paskami z wełny lub lnu. Modne stały się również krótsze buty i trzewiki. Wełniane podeszwy były dodawane do butów, podobnie jak paski.

Kaptur był nadal noszony przez mężczyzn w tej epoce. Zmienił się jednak jego kształt. Szpiczasta czapka została wydłużona, jak opisuje P. Cunnington, „w długą wstęgę… i z tego powstał kolejny strój głowy, który został wykonany w formie turbanu z opadającą klapą wykonaną z peleryny kaptura”. Popularne pozostawały czapki z łodygami, pojawiły się też małe kapelusze z blisko osadzonymi, wywiniętymi rondami. Pod koniec wieku mężczyźni zaczęli umieszczać pióra w swoich kapeluszach dla ozdoby.

Rękawiczki rozprzestrzeniały się w hierarchii społecznej tak, że nawet ci z klasy robotniczej nosili je w XIV wieku. Dla tej klasy istniały tylko kciuk i dwie części palców.