Co to jest woreczek porodowy i dlaczego ludzie są przesądni na jego temat?

Zważywszy na to, że mniej niż jedno na 80 000 dzieci rodzi się z czopem, nie jest zaskoczeniem, że przesądy i historie otaczają to tajemnicze i rzadkie zjawisko. Uważa się, że jest to znak czegoś wyjątkowego, czaszka urodzeniowa może wydawać się zaskakująca i czasami przerażająca dla matki, ale w większości przypadków jest to tylko niewielka i nieszkodliwa część procesu narodzin.

Czaszka urodzeniowa (łacińska nazwa, Caput galeatum, co oznacza „hełm na głowie”), to kawałek worka owodniowego wciąż przyczepiony do głowy lub twarzy nowo narodzonego dziecka. W niezwykle rzadkich przypadkach – zwanych „porodem en caul” – dziecko wyłania się w całości wewnątrz worka owodniowego, który wygląda jak cienka i foliowa błona. Niektórzy nazywają ten stan „urodzeniem się z zasłoną”. Pęcherz płodowy pojawia się, gdy kawałek worka odrywa się w czasie ciąży lub podczas procesu porodu i przyczepia się do główki dziecka. Lekarz lub położna po prostu odklejają otoczkę bez problemu, chociaż w rzadkich przypadkach, jeśli otoczka jest ściśle przylegająca do głowy dziecka, muszą bardzo uważać, aby nie rozerwać skóry dziecka.

W wielu kulturach uważa się, że dziecko urodzone z otoczką jest oznaką szczęścia. Możliwe, że to przekonanie wynika z rzadkości tego stanu, ale wiele fascynujących historii o narodzinach z czaszką obfituje na przestrzeni dziejów. Przyjrzyjmy się tylko kilku z nich.

Rzymskie położne czasami kradły czasze i sprzedawały je prawnikom, którzy wierzyli, że posiadanie czachy pomoże im wygrać ich sprawy. Przesąd ten dotarł również do Islandii, Danii i Anglii. Niektóre inne kultury wierzyły, że mikstura zawierająca zasilany kociołek może wyleczyć malarię. W Dalmacji wierzono, że umieszczenie czarki pod łóżkiem umierającego ułatwi jego odejście. W Belgii dziecko miało szczęście tylko wtedy, gdy kociołek został zakopany na polu. A górnicy węglowi nosili ze sobą kociołki, aby odstraszyć pożary i wybuchy

Wiele przesądów dotyczących kociołków pochodzi z Wielkiej Brytanii. W 1889 roku jedna z brytyjskich gazet doniosła o „cudownym” czepku, choć później pojawiło się bardziej racjonalne wyjaśnienie. Dziecko urodziło się z czopem, który został usunięty bez incydentu i odłożony na bok. Kilka godzin później, ktoś podniósł czaszkę i zauważył na niej napis „Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne”. Wieść o tym rozeszła się po wsi i zdarzenie to zostało uznane za święty cud. Później jednak, lekarz prowadzący zdał sobie sprawę, że kiedy odsuwał czaszkę na bok, położył ją na Biblii, która miała na okładce wypukłe napisy – przenosząc słowa na czaszkę. Mimo to, słowa o boskiej interwencji utknęły w martwym punkcie.

Niektórzy wierzą, że ci, którzy urodzili się z czaszką, mają wielkie szczęście i są odporni na utonięcie do końca życia. Jednak, przynajmniej w jednym przypadku, ta odporność trwa tylko tak długo, jak długo zachowujesz czapkę. Anegdota z około 1939 roku mówi o małym chłopcu, który utonął w wieku jednego roku po tym, jak jego matka wyrzuciła jego czepek. Niezależnie od tego, z powodu przekonania, że czepek uodpornił człowieka na utonięcie, wiele rodzin sprzedawało czepki marynarzom za dobrą sumę pieniędzy.