Czy mój maluch może mieć depresję?

Ale czy to zachowanie może wskazywać na coś większego, takiego jak depresja? Rozmawialiśmy z dr Maite Ferrin, konsultantką psychiatrą dzieci i młodzieży w Re:Cognition Health, aby dowiedzieć się, czy jest to możliwe.

Czy trzylatek może mieć depresję?

Naukowcy i psychiatrzy zwykli mówić, że maluchy nie mogą mieć depresji. Aby osoba mogła zachorować na depresję, musi mieć emocje i zdolności poznawcze, a małe dziecko jeszcze ich nie rozwinęło. Ale eksperci zmienili swoje opinie.

Ale depresja, jaką rozumiemy u dorosłych – z objawami takimi jak poczucie beznadziejności – nie jest obserwowana u tak młodych dzieci, teraz wiemy, że mogą one przejawiać własne objawy emocjonalne. Zwykle są to problemy behawioralne, nadmierne lęki, moczenie nocne lub trudności w osiąganiu kamieni milowych rozwoju.

Mogą one również cierpieć z powodu zmian w zakresie snu i apetytu, nadmiernego poczucia winy, obniżonego poziomu aktywności, smutku i drażliwości oraz zaabsorbowania negatywnymi tematami zabaw.

Nasze wskazówki dla Czy mój maluch może mieć depresję?

Jakie są dowody?

W raporcie amerykańskim z 2009 r. na temat depresji przedszkolnej stwierdzono, że dzieci w wieku zaledwie trzech lat mogą wykazywać objawy depresji, „zaprzeczając tradycyjnej teorii rozwoju”.

Inne badanie z 2003 r. wykazało, że dzieci w wieku przedszkolnym z objawami depresji częściej mają podwyższony poziom hormonu stresu – kortyzolu; występuje to również u starszych dzieci i dorosłych z depresją.

Co może wywołać depresję u malucha?

Zadaj sobie pytanie: „Co się zmieniło?”. To może być bliski krewny lub zwierzę umierające, lub nowe rodzeństwo, które bierze niektóre dostosowywanie zbyt. Albo czy ty i twój partner pracujecie więcej niż zwykle?

Zacznij prowadzić dziennik zachowań – to może pomóc ujawnić wszelkie wzorce w zachowaniu dziecka, które mogą być przydatne do zbadania przez ekspertów. Poproś również innych ludzi o ich spostrzeżenia. Dziadkowie, nauczyciele przedszkola, nianie lub inni opiekunowie mogą także zauważyć oznaki depresji w twoim maluchu.

Czy to depresja, czy po prostu napad złości u malucha?

Napady złości są konieczne dla rozwoju dzieci. To jak one uczą się zarządzać ich własnymi uczuciami i regulować frustrację. Dlatego dobrze jest, jeśli dziecko ma napady złości, których częstotliwość i intensywność jest odpowiednia dla jego rozwoju.

Jeśli jednak czujesz, że Twoje dziecko ma więcej napadów złości niż inne dzieci, ma ich więcej niż jest to odpowiednie dla jego wieku i wydaje się cierpieć z tego powodu – społecznie lub emocjonalnie – może nadszedł czas, aby zobaczyć się z lekarzem rodzinnym.

Uspokoi Cię on, że zachowanie Twojego dziecka jest całkowicie normalne lub skieruje Cię do specjalisty, takiego jak psycholog dziecięcy lub psychiatra, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Czy przygnębiony maluch oznacza przygnębione dziecko/nastolatka/dorosłego?

Raport z 2009 roku wykazał, że dzieci w wieku przedszkolnym z depresją miały większe szanse na depresję 12 lub 24 miesiące później w porównaniu z tymi, które nie miały depresji, i był to jeden z najbardziej znaczących czynników predykcyjnych późniejszej depresji.

Jednakże nie musi to oznaczać, że twój maluch będzie miał depresję w późniejszym życiu. Jeśli zadziałasz odpowiednio wcześnie, uzyskasz profesjonalną pomoc i wprowadzisz odpowiednie środki, możesz pomóc ich mózgowi stać się bardziej odpornym i odeprzeć depresję.

Jakie są możliwości leczenia?

W Wielkiej Brytanii lekarze praktycznie nigdy nie leczą dzieci z powodu zaburzeń nastroju, ale zamiast tego przyjrzą się jakiejś terapii, takiej jak terapia zabaw lub terapia rodzinna.

Chcielibyśmy również znaleźć czynniki wyzwalające i środowiskowe, które powodują niepokój u dziecka, takie jak nowy brat lub siostra, i zmodyfikować je – może to być na przykład spędzanie z nim czasu sam na sam przez Ciebie i Twojego partnera.

Nie martw się o „robienie zamieszania”, jeśli martwisz się o swoje dziecko. Wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla wyników u maluchów z poważnymi zaburzeniami nastroju. Lepiej jest poprosić o pomoc i odkryć, że nic nie jest nie tak, niż nie robić nic i patrzeć, jak samopoczucie emocjonalne i zachowanie dziecka pogarsza się.