Dwudziesta siódma poprawka

Powszechnie znana jako Congressional Compensation Act z 1789 r., Dwudziesta siódma poprawka była w rzeczywistości drugą z 12 poprawek zaproponowanych przez pierwszy Kongres w 1789 r. (10 z nich zostanie ratyfikowanych i stanie się Bill of Rights). Bez czasu na ratyfikację przez stany, którego upływ uniemożliwiłby działanie poprawki, pozostała ona uśpiona przez prawie 80 lat, po tym jak tylko sześć stanów głosowało za jej ratyfikacją (Delaware, Maryland, Karolina Północna, Karolina Południowa, Vermont i Wirginia). W 1873 roku Ohio ratyfikowało poprawkę jako wyraz niezadowolenia z ówczesnych prób Kongresu podniesienia pensji swoich członków. Poprawka po raz kolejny została uśpiona, ale w 1978 roku ratyfikował ją kolejny stan, Wyoming. W 1982 roku, po tym jak praca naukowa napisana przez Gregory’ego Watsona, wówczas studenta Uniwersytetu Teksańskiego w Austin, stała się podstawą ruchu na rzecz ograniczenia korupcji politycznej poprzez ratyfikację poprawki, wysiłki nabrały tempa. (Watson otrzymał „C” za pracę, ponieważ jego profesor stwierdził, że argument, iż poprawka jest wciąż w toku, nie był przekonujący). Do 5 maja 1992 r. wymagane 38 stanów ratyfikowało poprawkę (Karolina Północna ratyfikowała ją ponownie w 1989 r.), a archiwista Stanów Zjednoczonych poświadczył, że jest to Dwudziesta Siódma Poprawka, 18 maja 1992 r., ponad 202 lata po jej pierwotnej propozycji.

Pełny tekst Poprawki brzmi:

Żadna ustawa, zmieniająca wynagrodzenie za usługi senatorów i reprezentantów, nie wejdzie w życie, dopóki nie odbędą się wybory reprezentantów.