Dzień, w którym Jackie Joyner-Kersee została nazwana 'największym sportowcem, który kiedykolwiek żył'

Po tym, jak Jackie Joyner-Kersee ukończyła dwudniowy, siedmioetapowy heptathlon, 10 000 fanów siedzących na stadionie Montjuic obserwowało, jak po raz ostatni przechadzała się po torze.

Gęste chmury spowijały stadion i wisiały w ciepłym barcelońskim powietrzu, tak jak fani, którzy przygotowywali się do wieczornej imprezy, która rozpoczęła się o zmroku, rozstawili się wokół stadionu, aby obserwować, jak Joyner-Kersee tworzy historię.

W jej rękach, gdy wykonywała tradycyjne okrążenie zwycięstwa, znajdowała się amerykańska flaga. Dzięki złotemu medalowi Joyner-Kersee dołączyła do Wyomii Tyus jako jedyna Amerykanka, która zdobyła złoty medal w tej samej imprezie.

Zwycięstwo Joyner-Kersee uczyniło ją również pierwszą zawodniczką, która zdobyła kolejne złote medale w heptathlonie, a jej wynik 7,044 punktów dał jej 199-punktowe zwycięstwo nad 24-letnią Rosjanką Iriną Belovą na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie 2 sierpnia 1992 r.

Jej końcowa suma punktów na Igrzyskach w 1992 r. nie pobiła rekordu świata 7,291 punktów, które zdobyła na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 r. Poza rekordem świata, Joyner-Kersee pozostała jedyną kobietą, która kiedykolwiek zdobyła więcej niż 7000 punktów.

Na koniec swojego zwycięskiego okrążenia, Joyner-Kersee przytuliła swojego męża i trenera, Bobby’ego Kersee, i pozwoliła łzom spływać po policzkach, gdy machała do fanów w podziękowaniu za ich wsparcie. Bruce Jenner podszedł do niej po tym, jak moment ten ucichł.

Były rekordzista świata w dziesięcioboju, męskim odpowiedniku heptathlonu, i złoty medalista z 1976 roku miał jedną głęboką rzecz do powiedzenia Joyner-Kersee.

„Udowodniłaś światu, że jesteś największym sportowcem, jaki kiedykolwiek żył, mężczyzną czy kobietą” – powiedział Jenner, ostatni Amerykanin, który wygrał dziesięciobój. „Aby Joyner-Kersee mogła obronić swój tytuł w Barcelonie, musiała pokonać kilka przeszkód, w tym konkurencję, w której doznała zerwania ścięgna szyjnego na grudniowych Mistrzostwach Świata w Tokio – 200 metrów.

Aby dodać jej niepokoju, 200 metrów było ostatnim wydarzeniem pierwszego dnia. Zajęła pierwsze miejsce z czasem 23,12 sekundy.

„Mój strach przed 200 zaczął się już w grudniu,” powiedziała. „

Występ Joyner-Kersee w skoku w dal dał jej 239-punktową przewagę nad Belovą.

„Radość i ulga”, powiedziała Joyner-Kersee. „To było trudne psychicznie. Spędziłam dwa dni próbując się przygotować, a nie wypaść z obiegu.”

Reszta zawodników zdawała się tego nie zauważać. Inni zawodnicy heptathlonu zdecydowali, że aby odebrać Joyner-Kersee prawo startu, muszą wejść jej do głowy.

Zaczęło się od przeciwników ocierających się o nogi Joyner-Kersee, gdy ta czekała na swoje konkurencje. Następnego dnia panująca mistrzyni świata Sabine Braun z Niemiec wpadła na Joyner-Kersee, obie rozpoczęły taniec nie ustępowania.

„W dwudniowych zawodach jest wiele gier umysłowych, ludzie próbują cię zastraszyć” – powiedziała Joyner-Kersee.

Zdaniem Braun: „Lekkie zderzenie w skoku w dal było spowodowane tym, że obie starałyśmy się wygrać. Mam nadzieję, że nie insynuuje, że to ja grałam w gierki umysłowe lub próbowałam ją zastraszyć.”

Faktem jest, że Braun próbowała zastraszyć Joyner-Kersee i skończyło się to dla niej porażką. Po czterech zawodach pierwszego dnia, Joyner-Kersee prowadziła Braun różnicą zaledwie 127 punktów. Jednak po tym wydarzeniu Joyner całkowicie odbiła się od swojej niemieckiej koleżanki, skacząc na odległość 23 stóp i 3,5 cala, co było najlepszym wynikiem zawodów i dało jej 1.206 punktów. Braun, którego osobisty rekord wynosił 22-1, skoczył tylko 19-9 za 856 punktów.

„Każdy, kto myśli, że dostanie Jackie nawalone, popełnia błąd”, powiedział Kersee. „Ona jest miłą osobą, ale nie można złamać Jackie. Ona jest konkurentką.”

Przed wyścigiem na 800 metrów Kersee powiedział Joyner-Kersee: „Dwa-dwadzieścia wygrywa złoto, 2:14 za 7000 punktów.”

Jego żona nie była zainteresowana trafieniem w cel – chciała go rozbić. Więc kiedy pobiegła z czasem 2:11.78, wysłała wiadomość do reszty zawodników, że nie jest tu po to, aby z nimi pogrywać.

Po wygraniu heptathlonu i mając chwilę na przemyślenie swojego historycznego wyczynu, Joyner-Kersee skierowała swoją uwagę na Atlantę w 1996 roku.

„Bardzo chciałabym mieć szansę zakończyć karierę na amerykańskiej ziemi”, powiedziała. „To wszystko jest kwestią równowagi w moim życiu.”