Ekspansywna a kontrakcyjna polityka pieniężna

Bank centralny kraju może przyjąć ekspansywną lub kontrakcyjną politykę pieniężną. Ekspansywna polityka monetarna skupia się na rozszerzaniu lub zwiększaniu podaży pieniądza w gospodarce. Z drugiej strony, kurcząca polityka pieniężna koncentruje się na zmniejszaniu podaży pieniądza w gospodarce. Bank centralny wykorzystuje swoje narzędzia polityki pieniężnej do zwiększania lub zmniejszania podaży pieniądza.

Jak zatem określić, czy polityka pieniężna jest ekspansywna czy kurcząca? Aby to zrobić, musimy zrozumieć realną stopę trendu gospodarki i neutralne stopy procentowe.

Realna stopa trendu, zwana również po prostu stopą trendu, to długoterminowa zrównoważona realna stopa wzrostu gospodarki. Jest to stopa, którą gospodarka może utrzymać bez presji inflacyjnej. Stopa ta nie jest bezpośrednio obserwowana i musi być oszacowana. Stopa ta zmienia się również wraz ze zmianą warunków gospodarczych. Na przykład, jeśli gospodarka przez kilka lat była nastawiona na konsumpcję wspartą długiem, a następnie punkt ciężkości przesuwa się w kierunku zmniejszenia długu i zwiększenia oszczędności, stopa trendu obniży się.

Nerralna stopa procentowa to stopa wzrostu, przy której stopa wzrostu podaży pieniądza pozostaje stała. Oznacza to, że realny PKB rośnie w tempie trendu, a inflacja jest stabilna.

Możemy porównać stopę dyskontową (stopę polityczną) z neutralną stopą procentową. Jeśli stopa dyskontowa jest wyższa od neutralnej stopy procentowej, możemy powiedzieć, że polityka pieniężna jest kurczliwa i odwrotnie. Oznacza to, że bank centralny stara się zmniejszyć podaż pieniądza.

Dostosowanie polityki monetarnej zwykle odzwierciedla źródło inflacji. Jeśli inflacja jest wyższa od celu z powodu wzrostu zagregowanego popytu, odpowiednia jest polityka kurcząca. Jeśli jednak inflacja jest wysoka z powodu szoków podażowych, wówczas kurcząca polityka pieniężna nie jest odpowiednia.