Estuaria, Słone Bagna i Namorzyny

Definicje

Słone bagno to bagnisty obszar znajdujący się w pobliżu ujść rzek i rzek. Woda w słonych bagnach waha się od całkowicie nasyconej solą do słodkiej wody. Estuaria to częściowo osłonięte obszary znajdujące się w pobliżu ujść rzek, gdzie woda słodka miesza się z morską. Zarówno na słone bagna, jak i estuaria wpływają wysokie i niskie pływy. Lasy namorzynowe występują w strefie międzypływowej tropikalnych wybrzeży i estuariów, powszechnie w tropikalnych obszarach przybrzeżnych Australii, Afryki, Ameryki Północnej i Południowej między 32°N a 38°S. Lasy namorzynowe składają się z różnych typów drzew namorzynowych i szerokiej gamy roślin. Drzewo namorzynowe to drzewo z korzeniami i liśćmi, które filtrują sól i inne substancje. Różne gatunki drzew namorzynowych są przystosowane do pełnienia różnych funkcji w zależności od ich lokalizacji. Namorzyny są tak dobre w wydalaniu soli, że w niektórych gatunkach woda w korzeniach nadaje się do picia.

The Salt Marsh: A Self-sustaining Cycle

Wiele słonych bagien znajduje się na południu Stanów Zjednoczonych, szczególnie w Karolinie Południowej, gdzie znajduje się ponad 344 500 akrów, czyli więcej bagien niż w jakimkolwiek innym stanie na wybrzeżu Atlantyku. Życie morskie w słonych bagnach jest niezwykle różnorodne i obfite. Gatunki żyjące na słonych bagnach polegają na rozkładzie roślin bagiennych, aby zapewnić sobie stałe źródło pożywienia w postaci materiału organicznego, czyli detrytusu, powstającego w wyniku rozkładu roślin i zwierząt. Większość roślin bagiennych kwitnie wiosną i latem, rosnąc wyżej i obficiej. Jesienią zaczynają się rozkładać i są rozprowadzane w obrębie tego samego bagna lub na inne bagna i błotniste równiny, gdzie stają się pierwszym szczeblem łańcucha pokarmowego. Mikroskopijne organizmy, takie jak bakterie, małe algi i grzyby pomagają w rozkładzie detrytusu pochodzącego z roślin słonych bagien. Mikroorganizmy te oraz pozostały rozkładający się materiał roślinny stają się idealnym źródłem pożywienia dla mieszkańców dna słonych bagien, takich jak robaki, ryby, kraby i krewetki. Cykl jest kontynuowany, gdy odchody mieszkańców dna są oczyszczane przez mikroorganizmy. Wszystko, co zostaje, jest świetnym nawozem na następną wiosnę, kiedy rośliny bagienne wypełniają bagna zielonymi, bujnymi liśćmi.

Jak w wielu sieciach pokarmowych, mikroorganizmy na najbardziej podstawowym poziomie łańcucha pokarmowego są odpowiedzialne za więcej niż jedną rolę. Te same mikroorganizmy żywiące się detrytusem pokrywają powierzchnię błota, stabilizują osady, karmią większe zwierzęta i dodają składniki odżywcze do osadów.

Marsze w Karolinie Południowej są domem dla wielu gatunków ptaków, takich jak czaple i czaple.

Żerują one na różnych źródłach pożywienia w środowisku bagiennym, takich jak owady, nasiona, ryby, kraby i krewetki. Jest to powszechne, aby zobaczyć te ptaki strzegące baseny pływowe dla każdego rozprysku wskazującego kraba skrzypka lub innego przysmaku bagiennego. Podobnie jak wszyscy mieszkańcy bagien, ptaki przyczyniają się do rozwoju cyklu, rozkładając detrytus i wyrzucając materiał organiczny (odchody), który użyźnia trawę bagienną i jest wykorzystywany przez mikroorganizmy.

Liście, łodygi i korzenie roślin bagiennych stanowią ważne schronienie przed drapieżnikami i pożywienie dla młodych ryb, krewetek i krabów. Bez tego środowiska przetrwałaby tylko garstka z nich. Wśród młodych gatunków słonych bagien są kraby niebieskie, okonie plamiste i krewetki białe. Większe drapieżniki żyją w potokach, czekając na ryby, które wyjdą z bagien podczas zmiany pływu. Niektóre krewetki bagienne i ryby, w tym mumichogs i krewetki trawiaste, pozostają w dołach lub stojących basenach wody bagiennej po odpływie. Kilka gadów zamieszkuje siedliska słonych bagien, w tym najczęściej spotykany żółw błotny, który poszukuje pożywienia i składa jaja podczas przypływu do bagien. Sporadycznie można spotkać aligatory amerykańskie w mniej słonych wodach słonych bagien.

Duże estuaria

Największym estuarium w Stanach Zjednoczonych jest Zatoka Chesapeake, położona nad Oceanem Atlantyckim, granicząca z Wirginią i Maryland, choć dział wodny obejmuje 165 800 km w Dystrykcie Kolumbii i Nowym Jorku, Pensylwanii, Delaware, Maryland, Wirginii Zachodniej i Wirginii. Ponad 150 strumieni i rzek wpada do Zatoki Chesapeake o długości 304 km. Podobnie jak wiele innych estuariów, Zatoka była kiedyś doliną, przez którą płynęła rzeka, dopóki nie podniósł się poziom morza lub nie powstał krater uderzeniowy Zatoki Chesapeake w wyniku uderzenia bolidu pod koniec okresu eocenu, około 35,5 miliona lat temu. W najwęższym miejscu ujście Zatoki Chesapeake ma tylko 6,9 km szerokości. Zatoka jest niezwykle płytka. Osoba o przeciętnym wzroście mogłaby prawdopodobnie przejść pieszo przez 2800 km zatoki. Średnia głębokość Zatoki wynosi mniej niż 9 m.

Innym dużym estuarium jest Zatoka Galveston, utworzona przez rzeki Trinity i San Jacinto płynące razem i łączące się z pływami z Zatoki Meksykańskiej. To estuarium znajduje się wzdłuż wybrzeża Teksasu i obejmuje około 1500 km, przy długości 50 km i szerokości 27 km. Mimo dużych rozmiarów, zatoka ma średnio tylko 3 m głębokości i wpada do kanału między wyspą Galveston a półwyspem Bolivar. Największym na świecie estuarium jest Zatoka Świętego Wawrzyńca, miejsce, gdzie wszystkie wielkie jeziora mogą wpływać do i wypływać z Oceanu Atlantyckiego przez Rzekę Świętego Wawrzyńca.

Niesamowity las namorzynowy

Kluczowym składnikiem ekosystemu przybrzeżnego i potężną formą kontroli erozji, drzewa namorzynowe zapewniają schronienie i składniki odżywcze dla swoich ekosystemów. Podobnie jak słone bagna, te płytkie, bogate w składniki odżywcze obszary zapewniają schronienie młodym rybom, krewetkom, krabom i mięczakom, gdzie mogą bezpiecznie żyć i rozwijać się. Setki gatunków ptaków migrują i gnieżdżą się w lasach namorzynowych, takich jak te w Belize, które są domem dla ponad 500 gatunków ptaków. Inne zwierzęta, które zamieszkują lasy namorzynowe to manaty, żółwie morskie, koty rybackie, jaszczurki monitorujące i ryby mud-skipper. Drzewa namorzynowe nie tylko bezpośrednio wspierają niezliczone łańcuchy pokarmowe, ale są również pośrednio odpowiedzialne za przetrwanie najbardziej pierwotnych łańcuchów pokarmowych glonów planktonowych i epifitycznych, które z kolei dostarczają węgla dla drzew namorzynowych. Lasy namorzynowe chronią wybrzeża przed zniszczeniami spowodowanymi przez sztormy, falowanie i erozję. Erozji unika się, gdy lasy namorzynowe przyjmują na siebie siłę fal i pomagają zastąpić utracone osady poprzez wychwytywanie zawieszonych cząstek w swoim systemie korzeniowym, jednocześnie utrzymując ten sam muł z pokrycia (i uszkodzenia) raf koralowych i traw morskich.

Lasy namorzynowe w szczegółach

Wysoko przystosowujące się drzewa namorzynowe są sklasyfikowane w 16-24 rodzinach i 54-75 gatunkach, z których tylko cztery żyją na południowych wybrzeżach Stanów Zjednoczonych i 12 na półkuli zachodniej. Większość gatunków namorzynów występuje w Azji Południowo-Wschodniej. Namorzyny mają duże możliwości adaptacyjne w zależności od środowiska w wielkości, zdolności do rozprzestrzeniania nasion i ich niszy w ekosystemie. Namorzyny osiągają rozmiary od małego krzewu do 40 m wysokości. Czerwone namorzyny i kilka innych gatunków namorzynów mają lenticels, czyli małe pory w korzeniach, przez które tlen może być wprowadzany do aerenchymy, czyli tkanki przestrzeni powietrznej w korze rośliny, podczas odpływu.

Strategie reprodukcyjne, w tym żyworodność i długo żyjące propagule, pozwalają namorzynom rozprzestrzeniać się na duże odległości. Życiodajność jest strategią reprodukcyjną, w której zarodek jest bezpiecznie odżywiany i kiełkuje na drzewie macierzystym (a nie w ziemi), co pozwala rozwijającemu się drzewu uniknąć silnego zasolenia środowiska. Zarodki spadają do gleby z ochrony drzewa macierzystego, gdy wczesny rozwój już nastąpił i zgromadziły wystarczającą ilość węglowodanów, by przetrwać. Niektóre gatunki namorzynów rozsiewają tak zwane propagule, czyli sadzonki, które spadają z gałęzi i unoszą się na duże odległości. Sadzonki te mogą się ukorzenić do 1 roku po odpadnięciu od rośliny macierzystej. Namorzyny mogą się zakorzenić na obrzeżach wysp, w osłoniętych zatokach i ujściach rzek oraz dalej w głębi lądu. Namorzyny muszą być w stanie dostosować się do zmian pływów, temperatury, prądów oceanicznych, stromych, nachylonych brzegów i różnych rodzajów gleby. Mogą rozwijać się w błocie, piasku, koralowcach, torfie i skałach.

Zagrożenia środowiskowe – Słone bagna

Mimo, że są teraz chronione przez federalne i stanowe prawa i przepisy, w latach 1950-1970 niezliczone słone bagna zostały utracone na zawsze, kiedy zostały wypełnione z powodu użytkowania ziemi, przekopane w celu zwalczania komarów i przekopane w celu zbierania wody. W tym czasie nie zdawano sobie sprawy z wartości słonych bagien dla młodocianych gatunków. Teraz jednak obszary te są uznawane za zdolne do filtrowania i rozkładania toksyn i osadów z napływającej wody.

Na obszarach, gdzie słone bagna zostały wypełnione i nie ma basenu, który mógłby wchłonąć dodatkową wodę, powodzie spowodowane falami sztormowymi stają się poważnym problemem, prowadząc do erozji gleb przybrzeżnych i nasycenia raf koralowych i traw przez muł. Słone bagna, mimo że są chronione prawem, mogą nadal tracić na jakości i funkcji, jeśli mieszkańcy nie szanują środowiska w pobliżu bagien. Szkodliwe skutki obejmują zanieczyszczenie i modyfikację przepływu wody poprzez kopanie rowów w celu kontroli populacji komarów lub budowę kanałów w celu kontroli powodzi. Spływy zawierające produkty naftowe, odpady przemysłowe, pestycydy i nawozy nadal zanieczyszczają te ekosystemy, prowadząc do utraty gatunków i wzrostu innych, zakłócając równowagę i niszcząc piękno bagien. Kiedy kopanie rowów zmienia przepływ wody, większość składników odżywczych omija bagna, wpływając na wszystko, co znajduje się wyżej w łańcuchu pokarmowym, w tym na ptaki. Kiedy buduje się kanały, poziom wody w bagnach wzrasta, co stresuje trawę bagienną.

Zagrożenia środowiskowe – lasy namorzynowe

Ekosystem namorzynowy jest zrównoważonym zasobem, który dostarcza ogromnej liczbie ludzi żywności, garbników, drewna opałowego, materiałów budowlanych, a nawet leków. Gdy las namorzynowy jest chroniony, będzie on wspierał całą populację mieszkańców wybrzeża. Lasy namorzynowe zapewniają ochronę mienia i życia przed huraganami i sztormami, a także ograniczają erozję i zamulanie. Rośliny w lasach namorzynowych mogą pochłaniać azotany i fosforany, oczyszczając i przywracając wodę w pobliżu brzegu w sposób naturalny i całkowicie bezkosztowy. Niestety, podobnie jak wiele innych naszych zasobów naturalnych, lasy namorzynowe szybko tracą na znaczeniu z powodu zanieczyszczenia i rozwoju. Przetchlinki w korzeniach namorzynów są niezwykle wrażliwe na ataki pasożytów, zatykanie przez ropę naftową i nienaturalne, długotrwałe zalewanie. Najpoważniejszym problemem jest wycinanie tysięcy hektarów lasów w celu stworzenia sztucznych stawów dla przemysłu akwakultury krewetkowej. Jeśli te tendencje się utrzymają, to wraz z oddziaływaniem przemysłu węgla drzewnego i przemysłu drzewnego, lasy namorzynowe zostaną ostatecznie utracone z powodu stresu środowiskowego. Innym czynnikiem przyczyniającym się do dewastacji lasów namorzynowych jest rządowa i przemysłowa klasyfikacja tych obszarów jako bezużytecznych terenów bagiennych. Obszary najbardziej dotknięte dewastacją to Tajlandia (utrata 50% lasów namorzynowych od 1960 r.), Filipiny (utrata 338 000 hektarów w latach 1920-1990) i Ekwador (utrata 20% linii brzegowej lasów namorzynowych). W regionie Muisne w Ekwadorze utracono około 90% lasów namorzynowych. Ogólnie rzecz biorąc, do 50% światowego zniszczenia namorzynów można przypisać działalności farm krewetkowych.

Wzmożone wysiłki na rzecz ochrony namorzynów są potrzebne, aby rozwiązać problem wycinania tych obszarów pod hodowlę krewetek i zagospodarowanie terenu.

” Restore America’s Estuaries: estuaries.org
” Wikipedia: Estuaria