Funkcjonalizm
Funkcjonalizm, w psychologii, szeroka szkoła myślenia wywodząca się z USA pod koniec XIX wieku, która próbowała przeciwstawić się niemieckiej szkole strukturalizmu prowadzonej przez Edwarda B. Titchenera. Funkcjonaliści, w tym psychologowie William James i James Rowland Angell oraz filozofowie George H. Mead, Archibald L. Moore i John Dewey, podkreślali znaczenie empirycznego, racjonalnego myślenia nad eksperymentalną filozofią opartą na metodzie prób i błędów. Grupa ta zajmowała się bardziej możliwościami umysłu niż procesem myślowym. Ruch ten interesował się więc przede wszystkim praktycznymi zastosowaniami badań.
Zjednoczenie teorii i aplikacji sięgnęło zenitu wraz z utworzeniem przez Johna Deweya szkoły laboratoryjnej na Uniwersytecie w Chicago w 1896 roku i opublikowaniem jego kluczowego artykułu „The Reflex Arc Concept in Psychology” (1896), który atakował filozofię atomizmu i koncepcję elementaryzmu, w tym behawioralną teorię bodźca i reakcji. Prace Johna Deweya i jego współpracowników pobudziły ruch szkół progresywnych, który próbował zastosować zasady funkcjonalizmu w edukacji. Na początku i w połowie XX wieku pojawiła się teoria pochodna: transakcyjna teoria percepcji, której główną tezą jest to, że uczenie się jest kluczem do postrzegania.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Chociaż funkcjonalizm nigdy nie stał się formalną, normatywną szkołą, to posłużył jako historyczne ogniwo w filozoficznej ewolucji łączącej troskę strukturalistów o anatomię umysłu z koncentracją na funkcjach umysłu, a później z rozwojem i wzrostem behawioryzmu.
W tym samym czasie funkcjonalizm stał się jednym z najważniejszych elementów filozofii.