Immanuel Kant
Kim był Immanuel Kant?
Podczas korepetycji Immanuel Kant publikował prace naukowe, w tym „Ogólną historię naturalną i teorię nieba” w 1755 roku. Następne 15 lat spędził jako wykładowca metafizyki. W 1781 r. opublikował pierwszą część Krytyki czystego rozumu. Kolejne krytyki publikował w latach poprzedzających jego śmierć 12 lutego 1804 r. w mieście, w którym się urodził.
Wczesne życie
Kant był czwartym z dziewięciorga dzieci urodzonych przez Johanna Georga Kanta, fabrykanta uprzęży, i Annę Reginę Cant. W późniejszym okresie życia Immanuel zmienił pisownię swojego nazwiska na Kant, aby dostosować się do niemieckich praktyk ortograficznych. Oboje rodzice byli gorliwymi wyznawcami pietyzmu, XVIII-wiecznego odłamu Kościoła luterańskiego. Widząc potencjał w młodym człowieku, miejscowy pastor zadbał o jego edukację. Podczas nauki w szkole Kant zyskał głębokie uznanie dla klasyki łacińskiej.
W 1740 r. Kant zapisał się na Uniwersytet w Królewcu jako student teologii, ale wkrótce zainteresował się matematyką i fizyką. W 1746 r. zmarł jego ojciec i był zmuszony opuścić uniwersytet, aby pomóc rodzinie. Przez dziesięć lat pracował jako prywatny korepetytor zamożnych ludzi. W tym czasie opublikował kilka prac poświęconych zagadnieniom naukowym, poszukując środka między racjonalizmem a empiryzmem.
Pełnoprawny uczony i filozof
W 1755 roku Immanuel Kant powrócił na Uniwersytet w Królewcu, aby kontynuować naukę. W tym samym roku otrzymał tytuł doktora filozofii. Przez następne 15 lat pracował jako wykładowca i korepetytor oraz napisał ważne prace z dziedziny filozofii. W 1770 r. został profesorem zwyczajnym na uniwersytecie w Królewcu, wykładając metafizykę i logikę.
W 1781 roku Immanuel Kant opublikował Krytykę czystego rozumu, ogromne dzieło i jedno z najważniejszych dla myśli zachodniej. Próbował wyjaśnić, w jaki sposób rozum i doświadczenia oddziałują na myślenie i rozumienie. Ta rewolucyjna propozycja wyjaśniała, w jaki sposób umysł jednostki organizuje doświadczenia, aby zrozumieć sposób funkcjonowania świata.
Kant skupił się na etyce, filozoficznym badaniu działań moralnych. Zaproponował prawo moralne zwane „imperatywem kategorycznym”, stwierdzając, że moralność wywodzi się z racjonalności, a wszystkie sądy moralne są racjonalnie uzasadnione. To, co jest dobre, jest dobre, a to, co jest złe, jest złe; nie ma szarej strefy. Istoty ludzkie są zobowiązane do bezwarunkowego przestrzegania tego imperatywu, jeśli chcą twierdzić, że są moralne.
Późniejsze lata i śmierć
Chociaż Krytyka czystego rozumu nie cieszyła się zbytnim zainteresowaniem w tamtym czasie, Kant kontynuował dopracowywanie swoich teorii w serii esejów, które składały się na Krytykę praktycznego rozumu i Krytykę sądu. Kant kontynuował pisanie o filozofii aż do swojej śmierci. W ostatnich latach życia stał się rozgoryczony z powodu utraty pamięci. Zmarł w 1804 roku w wieku 80 lat.