Jaka jest różnica między asteroidami, kometami i meteorami?

W naszym Układzie Słonecznym istnieją miliardy, być może biliony, zbłąkanych obiektów krążących wokół Słońca. Te kosmiczne śmiałki są zbyt małe, by nazywać je planetami i noszą nazwy komet, asteroid, meteoroidów, a jeśli dotrą do Ziemi, meteorów lub meteorytów. Przy tak wielu oznaczeniach łatwo zapomnieć, które jest które.

Zacznijmy od krótkiej definicji każdego z nich.

Asteroidy: Są to skaliste i pozbawione powietrza pozostałości po formowaniu się planet w naszym Układzie Słonecznym. Najczęściej krążą wokół naszego Słońca w pasie asteroid pomiędzy Marsem a Jowiszem i mają rozmiary od samochodów po planety karłowate.

Komety: Komety to brudne kosmiczne kule śnieżne składające się głównie z lodu i pyłu, które powstały podczas narodzin Układu Słonecznego 4,6 miliarda lat temu. Większość komet ma stabilne orbity w zewnętrznej części Układu Słonecznego za planetą Neptun.

Meteoroidy, meteory, meteoryty: Meteoroidy to maleńkie asteroidy lub odłamane okruchy komet, a czasem planet. Ich rozmiary wahają się od ziarenka piasku do głazów o szerokości 1 metra (3 stóp). Kiedy meteoroidy zderzają się z atmosferą planety, stają się meteorami. Jeśli te meteory przetrwają w atmosferze i uderzą w powierzchnię planety, ich pozostałości nazywane są meteorytami.

Powiązane: Fallen Stars: A Gallery of Famous Meteorites

Asteroidy

Na pierwszy rzut oka, asteroidy mogą wydawać się zwykłymi skałami kosmicznymi, ale te starożytne pozostałości Układu Słonecznego występują we wszystkich kształtach, rozmiarach i smakach.

Pomimo ich niewielkiej postury (masa wszystkich asteroid razem wziętych jest mniejsza niż księżyc Ziemi), asteroidy są również nazywane mniejszymi planetami lub „planetoidami”. Ich wielkość waha się od najmniejszych głazów, 3 stopy szerokości (1 m), do największej asteroidy, Ceres, która jest prawie jedną czwartą wielkości ziemskiego księżyca (około 590 mil średnicy, lub 950 kilometrów). Ceres jest tak duża, że otrzymała awans do statusu planety karłowatej w 2006 roku, to samo kontrowersyjne wyróżnienie przyznano Plutonowi.

Większość asteroid wygląda jak gigantyczne kosmiczne ziemniaki, z ich podłużnymi kształtami i powierzchnią, która jest naznaczona licznymi kraterami spowodowanymi przez kolizje z innymi asteroidami. Tylko niewielka liczba asteroid jest na tyle duża, że ich grawitacja formuje je w kule, tak jak Ceres. Skład asteroidy wahają się od ciemnych, skalistych kęp gruzu składających się z gliny i skał krzemianowych do jasnych i solidnych amalgamacji metali takich jak żelazo lub nikiel, według NASA.

Prawie wszystkie asteroidy znajdują się w regionie w kształcie pączka między Marsem a Jowiszem, zwanym pasem asteroid. Pas uformował się niedługo po narodzinach Jowisza, kiedy grawitacja masywnej planety uwięziła resztki planetotwórcze, powodując ich zderzenie ze sobą i tworząc miliony asteroid, które widzimy w pasie dzisiaj.

Komety

Przez tysiąclecia widok komety wywoływał strach i respekt. Starożytni astronomowie wierzyli, że komety przepowiadają śmierć książąt i wyniki wojen. Współcześni astronomowie wiedzą, że komety są pokrytymi lodem pozostałościami po materiale, który uformował nasz Układ Słoneczny miliardy lat temu.

Astronom Fred Whipple jako pierwszy opisał komety jako brudne kule śnieżne, czyli lodowe konglomeraty zamrożonych gazów i pyłu. Kula śnieżna tworzy centralne jądro komety, które często ma mniej niż kilka mil średnicy, według NASA. Kiedy kometa zbliża się do Słońca, jądro rozgrzewa się i lód zaczyna sublimować z ciała stałego do gazu. W ten sposób powstaje atmosfera otaczająca kometę, która może urosnąć do tysięcy mil średnicy, zwana komą. Ciśnienie promieniowania słonecznego zdmuchuje cząsteczki pyłu z komy, tworząc długi, jasny ogon pyłowy. Drugi ogon powstaje, gdy wysokoenergetyczne cząstki słoneczne jonizują gaz, tworząc oddzielny ogon jonowy.

Różnica między składem planetoid i komet jest prawdopodobnie spowodowana tym, jak i gdzie się narodziły, napisał Britt Scharringhausen, profesor astronomii w Beloit College w Wisconsin.

„Podczas gdy asteroidy i komety powstały w tym samym czasie, nie powstały w tych samych warunkach,” napisał Scharringhausen. „Układ Słoneczny uformował się z mgławicy słonecznej, chmury gazu i pyłu. W centrum mgławicy, Słońce rodziło się poprzez kolaps grawitacyjny. Z powodu tego upadku, który uwalnia ciepło, centralne regiony mgławicy były gorętsze i gęstsze, podczas gdy zewnętrzne regiony były chłodniejsze.”

Asteroidy powstały w pobliżu centrum gorącej mgławicy, gdzie tylko skała lub metal pozostały stałe pod ekstremalnymi temperaturami. Komety uformowały się poza tak zwaną linią zamarzania, gdzie było wystarczająco zimno, by woda i gazy takie jak dwutlenek węgla mogły zamarznąć. Z tego powodu komety można znaleźć tylko w odległych zakątkach Układu Słonecznego, w dwóch regionach zwanych Pasem Kuipera i Obłokiem Oorta.

Meteoroidy, meteory i meteoryty

Meteoroidy to prawdziwe kosmiczne skały Układu Słonecznego. Nie większe niż metr (3,3 stopy), a czasem wielkości ziarnka kurzu, są zbyt małe, by uznać je za asteroidy lub komety, ale wiele z nich to połamane kawałki jednego z nich. Niektóre meteoroidy pochodzą z wyrzuconych szczątków spowodowanych uderzeniami w planety lub księżyce.

Jeśli meteoroidom zdarzy się skrzyżować ścieżki z atmosferą planety, takiej jak Ziemia, stają się meteorami. Ognisty błysk emitowany przez meteory, gdy spalają się w atmosferze, może wydawać się jaśniejszy niż planeta Wenus, dlatego też zyskały przydomek „spadających gwiazd”, według NASA. Naukowcy szacują, że każdego dnia na Ziemię spada ponad 48 ton (43 500 kilogramów) materiału meteorytowego. Jeśli meteoryt przetrwa swoje zejście przez atmosferę i uderzy w ziemię, nazywa się go meteorytem.

Gdy Ziemia przechodzi przez ślad szczątków pozostawionych przez kometę, jesteśmy traktowani jak olśniewający pokaz fajerwerków deszczu meteorów, gdzie tysiące spadających gwiazd można zobaczyć na nocnym niebie. Deszcz meteorów Perseidów jest jednym z najbardziej spektakularnych, występującym co roku około 12 sierpnia. W szczytowym momencie, jeśli niebo jest czyste, można zaobserwować od 50 do 75 meteorów na godzinę. Perseidy są powodowane przez meteoroidy oderwane od komety Swift-Tuttle.

Te wspaniałe pokazy meteorów służą jako przypomnienie, że pomimo pozornie pustej przestrzeni kosmicznej, jesteśmy bliżej związani z naszym Układem Słonecznym, niż nam się wydaje.