Krwawiące Kansas

Kompromis z 1850 roku przyniósł narodowi względny spokój. Choć większość czarnych i abolicjonistów zdecydowanie sprzeciwiała się kompromisowi, większość Amerykanów przyjęła go, wierząc, że oferuje on ostateczne, wykonalne rozwiązanie kwestii niewolnictwa. Co najważniejsze, uchronił on Unię przed straszliwym rozłamem, którego wielu się obawiało. Ludzie byli zbyt gotowi, by zostawić za sobą kontrowersje związane z niewolnictwem i ruszyć dalej. Ale uczucie ulgi, które ogarnęło cały kraj, okazało się być spokojem przed burzą.
14 grudnia 1853 roku Augustus C. Dodge z Iowa przedstawił w Senacie projekt ustawy. Proponował on zorganizowanie terytorium Nebraski, które obejmowało również obszar, który miał stać się stanem Kansas. Jego projekt został skierowany do Komisji Terytoriów, której przewodniczył Stephen A. Douglas z Illinois. ouglas wcześnie wszedł do polityki i szybko awansował; w wieku 21 lat był prokuratorem stanowym Illinois, a w wieku 35 lat senatorem Stanów Zjednoczonych. Zdecydowanie popierał ideę suwerenności ludowej, która pozwalała osadnikom na danym terytorium samodzielnie decydować o tym, czy chcą mieć niewolnictwo, czy też nie. Douglas był również gorącym zwolennikiem Manifest Destiny, idei, że Stany Zjednoczone mają nadane przez Boga prawo i obowiązek zagarnąć jak najwięcej ziemi i rozprzestrzenić swój „cywilizacyjny” wpływ. I nie był w tym osamotniony. Jedna z filadelfijskich gazet objaśniła Manifest Destiny, kiedy ogłosiła, że Stany Zjednoczone są narodem, który słusznie związał się z „Wschodem o wschodzie słońca, Zachodem o zachodzie słońca, Północą przez Ekspedycję Arktyczną i Południem tak daleko, jak tylko nam się podoba”.
Aby wypełnić swoje Manifest Destiny, zwłaszcza po odkryciu złota w Kalifornii, Ameryka snuła plany budowy kolei transkontynentalnej ze wschodu na zachód. Wielkim pytaniem było, gdzie zlokalizować wschodni terminal – na północy, w Chicago, czy na południu, w St. Douglas był mocno zaangażowany w zapewnienie, że terminal będzie w Chicago, ale wiedział, że nie będzie to możliwe, jeśli nie zostanie zorganizowane terytorium Nebraski. organizowanie Nebraski wymagałoby usunięcia rdzennych Amerykanów z tego terytorium, ponieważ Douglas uważał Indian za dzikusów, a ich rezerwaty za „bariery barbarzyństwa”. Jego zdaniem, Manifest Destiny wymagało usunięcia tych, którzy stali na drodze amerykańskiego, chrześcijańskiego postępu, a obecność rdzennych Amerykanów była niewielką przeszkodą dla jego planów. Istniał jednak inny, większy problem. by zdobyć głosy, których potrzebował, Douglas musiał zadowolić południowców. Dlatego ugiął się przed życzeniami Południa i zaproponował projekt ustawy o organizacji Nebraski-Kansas, który stwierdzał, że kwestia niewolnictwa będzie rozstrzygana przez suwerenność ludową. Zakładał, że tamtejsi osadnicy nigdy nie wybiorą niewolnictwa, ale nie przewidział gwałtowności reakcji Północy. Ustawa ta, gdyby została wprowadzona w życie, uchyliłaby Kompromis Missouri z 1820 roku, który mówił, że niewolnictwo nie może rozciągać się powyżej linii 36′ 30″. Otworzyłoby to Północ na niewolnictwo. Mieszkańcy Północy byli oburzeni; Południowcy byli zachwyceni.
Douglas był uparty. Ignorując gniew własnej partii, uzyskał aprobatę prezydenta Pierce’a i przepchnął swój projekt ustawy przez obie izby Kongresu. Ustawa weszła w życie 30 maja 1854 roku.
Nebraska była tak daleko na północ, że jej przyszłość jako wolnego stanu nigdy nie była kwestionowana. Ale Kansas sąsiadowało z niewolniczym stanem Missouri. W epoce, która miała być znana jako „Krwawiące Kansas”, terytorium to stało się polem bitwy o kwestię niewolnictwa.
Reakcja Północy była natychmiastowa. Eli Thayer zorganizował New England Emigrant Aid Company, która wysłała osadników do Kansas, aby zabezpieczyć je jako wolne terytorium. Do lata 1855 roku około 1200 mieszkańców Nowej Anglii wyruszyło w podróż na nowe terytorium, uzbrojonych do walki o wolność. Abolicjonistyczny minister Henry Ward Beecher wyposażył osadników w karabiny Sharpsa, które stały się znane jako „Biblie Beechera”. listopadzie 1854 roku tysiące uzbrojonych mieszkańców Południa, głównie z Missouri, przekroczyło granicę, by zagłosować na pro-wolnościowego delegata do Kongresu. Tylko połowa kart do głosowania została oddana przez zarejestrowanych wyborców, a w jednym z miejsc tylko 20 z ponad 600 głosujących było legalnymi mieszkańcami. Wybory wygrali zwolennicy niewolnictwa.
30 marca 1855 roku odbyły się kolejne wybory, które miały wyłonić członków legislatury terytorialnej. Missourianie, lub „Border Ruffians”, jak ich nazywano, ponownie przekroczyli granicę. Tym razem ich liczba wzrosła z 2,905 zarejestrowanych wyborców do 6,307 faktycznie oddanych kart do głosowania. Tylko 791 głosowało przeciwko niewolnictwu.
Nowa legislatura stanowa uchwaliła to, co mieszkańcy Północy nazywali „Bogus Laws”, które zawierało kodeks niewolniczy z Missouri. Ustawy te przewidywały surowe kary dla każdego, kto mówił lub pisał przeciwko niewolnictwu; ci, którzy pomagali uciekinierom, mieli być uśmiercani lub skazywani na dziesięć lat ciężkich robót. (Statuty Kansas) Północni mieszkańcy byli oburzeni i utworzyli w Topece własną legislaturę wolnego stanu. Teraz w Kansas istniały dwa rządy, z których każdy delegalizował drugi. Prezydent Pierce uznał tylko proslamską legislaturę.
Większość osadników, którzy przybyli do Kansas z Północy i Południa, pragnęła tylko zagrody w pokoju. Nie byli zainteresowani konfliktem o niewolnictwo, ale znaleźli się w samym środku pola bitwy. Przemoc wybuchła na całym terytorium. Południowcy byli napędzani retoryką przywódców takich jak David Atchison, senator z Missouri. Atchison ogłosił, że ludzie Północy są „złodziejami Murzynów” i „tyranami abolicjonistów”. Zachęcał mieszkańców Missouri do obrony swojej instytucji „bagnetem i krwią”, a jeśli to konieczne, do „zabicia każdego przeklętego przez Boga abolicjonisty w okręgu”. W rzeczywistości abolicjoniści byli w mniejszości. Większość osadników z Wolnego Stanu należała do ruchu zwanego Wolnym Glebem, który domagał się wolnego terytorium dla wolnych białych ludzi. Nienawidzili niewolnictwa, ale nie z powodu troski o samych niewolników. Nienawidzili go, ponieważ plantacje przejęły ziemię i uniemożliwiły białym ludziom pracującym posiadanie własnych zagród. Nienawidzili go, ponieważ pociągał za sobą dużą liczbę czarnych ludzi, gdziekolwiek się pojawił. Wolnomularze głosowali 1,287 do 453, aby zakazać wstępu czarnym ludziom, niewolnikom i wolnym, do Kansas. Ich terytorium miało być białe.
Jak dwie frakcje walczyły o kontrolę nad terytorium, napięcie rosło. W 1856 roku stolica terytorialna została przeniesiona do Lecompton, miasta położonego zaledwie 12 mil od Lawrence, twierdzy Wolnego Państwa. W kwietniu tego roku trzyosobowa kongresowa komisja śledcza przybyła do Lecompton, aby przyjrzeć się kłopotom w Kansas. W raporcie większości komisji stwierdzono, że wybory były sfałszowane, i stwierdzono, że rząd Wolnego Stanu reprezentował wolę większości. Rząd federalny odmówił jednak zastosowania się do jej zaleceń i nadal uznawał niewolniczą legislaturę za prawowity rząd Kansas. W tym czasie doszło do kilku ataków, głównie ze strony niewolników przeciwko ludziom z Wolnego Stanu. Ludzie byli obrzucani smołą i piórami, porywani, zabijani. Ale teraz nastąpiła eskalacja przemocy. 21 maja 1856 roku grupa zwolenników niewolnictwa wkroczyła do Lawrence, gdzie spalili Free State Hotel, zniszczyli dwie prasy drukarskie i splądrowali domy i sklepy. W odwecie, płomienny abolicjonista John Brown poprowadził grupę ludzi do ataku nad Pottawatomie Creek. Grupa, w skład której wchodziło czterech synów Browna, wywlekła z domów pięciu zwolenników niewolnictwa i porąbała ich na śmierć. rzemoc nasiliła się, a konfrontacje trwały nadal. John Brown pojawił się ponownie w Osawatomie, by przyłączyć się do tamtejszych walk. Przemoc wybuchła również w samym Kongresie. Abolicjonistyczny senator Charles Sumner wygłosił płomienne przemówienie zatytułowane „Zbrodnia przeciwko Kansas”, w którym oskarżył proslamskich senatorów, zwłaszcza Atchisona i Andrew Butlera z Karoliny Południowej, o „nierząd, niewolnictwo”. W odwecie siostrzeniec Butlera, kongresmen Preston Brooks, zaatakował Sumnera przy jego senackim biurku i pobił go bez sensu laską.
We wrześniu 1856 r. do Kansas przybył nowy gubernator terytorialny, John W. Geary, który zaczął przywracać porządek. Ostatnim poważnym wybuchem przemocy była masakra w Marais des Cynges, w której Border Ruffians zabili pięciu mężczyzn z Wolnego Stanu. W sumie w „Krwawiącym Kansas” zginęło około 55 osób. Podjęto kilka prób opracowania konstytucji, którą Kansas mogłoby wykorzystać do ubiegania się o status państwa. Niektóre wersje były pro-niewolnicze, inne wolnostanowe. W końcu, czwarta konwencja spotkała się w Wyandotte w lipcu 1859 roku i przyjęła konstytucję wolnego stanu. Kansas złożyło wniosek o przyjęcie do Unii. Jednak siły pro-wolnościowe w Senacie zdecydowanie sprzeciwiały się statusowi wolnego stanu i wstrzymywały jego przyjęcie. Dopiero w 1861 r., po secesji stanów konfederackich, konstytucja została zatwierdzona i Kansas stało się państwem.

poprzednie | następne