Leczenie zaburzeń snu

Edytorial: Mitchell Taubman, Ph.D.

Dr Taubman jest współdyrektorem Autism Partnership

Z perspektywy Stosowanej Analizy Zachowania, kilka czynników może przyczyniać się do trudności ze snem (zasypianie, pozostawanie i powrót do snu) u dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, a najbardziej typowo wykorzystuje się kompleksowe podejście (Jin, Hanley, & Beaulieu, 2013).

W praktyce klinicznej działania interwencyjne zwyczajowo rozpoczynają się od co najmniej nieformalnej oceny, jakie problemy ze snem mogą występować i co może przyczyniać się do trudności. Badane są takie czynniki, jak brak rutynowych czynności związanych ze snem, problematyczne wzorce (np. nierealistycznie wczesne pory kładzenia się do łóżka), niezamierzone wzmacnianie trudności związanych ze snem (np. przytulanie się do dziecka lub wyjmowanie go z łóżka i podawanie przekąski po płaczu i wołaniu), a także ewentualny udział innych czynników hamujących sen (np. stereotypowe zachowania, napady złości). W razie potrzeby wydawane są zalecenia mające na celu wykluczenie wszelkich problemów medycznych, a także zwraca się uwagę (i respekt) na wszelkie praktyki kulturowe mające wpływ na te problemy (np. wspólne spanie).

Przed rozpoczęciem interwencji rodzice są przygotowywani na to, co ma nastąpić, w tym na to, ile wysiłku może być konieczne, a także bierze się pod uwagę względy praktyczne. Celem interwencji w zakresie snu jest poprawa niezależnej zdolności dziecka do zasypiania i powrotu do snu. Kluczowe jest ustanowienie stałych rutynowych czynności, które promują cichy, spokojny, spokojny, sprzyjający zasypianiu stan. Muzyka, przyćmione światło, czytanie bajek i używanie przedmiotów takich jak miękkie koce i pluszowe zwierzęta mogą być włączone. Wysiłki koncentrują się również na wzmacnianiu odpowiednich celów, takich jak pozostanie w łóżku lub współpraca przy wykonywaniu rutynowych czynności związanych z porą snu. Podkreśla się unikanie nieumyślnego wspierania problemów ze snem (np. nocne przenoszenie dziecka do łóżka rodzica). Systematyczna zmiana wzorca snu (np. ostrożne ustalanie późnej pory kładzenia się spać i stopniowe przechodzenie na wcześniejsze pory) może być również uwzględniona, podobnie jak praca nad przyczyniającymi się do tego, niezgodnymi ze snem (np. powtarzającymi się lub eskalowanymi) zachowaniami. Taka praca może być początkowo dość zaangażowana i czasochłonna, stanowiąc znaczne zaangażowanie rodziny. Jednak przy konsekwentnym wysiłku stwierdziliśmy, że to podejście jest wysoce skuteczne i przynosi korzyści wszystkim (więcej informacji można znaleźć w A Work In Progress, Leaf & McEachin, 1999).