Operacja fuzji kręgosłupa

Fuzja kręgosłupa lędźwiowego jest rodzajem operacji kręgosłupa, w której przeszczep kostny jest wprowadzany do kręgosłupa tak, aby kości w bolesnym segmencie kręgosłupa połączyły się ze sobą. Fuzja ma na celu zatrzymanie ruchu w danym segmencie kręgosłupa, co powinno zmniejszyć ból spowodowany przez ten staw. Po zabiegu operacyjnym musi upłynąć kilka miesięcy (zwykle od 3 do 6, ale czasami do 18 miesięcy), zanim zespolenie będzie gotowe. Operacja ta została udoskonalona w ciągu ostatnich 10-15 lat, co pozwoliło na osiągnięcie lepszych wyników, skrócenie czasu pobytu w szpitalu i czasu rekonwalescencji.

Powody i przeciwwskazania do fuzji kręgosłupa

Zdecydowana większość osób z bólem w dolnej części pleców nie będzie potrzebowała operacji fuzji i będzie w stanie radzić sobie z bólem głównie za pomocą fizykoterapii i kondycji.peracja fuzji może być jednak zalecana dla pacjentów z:

Bólem dolnego odcinka kręgosłupa spowodowanym chorobą zwyrodnieniową dysku, która ogranicza zdolność pacjenta do funkcjonowania (po tym, jak zawiodło leczenie nieoperacyjne, takie jak fizykoterapia i leki)
Istnieniem, zwyrodnieniowa lub polaminektomiczna spondylolisteza
Słaby lub niestabilny kręgosłup (spowodowany przez infekcje lub guzy), złamania lub deformacje (takie jak skolioza)

Fuzja jest poważnym zabiegiem chirurgicznym. W związku z tym bardzo ważne jest, aby przed poddaniem się operacji zespolenia wykluczyć inne możliwe przyczyny bólu pleców pacjenta (np. zwyrodnienie stawu twarzowego lub biodrowego, zespół mięśnia gruszkowatego). Generalnie nie należy rozważać wykonania zabiegu zespolenia, jeżeli ból dolnego odcinka kręgosłupa utrzymuje się przez ponad 6 miesięcy, a podjęte próby leczenia niechirurgicznego nie przyniosły ulgi w dolegliwościach. Decyzja o operacji zespolenia jest prawie zawsze wyborem pacjenta, ponieważ jest to zabieg elektywny, mający na celu złagodzenie niektórych dolegliwości bólowych i zwiększenie tolerancji aktywności pacjenta. Niezwykle rzadko występują konsekwencje neurologiczne w wyniku opóźnienia lub uniknięcia operacji zespolenia.

Wskaźniki powodzenia operacji zespolenia

Wskaźniki powodzenia operacji zespolenia wahają się pomiędzy 70% a 95%, a istnieje kilka czynników, które wpływają na wskaźnik powodzenia operacji, w tym:

Zespolenie kręgosłupa w przypadku schorzeń wynikających z poważnej niestabilności (np.Istmatyczna lub zwyrodnieniowa spondylolisteza) jest bardziej skuteczna niż operacja przeprowadzona wyłącznie z powodu bólu (np. choroba zwyrodnieniowa dysku).
Osoby z jednym silnie zwyrodniałym dyskiem (zwłaszcza L5-S1), ale z normalnym kręgosłupem, mają lepsze wyniki niż osoby poddane wielopoziomowej fuzji. Operację fuzji zwykle rozważa się w przypadku jednego lub ewentualnie dwóch poziomów, natomiast należy unikać fuzji wielopoziomowych, z wyjątkiem przypadków poważnej deformacji.
Osoby, u których występuje znaczne zwyrodnienie dysku, zwykle odczuwają większą ulgę w bólu w wyniku fuzji niż osoby z niewielkim zwyrodnieniem w badaniu MRI (np. nadal mają wysoki dysk).

Najważniejszym czynnikiem powodzenia operacji fuzji jest potwierdzenie, że ból pleców pacjenta jest rzeczywiście spowodowany chorobą zwyrodnieniową dysku, a nie innym schorzeniem. Jest to możliwe dzięki połączeniu dokładnej analizy historii choroby, badania fizykalnego i badań diagnostycznych (takich jak RTG i MRI) oraz/lub dyskogramu.

Inne czynniki zdrowotne lub czynności mogą zmniejszyć szanse na udane zespolenie i w miarę możliwości powinny być leczone lub kontrolowane przed operacją. Należą do nich: palenie tytoniu, otyłość, niedożywienie, osteoporoza, przewlekłe stosowanie sterydów, cukrzyca lub inne choroby przewlekłe.

Chirurg rozważy różne techniki wykonania zespolenia, zarówno przednie (od przodu), jak i tylne (od tyłu).

Posterolateral gutter fusion-najczęstsza technika fuzji, obejmuje:

Wykonanie 3- do 6-calowego nacięcia w linii pośrodkowej w dolnej części pleców
Pobranie przeszczepu kostnego z miednicy (grzebień biodrowy)
Uniesienie dużych mięśni pleców, które przyczepiają się do wyrostków poprzecznych (małe przedłużenia kręgów), aby stworzyć podłoże dla przeszczepu kostnego
Ułożenie pobranego przeszczepu kostnego w tylno-bocznej części kręgosłupa, gdzie ma on stały dopływ krwi niezbędny do wzrostu zespolenia
Przesunięcie mięśni nad przeszczepem kostnym w celu wytworzenia napięcia utrzymującego przeszczep kostny na miejscu.

Inne powszechnie stosowane techniki fuzji obejmują:

Przednie międzytrzonowe zespolenie lędźwiowe (PLIF)- zabieg przeprowadza się od tyłu; operacja polega na usunięciu części stawów międzytrzonowych, a następnie usunięciu dysku między dwoma kręgami i wprowadzeniu kości do przestrzeni między dwoma kręgami (tam, gdzie znajdował się dysk)
Przednie międzytrzonowe zespolenie lędźwiowe (ALIF)- zabieg podobny do PLIF, ale wykonuje się je od przodu
Przednio-tylne zespolenie kręgosłupa – wykonuje się je od przodu i od tyłu i jest ono połączeniem zespolenia ALIF i zespolenia tylno-bocznego
Transforaminalne zespolenie międzytrzonowe (TLIF) – jest to zasadniczo rozszerzone zespolenie PLIF w tym sensie, że jest to rozszerzone zespolenie PLIF.jest zasadniczo rozszerzonym PLIF, ponieważ usuwa jeden cały staw twarzowy (a nie część stawów po obu stronach kręgosłupa), aby uzyskać dostęp do przestrzeni dyskowej

Typ zespolenia zależy w dużej mierze od diagnozy pacjenta i preferencji chirurga. Niezależnie od zastosowanej techniki, celem jest stworzenie solidnego zespolenia w dotkniętym segmencie ruchu, zdefiniowanym jako przestrzeń dyskowa z przodu kręgosłupa i sparowane stawy twarzowe z tyłu. Aby zatrzymać ruch w jednym segmencie, konieczne jest zespolenie dwóch segmentów kręgów; dlatego zespolenie L4-L5 (segment lędźwiowy 4 i segment lędźwiowy 5) jest w rzeczywistości zespoleniem jednopoziomowym.

Istnieje kilka rodzajów przeszczepu kostnego, w tym przeszczep kostny pobrany z biodra pacjenta (autoprzeszczep kostny) podczas operacji zespolenia lub z kości zwłok (alloprzeszczep kostny). Istnieje również możliwość zastosowania syntetycznych substytutów przeszczepu kostnego (takich jak białka morfogeniczne kości), które pomagają organizmowi w tworzeniu kości.

Potencjalne zagrożenia i powikłania

Główne potencjalne zagrożenia związane z zespoleniem lędźwiowym obejmują:

Ciągły ból po operacji
Solidne zespolenie nie zostanie uzyskane (nonunion) i może być konieczna dalsza operacja w celu ponownego zespolenia kręgosłupa
Przewlekły ból w miejscu pobrania przeszczepu kostnego
Uszkodzenie nerwów (mniej niż 1 na 10,000 szans)
Infekcja lub krwawienie (rzadko)
Powikłania anestezjologiczne (rzadko)
Cieknięcie płynu mózgowo-rdzeniowego (rzadko)
Uszkodzenie instrumentarium (rzadko)

Opieka pooperacyjna

Po operacji zespolenia kręgosłupa, może upłynąć od trzech do sześciu miesięcy, zanim zespolenie z powodzeniem się ustawi i osiągnie swoją początkową dojrzałość. W ciągu tych pierwszych miesięcy pacjenci powinni przestrzegać zaleceń chirurga dotyczących opieki pooperacyjnej i unikać czynności takich jak ćwiczenia o dużej sile uderzenia, które mogą stanowić zagrożenie dla przeszczepu kostnego. Stałe ograniczenia są konieczne tylko w nielicznych przypadkach, a ponieważ kość jest żywą tkanką, po jej ustanowieniu przeszczep kostny wzmocni się przy pewnym poziomie obciążenia (aktywności). Ogólnie rzecz biorąc, orteza na plecy po operacji nie powinna być konieczna, chyba że nie udało się uzyskać odpowiedniego unieruchomienia w czasie operacji.