Osmolalność osocza

HumanEdit

Normalny ludzki zakres referencyjny osmolalności w osoczu wynosi około 275-299 miliosmoli na kilogram.

NonhumanEdit

Osmolarność osocza niektórych gadów, zwłaszcza pochodzących ze słodkowodnego środowiska wodnego, może być niższa niż u ssaków (np. < 260 mOsm/L) w sprzyjających warunkach. W związku z tym roztwory osmotycznie zrównoważone dla ssaków (np. 0,9% zwykła sól fizjologiczna) będą prawdopodobnie lekko hipertoniczne dla tych zwierząt. Wiele jałowych gatunków gadów i hibernujących gatunków urykotelicznych dopuszcza znaczne podwyższenie osmolarności osocza (np. > 400 mOsm/L), które może być śmiertelne dla niektórych ssaków.

Znaczenie kliniczneEdit

Jako że błony komórkowe są ogólnie swobodnie przepuszczalne dla wody, osmolarność płynu zewnątrzkomórkowego (ECF) jest w przybliżeniu równa osmolarności płynu wewnątrzkomórkowego (ICF). Dlatego też osmolalność osocza jest wskazówką dla osmolalności wewnątrzkomórkowej. Jest to ważne, ponieważ pokazuje, że zmiany w osmolalności ECF mają ogromny wpływ na osmolalność ICF – zmiany, które mogą powodować problemy z normalnym funkcjonowaniem komórek i ich objętością. Jeśli ECF stałby się zbyt hipotoniczny, woda z łatwością wypełniłaby otaczające go komórki, zwiększając ich objętość i potencjalnie powodując ich rozpad (cytoliza). Wiele trucizn, leków i chorób wpływa na równowagę między ICF i ECF, oddziałując na poszczególne komórki i homeostazę jako całość.

Osmolalność krwi wzrasta przy odwodnieniu i maleje przy nadmiernym odwodnieniu. U osób zdrowych zwiększona osmolalność krwi stymuluje wydzielanie hormonu antydiuretycznego (ADH). Skutkiem tego będzie zwiększona reabsorpcja wody, bardziej zagęszczony mocz i mniej zagęszczone osocze krwi. Niska osmolalność surowicy będzie hamować uwalnianie ADH, powodując zmniejszenie reabsorpcji wody i większe zagęszczenie osocza.

Syndrom niewłaściwego wydzielania ADH występuje, gdy nadmierne uwalnianie hormonu antydiuretycznego powoduje niewłaściwie podwyższoną osmolalność moczu (>100 mOsmol/L) w stosunku do osocza krwi, prowadząc do hiponatremii. Wydzielanie ADH może występować w nadmiernych ilościach z tylnej części przysadki mózgowej lub ze źródeł ektopowych, takich jak rak drobnokomórkowy płuc.

Podwyższenie poziomu ADH może być związane ze śmiertelnością z powodu udaru mózgu.