Półkula wschodnia

Prawie idealny okrąg (Ziemia jest sferoidą obłą, która jest grubsza wokół równika), narysowany linią, rozgraniczający półkulę wschodnią i zachodnią, musi być arbitralnie przyjętą i opublikowaną konwencją, w przeciwieństwie do równika (wyimaginowana linia okrążająca Ziemię, równa odległości od jej biegunów), który dzieli półkulę północną i południową. Pierwotny południk na 0° długości geograficznej i antymeridian na 180° długości geograficznej są konwencjonalnie przyjętymi granicami, ponieważ oddzielają one wschodnie długości geograficzne od zachodnich. Konwencja ta została ustalona w 1884 roku na Międzynarodowej Konferencji Meridianów w Waszyngtonie, gdzie przyjęto koncepcje czasu standardowego kanadyjskiego inżyniera kolejowego Sir Sandforda Fleminga. Ustalone półkule nie odpowiadają dokładnie kontynentom. Części Europy Zachodniej, Afryki Zachodniej, Oceanii i skrajnie północno-wschodniej Rosji znajdują się na półkuli zachodniej, oddzielając ją od kontynentów, które stanowią kamień milowy dla większości geopolitycznych konstrukcji „Wschodu” i „Zachodu”.

W konsekwencji, południki 20°W i diametralnie przeciwny 160°E są często używane poza sprawami fizyki i nawigacji, co obejmuje wszystkie europejskie i afrykańskie wyspy, ale także obejmuje niewielką część północno-wschodniej Grenlandii (zwykle uważanej za część Ameryki Północnej) i wyklucza więcej wschodniej Rosji i Oceanii (np, Nowa Zelandia). Przed globalnym przyjęciem czasu standardowego, liczne południki główne zostały zadekretowane przez różne kraje, w których czas został określony przez lokalne południe (tym samym, lokalne ).

Środek półkuli wschodniej znajduje się na Oceanie Indyjskim na przecięciu równika i 90. południka wschodniego, 910 km na zachód od Indonezji w Dziewięćdziesiątym Grzbiecie Wschodnim. Najbliższym lądem jest wyspa Simeulue na 2°35′N 96°05′E / 2.583°N 96.083°E.

Masa lądowa półkuli wschodniej jest większa niż półkuli zachodniej i ma dużą różnorodność siedlisk.

Półkula wschodnia jest położona na Oceanie Indyjskim.