Phenytoin Sodium 50mg/ml roztwór do wstrzykiwań
Ogólne
W przypadku osób dorosłych, szybkość podawania dożylnego nie powinna przekraczać 50 mg na minutę. U noworodków fenytoina powinna być podawana z szybkością 1 – 3mg/kg/min.
Nadciśnienie tętnicze występuje zwykle przy szybkim podawaniu fenytoiny drogą dożylną. Podrażnienie i zapalenie tkanek miękkich występowało w miejscu wstrzyknięcia z lub bez wynaczynienia fenytoiny podanej dożylnie. Podrażnienie tkanek miękkich może wahać się od lekkiej tkliwości do rozległej martwicy, złuszczania, a w rzadkich przypadkach prowadziło do amputacji. Należy unikać wstrzykiwania podskórnego lub okołonaczyniowego ze względu na silnie zasadowy charakter roztworu.
Droga domięśniowa nie jest zalecana w leczeniu stanu padaczkowego ze względu na powolne wchłanianie. Za pomocą tej metody nie można szybko osiągnąć stężenia fenytoiny w surowicy w zakresie terapeutycznym.
Dożylne podawanie fenytoiny należy stosować ostrożnie u pacjentów z niedociśnieniem tętniczym i ciężką niewydolnością mięśnia sercowego.
Leki przeciwpadaczkowe nie powinny być nagle odstawiane ze względu na możliwość zwiększenia częstości napadów, w tym stanu padaczkowego. Jeśli w ocenie klinicysty zachodzi potrzeba zmniejszenia dawki, odstawienia leku lub zastąpienia go alternatywnym lekiem przeciwpadaczkowym, należy to robić stopniowo. Jednakże, w przypadku wystąpienia reakcji alergicznej lub reakcji nadwrażliwości, może być konieczne szybkie zastąpienie leczenia alternatywnego. W takim przypadku terapią alternatywną powinien być lek przeciwpadaczkowy nienależący do klasy chemicznej hydantoin.
Okresowe spożycie alkoholu może zwiększać stężenie fenytoiny w surowicy, podczas gdy przewlekłe spożywanie alkoholu może zmniejszać jej stężenie w surowicy.
Fenytoina może poprzedzać lub nasilać napady nieświadomości i napady miokloniczne.
Ponieważ fenytoina wiąże się w dużym stopniu z białkami i jest intensywnie metabolizowana przez wątrobę, u pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby może być konieczne zmniejszenie dawki podtrzymującej, aby zapobiec kumulacji i toksyczności. Jeśli wiązanie z białkami jest zmniejszone, tak jak w przypadku mocznicy, całkowite stężenie fenytoiny w surowicy będzie odpowiednio zmniejszone. Jednakże, ponieważ jest mało prawdopodobne, aby stężenie farmakologicznie czynnego wolnego leku uległo zmianie, w tych okolicznościach kontrolę terapeutyczną można osiągnąć przy całkowitym stężeniu fenytoiny poniżej prawidłowego zakresu 10-20 mg/l.
Dawkowanie nie powinno przekraczać minimum niezbędnego do opanowania drgawek.
Z uwagi na zwiększoną frakcję niezwiązanej fenytoiny u pacjentów z chorobami nerek lub wątroby, lub u pacjentów z hipoalbuminemią, interpretacja całkowitego stężenia fenytoiny w osoczu powinna być dokonywana z ostrożnością. Niezwiązane stężenie fenytoiny może być podwyższone u pacjentów z hiperbilirubinemią. Stężenia niezwiązanej fenytoiny mogą być bardziej przydatne w tych populacjach pacjentów.
Efekt sercowo-naczyniowy
Najbardziej znaczącymi objawami toksyczności przy dożylnym stosowaniu fenytoiny jest zapaść sercowo-naczyniowa i (lub) depresja ośrodkowego układu nerwowego. Zgłaszano ciężkie reakcje kardiotoksyczne i przypadki śmiertelne z powodu depresji przewodzenia przedsionkowego i komorowego oraz migotania komór, zatrzymania oddechu i drgawek tonicznych, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku lub ciężko chorych, jeżeli preparat jest podawany zbyt szybko lub w nadmiarze.
Zespół nadwrażliwości na leki przeciwdrgawkowe/reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (AHS/DRESS):
Zespół nadwrażliwości na leki przeciwdrgawkowe (AHS) jest rzadkim, wielonarządowym zespołem wywołanym przez leki, potencjalnie śmiertelnym, występującym u niektórych pacjentów przyjmujących leki przeciwdrgawkowe, w tym fenytoinę. AHS/DRESS zazwyczaj, choć nie tylko, charakteryzuje się gorączką, wysypką, powiększeniem węzłów chłonnych i innymi patologiami wielonarządowymi, takimi jak zapalenie wątroby, zapalenie nerek, nieprawidłowości hematologiczne, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie mięśni lub zapalenie płuc. Początkowe objawy mogą przypominać ostrą infekcję wirusową. Inne częste objawy to bóle stawów, żółtaczka, hepatomegalia, leukocytoza i eozynofilia. Mechanizm działania nie jest znany. Odstęp czasu między pierwszą ekspozycją na lek a wystąpieniem objawów wynosi zwykle 2-4 tygodnie, ale opisywano przypadki u osób otrzymujących leki przeciwdrgawkowe przez 3 lub więcej miesięcy. Jeśli wystąpią takie oznaki i objawy, należy natychmiast ocenić pacjenta. Fenytoina powinna być odstawiona, jeśli nie można ustalić alternatywnej etiologii oznak i objawów. Wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS) odzwierciedla poważną reakcję nadwrażliwości na leki, charakteryzującą się wysypką skórną, gorączką, powiększeniem węzłów chłonnych i zajęciem narządów wewnętrznych. Przypadki DRESS odnotowano u pacjentów przyjmujących fenytoinę.
Pacjentami o zwiększonym ryzyku wystąpienia AHS/DRESS są pacjenci rasy czarnej, pacjenci, u których w rodzinie występował lub występował ten zespół w przeszłości (w przypadku fenytoiny lub innych leków przeciwdrgawkowych) oraz pacjenci z obniżoną odpornością. Zespół jest bardziej nasilony u osób uprzednio uczulonych. Jeśli u pacjenta zdiagnozowano AHS, należy odstawić fenytoinę i zastosować odpowiednie środki wspomagające.
Poważne reakcje skórne:
Zgłaszano zagrażające życiu reakcje skórne: zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczną nekrolizę naskórka (TEN) podczas stosowania fenytoiny.
Pacjentów należy poinformować o oznakach i objawach oraz ściśle monitorować pod kątem reakcji skórnych. Największe ryzyko wystąpienia SJS i TEN występuje w ciągu pierwszych tygodni leczenia.
Jeśli wystąpią objawy lub oznaki SJS lub TEN (np. postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), należy przerwać leczenie fenytoiną sodową.
Najlepsze wyniki w leczeniu SJS i TEN uzyskuje się dzięki wczesnemu rozpoznaniu i natychmiastowemu odstawieniu każdego podejrzanego leku. Wczesne odstawienie leku wiąże się z lepszym rokowaniem.
Jeżeli u pacjenta rozwinął się SJS lub TEN podczas stosowania fenytoiny i w żadnym momencie nie wolno ponownie rozpoczynać jej stosowania u tego pacjenta.
Lekarz powinien doradzić pacjentowi przerwanie leczenia w przypadku pojawienia się wysypki. Jeśli wysypka jest łagodniejszego typu (przypominająca odrę lub bliznowata), leczenie można wznowić po całkowitym ustąpieniu wysypki. Jeśli wysypka wystąpi ponownie po wznowieniu leczenia, dalsze przyjmowanie fenytoiny jest przeciwwskazane.
Mimo że poważne reakcje skórne mogą wystąpić bez ostrzeżenia, pacjenci powinni być czujni na oznaki i objawy wysypki skórnej i pęcherzy, gorączki lub innych objawów nadwrażliwości, takich jak świąd, i powinni niezwłocznie zwrócić się do lekarza w przypadku zaobserwowania jakichkolwiek orientacyjnych oznak lub objawów.
Kilka opisów pojedynczych przypadków sugeruje, że u pacjentów rasy czarnej może występować zwiększona, choć nadal rzadka, częstość występowania reakcji nadwrażliwości, w tym wysypki skórnej i hepatotoksyczności.
Badania przeprowadzone u pacjentów pochodzenia chińskiego wykazały silny związek między ryzykiem rozwoju SJS/TEN a obecnością HLA-B*1502, dziedzicznego wariantu allelicznego genu HLA-B, u pacjentów stosujących karbamazepinę. Ograniczone dowody sugerują, że HLA-B*1502 może być czynnikiem ryzyka rozwoju SJS/TEN u pacjentów pochodzenia azjatyckiego przyjmujących leki związane z SJS/TEN, w tym fenytoinę. Należy rozważyć unikanie stosowania leków związanych z SJS/TEN, w tym fenytoiny, u pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HLA-B*1502, jeśli alternatywne metody leczenia są równie dostępne.
Doniesienia literaturowe sugerują, że połączenie fenytoiny, napromieniania czaszki i stopniowego zmniejszania dawki kortykosteroidów może być związane z rozwojem rumienia wielopostaciowego i (lub) SJS i (lub) TEN.
Toksyczność miejscowa (w tym zespół fioletowej rękawiczki)
Podrażnienie i zapalenie tkanek miękkich występowały w miejscu wstrzyknięcia z lub bez wynaczynienia fenytoiny podawanej dożylnie.
Obrzęk, przebarwienie i ból dystalnie od miejsca wstrzyknięcia (opisywane jako „zespół fioletowej rękawiczki”) zgłaszano po obwodowym dożylnym wstrzyknięciu fenytoiny. Podrażnienie tkanek miękkich może wahać się od niewielkiej tkliwości do rozległej martwicy i złuszczania się skóry. Zespół ten może nie wystąpić przez kilka dni po wstrzyknięciu. Chociaż ustąpienie objawów może być samoistne, dochodziło do martwicy skóry i niedokrwienia kończyn, które wymagały takich interwencji, jak fasciotomia, przeszczep skóry, a w rzadkich przypadkach amputacja.
Należy unikać niewłaściwego podawania, w tym wstrzykiwania podskórnego lub okołonaczyniowego.
Podanie domięśniowe fenytoiny może powodować ból, martwicę i tworzenie się ropni w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt 4.2).
Fenytoina nie jest skuteczna w przypadku napadów nieświadomości (petit mal). Jeśli napady toniczno-kloniczne (grand mal) i nieświadomości (petit mal) występują razem, konieczne jest leczenie skojarzone.
Działanie na ośrodkowy układ nerwowy
Stężenie fenytoiny w surowicy utrzymujące się powyżej optymalnego zakresu może powodować stany splątania określane jako „delirium”, „psychoza” lub „encefalopatia” lub rzadko nieodwracalne zaburzenia czynności móżdżku i (lub) zanik móżdżku. W związku z tym, przy pierwszych objawach ostrej toksyczności, zaleca się oznaczenie stężenia leku w surowicy. Zmniejszenie dawki fenytoiny jest wskazane, jeśli stężenie leku w surowicy jest nadmierne; jeśli objawy utrzymują się, zaleca się przerwanie leczenia fenytoiną.
Preparaty ziołowe zawierające dziurawiec zwyczajny (Hypericum). Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) nie powinien być stosowany podczas przyjmowania fenytoiny ze względu na ryzyko zmniejszenia stężenia fenytoiny w osoczu i osłabienia jej działania klinicznego (patrz punkt 4.5)
Uszkodzenie wątroby
Biotransformacja fenytoiny zachodzi głównie w wątrobie.
Zgłaszano toksyczne zapalenie wątroby i uszkodzenie wątroby, które w rzadkich przypadkach może być śmiertelne.
Zgłaszano przypadki ostrej hepatotoksyczności, w tym rzadkie przypadki ostrej niewydolności wątroby, związane ze stosowaniem fenytoiny. Przypadki te występują zwykle w ciągu pierwszych 2 miesięcy leczenia i mogą być związane z AHS/DRESS (patrz punkt 4.4).
Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby, osoby w podeszłym wieku lub ciężko chorzy mogą wykazywać wczesne objawy toksyczności.
Przebieg kliniczny ostrej hepatotoksyczności fenytoiny jest zróżnicowany – od szybkiego powrotu do zdrowia do zgonu. U tych pacjentów z ostrą hepatotoksycznością należy natychmiast przerwać podawanie fenytoiny i nie podawać jej ponownie.
Ryzyko hepatotoksyczności i innych reakcji nadwrażliwości na fenytoinę może być większe u pacjentów rasy czarnej.
Układ krwiotwórczy
Powikłania ze strony układu krwiotwórczego, niektóre śmiertelne, były sporadycznie zgłaszane w związku z podawaniem fenytoiny. Obejmowały one trombocytopenię, leukopenię, granulocytopenię, agranulocytozę i pancytopenię z lub bez supresji szpiku kostnego.
Działanie metaboliczne
Fenytoina może wpływać na metabolizm glukozy i hamować uwalnianie insuliny. Zgłaszano występowanie hiperglikemii. Fenytoina nie jest wskazana w przypadku napadów drgawkowych spowodowanych hipoglikemią lub innymi przyczynami metabolicznymi. Zaleca się ostrożność podczas leczenia pacjentów z cukrzycą.
Istnieją pojedyncze doniesienia wiążące fenytoinę z zaostrzeniem porfirii, dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania fenytoiny u pacjentów z porfirią.
Samobójstwo
Zgłaszano występowanie myśli i zachowań samobójczych u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi w kilku wskazaniach. Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań leków przeciwpadaczkowych wykazała również niewielkie zwiększone ryzyko myśli i zachowań samobójczych. Mechanizm tego ryzyka nie jest znany, a dostępne dane nie wykluczają możliwości zwiększonego ryzyka w przypadku fenytoiny.
Zatem pacjenci powinni być monitorowani pod kątem objawów myśli i zachowań samobójczych i należy rozważyć odpowiednie leczenie. Pacjentów (i opiekunów pacjentów) należy poinformować o konieczności zasięgnięcia porady lekarskiej w przypadku pojawienia się objawów myśli lub zachowań samobójczych.
Badania laboratoryjne: Może być konieczne zmierzenie stężenia fenytoiny w surowicy w celu uzyskania optymalnego dostosowania dawki.
Ten produkt zawiera pewną liczbę substancji pomocniczych, o których wiadomo, że mają rozpoznane działanie lub efekt. Są to:
– Glikol propylenowy: Glikol propylenowy w tym leku może mieć takie same skutki jak picie alkoholu i zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych.
– Sód: Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, to znaczy zasadniczo „nie zawiera sodu”
– Etanol: Ten lek zawiera 404,25 mg alkoholu (etanolu) w każdych 5 ml. co jest równoważne 80,85 mg/ml. Ilość zawarta w 5 ml tego leku jest równoważna mniej niż 10,11 ml piwa lub 4,04 ml wina. Niewielka ilość alkoholu zawarta w tym leku nie będzie miała żadnych zauważalnych skutków.