Pięć prawdziwych gatunków żmij

Żmije są uważane za jedną z najbardziej zaawansowanych grup węży, co oznacza, że wykazują duży stopień dywergencji w stosunku do węży przodków. W zależności od źródła, i pozwalając na wahania taksonomiczne, istnieje około 14 rodzajów i około 85 gatunków żmij obecnie rozpoznanych.

Długie na 2 cale kły żmii gabońskiej (Bitis gabonica) są najdłuższe spośród wszystkich jadowitych węży.

Pierwsze znane autentyczne skamieniałości żmij pochodzą z wczesnego miocenu Europy i Azji, choć uważa się, że żmije prawdopodobnie po raz pierwszy pojawiły się w Afryce. Prawdziwe żmije są członkami podrodziny Viperinae w rodzinie Viperidae, która obejmuje również podrodziny Causinae (żmije nocne), Azemiopinae (żmije Fea) i Crotalinae (żmije z rodziny pit viperów). Prawdziwe żmije są czasami określane jako żmije Starego Świata, ponieważ ich zasięg jest ograniczony do Afryki, Europy i Azji, podczas gdy pit vipery występują również w Nowym Świecie (obie Ameryki na półkuli zachodniej Ziemi).

Żmije mają tendencję do bycia stosunkowo krótkimi, mocnymi wężami, z bardzo nielicznymi gatunkami osiągającymi maksymalną długość 6 stóp. Chociaż istnieje kilka bardzo krótkie formy, jak również, większość prawdziwych żmij mają dorosłych długości od 2 do 4 stóp. W przeważającej części, są to gatunki żyjące na ziemi, chociaż kilka, takich jak członkowie rodzaju Atheris, najechali na drzewa i krzewy, aby rozwinąć arboreal stylu życia.

Głowy żmij mają tendencję do być szerokie i trójkątne, aby pomieścić duże gruczoły jadowe, które są połączone przez przewody do węży „puste, igły jak kły. Ich kły składają się do tyłu, gdy nie są używane – cecha znana jako „solenoglyphous” – co pozwala im być znacznie dłuższe niż krótsze i bardziej sztywno zamontowane, lub „proteroglyphous”, kły węży elapid (takich jak kobry, węże morskie, węże koralowe i innych członków rodziny Elapidae). Chociaż oczy zarówno prawdziwych jak i pit viperów posiadają pionowo zorientowane, eliptyczne, „kocie jak” źrenice, jedną z najbardziej zauważalnych różnic fizycznych między nimi jest to, że prawdziwym viperom brakuje wrażliwych na temperaturę dołów twarzowych, które dają pit viperom ich nazwę.

Vipery występują w szerokim zakresie siedlisk, od jałowych pustyń do parujących dżungli, a nawet powyżej koła podbiegunowego. Większość gatunków jest przede wszystkim nocna, choć wiele z nich jest również aktywnych w ciągu dnia. Większość żmij jest jajorodna, rodząc żywe młode, ale istnieje kilka gatunków, które są jajorodnymi (składającymi jaja).
Większość gatunków żmij jest stosunkowo osiadła w swoich zwyczajach. Są sprawnymi drapieżnikami z zasadzki, co oznacza, że nie ruszają się z miejsca i czekają, aż ofiara sama do nich przyjdzie. Mogą uderzyć z prędkością błyskawicy, osadzając swoje długie kły głęboko w ich ofiary wstrzyknąć jad. Ofiara jest zazwyczaj uwalniana, a żmija podąża za jej zapachem do czasu, aż jad zdąży zadziałać. Jad zaczyna natychmiast rozbijać tkanki zwierzęcia, ułatwiając żmii połknięcie posiłku (niszczące tkanki właściwości jadu żmii mogą powodować przerażające szkody u ludzi lub zwierząt gospodarskich, które mogą zostać ugryzione, powodując poważną martwicę i/lub utratę kończyn).

Skuteczny mechanizm uśmiercania pozwala żmijom na atakowanie dużych ofiar z dużym stopniem bezpieczeństwa. Pobieranie dużych posiłków zmniejsza częstotliwość karmienia, ponieważ wąż może pobrać znacznie więcej energii przy każdym zabójstwie. Ponadto, aparat jadowy stanowi skuteczny środek obrony dla tych wolno poruszających się węży.
Żmije są zróżnicowaną i fascynującą grupą węży. Wiele z nich są uderzająco piękne w wyglądzie, z kolorów i wzorów, które mogą prawie wydawać się być zaprojektowane wyłącznie dla efektu dekoracyjnego. Pojawiły się one w rozwoju i historii ludzkości od samego początku i pozostawiły ślad w naszej sztuce i kulturze, a nawet być może w naszej biologii. Jedna ze szkół myślenia uważa, że siłą formującą rozwój wzroku naczelnych była potrzeba wyłapania kształtu zakamuflowanego węża na leśnym podłożu lub wplecionego w roślinność. Potrzeba posiadania tej umiejętności utrzymuje się do dziś w wielu częściach świata, gdzie niebezpieczeństwo uderzenia przez niewidocznego węża jest stale obecne. Kombinacja obfitości jadowitych węży i minimalnej dostępnej opieki medycznej sprawia, że ukąszenie węża jest znaczącym zagrożeniem dla zdrowia publicznego w wielu obszarach.

Teraz, gdy wiemy już trochę o żmijach w ogóle, spójrzmy na pięć prawdziwych żmij, które uważam za najbardziej interesujące w bardziej szczegółowy sposób.

Żmije piłokształtne (Echis spp.)

Często określane jako żmije dywanowe, żmije piłokształtne mają wątpliwe wyróżnienie w postaci spowodowania większej liczby ofiar śmiertelnych z powodu ukąszenia przez węża niż jakikolwiek inny gatunek żmii. Niezależnie od ich niewielkich rozmiarów – dorosłe osobniki rzadko osiągają więcej niż 2 stopy długości – żmije tartaczne są niezwykle niebezpiecznymi wężami o ogromnym zasięgu w całej Azji, Afryce i na Bliskim Wschodzie. Mają tendencję do bycia dość defensywnymi i są niesamowicie obfite w niektórych obszarach.

Powszechna nazwa żmija piła łuskowa jest spowodowana tym, że węże te „piłują” swoje zwoje razem, wydając przy tym zgrzytliwy dźwięk. To jest egipska żmija piła łuskowa (Echis pyramidum).

Dawno uważano, że składa się tylko z dwóch gatunków – Echis carinatus i E. coloratus – obecne myślenie taksonomiczne jest takie, że rodzaj składa się ze znacznie większej liczby gatunków, co najmniej 10, a może i więcej. Niektóre z nich są jajożyworodne, podczas gdy inne rodzą żywe młode.

Skalary dostają swoją nazwę od ich fascynującej groźby gwałtownego „piłowania” ich cewek razem, powodując zgrzytanie łusek o siebie, podczas gdy wytwarzają dźwięk nieco podobny do tego, jaki można uzyskać pocierając dwa kawałki papieru ściernego gwałtownie razem. Obserwowanie jednego z tych węży w cewce obronnej jest fascynującym doświadczeniem. Jeśli ich pokaz nie zdoła odstraszyć agresora, piła-skalar będzie atakować szybko i bestialsko. Ich jad jest niezwykle toksyczny i często powoduje najbardziej niepokojące objawy, takie jak niekontrolowane krwawienie w całym ciele. Ludzkie ofiary śmiertelne w zasięgu działania żmij są dość powszechne.

Żmije piłokształtne są nieco przeciągle ubarwione w różnych odcieniach brązu lub opalenizny, co zapewnia im doskonały kamuflaż w ich zwykle jałowych siedliskach. Oni często zakopują się w piasku, pozostawiając tylko ich oczy narażone nad powierzchnią. Są one również często spotykane pod kamieniami lub gruzu powierzchni. W obszarach o miękkim piasku, często wykorzystują tę samą formę poruszania się, którą preferuje grzechotnik boczny z amerykańskiego południowego zachodu. Żmije trzewiowe konsumują różnorodne ofiary, w tym ptaki, małe gryzonie i jaszczurki, wraz z bezkręgowcami takimi jak stonogi i owady.

Żmija Russella (Daboia russelii)

Żmija ta zyskała pewną sławę dzięki pojawieniu się w opowiadaniu Sherlocka Holmesa z 1892 roku, „The Adventure of the Speckled Band”. Chociaż jej śmiertelność została nieco wyolbrzymiona przez Sir Arthura Conan Doyle’a, żmija Russella jest z pewnością najbardziej niebezpieczną żmiją w Azji, a gatunek ten jest znaczącym źródłem śmierci z powodu ukąszeń węży w całym swoim zasięgu, który obejmuje prawie cały subkontynent indyjski, jak również południowo-wschodnią Azję.

bill love

Z potencjalną długością 5 stóp, żmija Russella (Daboia russelii) jest jednym z większych gatunków prawdziwych żmij.

Dochodząc do maksymalnej wielkości około 5 stóp, jest to jeden z większych gatunków żmij. Obecnie rozpoznawane są dwa podgatunki: Daboia russelli russelli z Indii, Pakistanu, Bangladeszu i Sri Lanki oraz D. r. siamensis z Tajlandii, Myanmaru, Kambodży, Indonezji i Chin.

Żmije russella są bogato wzorzyste z czerwonobrązowym kolorem podłoża i trzema rzędami ciemniejszych plam wzdłuż grzbietu i boków. Powierzchnia brzuszna jest biała lub żółtawa, czasem z różowym nalotem i często pokryta czarnymi plamkami lub półksiężycami. Ogólny wygląd to atrakcyjna mieszanka brązów i czerwieni z czarnymi i białymi liniami i paskami wokół plam grzbietowych. Twarz jest oznaczona ciemnymi liniami za oczami.

Te żmije wykorzystują szeroką gamę siedlisk, choć najczęściej można je znaleźć w otwartych obszarach nizinnych. Gęsta dżungla lub las jest zwykle unikane, i są często spotykane w bliskiej odległości od ludzi w strefach rolniczych, a nawet w obszarach miejskich. Tutaj, ich preferowana ofiara gryzoni znajduje się w dużych ilościach.

Żmije rusałki schronią się w stosach śmieci lub w norach gryzoni w ciągu dnia i wyłaniają się po zmroku, kiedy to są często spotykane przez ludzi na szlakach i drogach. Chociaż zwykle nie są agresywne, żmije rusałki bronią się energicznie, gdy zostaną sprowokowane, wydając głośne ostrzegawcze syki i uderzając z dużą szybkością i dokładnością. Ukąszenie żmii Russella jest bardzo śmiertelne, w niektórych rejonach śmiertelność sięga 30 procent.

Młode żmije Russella rodzą się żywe, a duże mioty są powszechne. Największy zgłoszony miot jestem świadomy był 65, ale 30 lub tak nie jest rzadkością. Dzieci są miniaturowe wersje dorosłych i paszy łatwo na małych myszy. Lata temu, hodowałem żmije Russella na kilka okazji, ale ostatecznie zatrzymał się z powodu mojej niezdolności do znalezienia domu dla wszystkich potomstwa. Niegdyś powszechna w amerykańskich kolekcjach, żmija Russella poważnie ucierpiała z powodu epidemii paramyksowirusa ophidianu i obecnie rzadko jest widywana w niewoli.

Żmija gabońska (Bitis spp.)

To giganty z klanu żmij, czasami osiągające długość 6 stóp i wagę przekraczającą 17 funtów. Dodatkowo, żmije gabońskie wyróżniają się posiadaniem najdłuższych kłów spośród wszystkich jadowitych węży, przy czym kły dorosłego osobnika zbliżają się do 2 cali długości. Są one również zdolne do produkcji największej ilości jadu spośród wszystkich węży, z odnotowaną wydajnością przy ekstrakcji 9,7 ml jadu.

bill love

W dodatku do posiadania najdłuższych kłów, żmija gabońska (jest to osobnik młodociany) jest również zdolna do produkcji największej ilości jadu spośród wszystkich innych węży.

Przez lata wszystkie żmije gabońskie były uważane za należące do jednego gatunku Bitis gabonica, z dwoma podgatunkami, wschodnioafrykańskim gabonem (B. g. gabonica) i zachodnioafrykańskim gabonem (B. g. rhinoceros). Są one obecnie uważane za odrębne gatunki: B. gabonica i B. rhinoceros. Razem występują na dużych obszarach Afryki Subsaharyjskiej, od północno-zachodniej części do wschodniej Afryki i aż do Afryki Południowej. Żmije gabońskie można łatwo odróżnić dzięki obecności wyraźnych rogowych struktur na nosie zachodnioafrykańskich gatunków; wschodnioafrykańskie żmije gabońskie nie mają tych rogów nosowych.

Kolor i wzór żmij gabońskich można najlepiej opisać jako żywy, a nawet dziwaczny. Kolor ziemi jest zwykle buff lub beżowy pokryte różnych różnie ukształtowanych i kolorowych oznaczeń. Patrząc na jednego z tych żywo oznaczonych węży, trudno sobie wyobrazić jak skuteczny jest kamuflaż, gdy zwierzę jest nieruchome na dnie lasu, ale skuteczny był.

Kiedy pracowałem w zoo w Atlancie, opiekowałem się dużym zachodnioafrykańskim gabonem, który był na wystawie umeblowanej bardzo prosto, z martwym pniakiem i obłożonej martwymi liśćmi. Wielokrotnie musiałem patrzeć bardzo uważnie, aby wyłowić węża i często obserwowałem, jak zwiedzający zoo badali eksponat, a następnie szli dalej, mówiąc: „W tym nic nie ma”, mimo że byli o kilka centymetrów od jednego z największych jadowitych węży na świecie, leżącego w pełni obnażonego na podłodze klatki. Gabony naprawdę tak dobrze wtapiają się w otoczenie; w naturze muszą być niemal niewidoczne.

Top 10 Venomous North American Snakes

Venomous Snakes In Iraq

Żmije gabońskie są doskonałymi drapieżnikami z zasadzki. Leżąc nieruchomo wzdłuż ścieżki do gry, czekają aż odpowiednie zwierzę ofiarne znajdzie się w ich zasięgu, a następnie rozpoczynają dobrze umiejscowiony atak. W przeciwieństwie do wielu żmij, zwykle trzymają ofiarę aż do momentu zadziałania jadu i często unoszą przednią część ciała w powietrze, przytrzymując zwierzę nad ziemią aż do momentu, gdy przestanie się ono szamotać. Duże żmije gabońskie były znane z tego, że żywiły się zwierzętami tak dużymi jak małe antylopy, takie jak dik-dik, a także młodymi małpami.

Na szczęście dla ludzkich mieszkańców kraju żmij gabońskich, węże te są zazwyczaj bardzo niechętne do ukąszenia. Istnieją doniesienia o ludziach, którzy nadepnęli bezpośrednio na zakamuflowaną żmiję, nie prowokując jej do ataku. Mimo to, skutki ukąszenia żmii gabońskiej, choć rzadkie, mogą być przerażające. Połączenie długich kłów, obfitej ilości jadu i zjadliwego, niszczącego tkanki jadu stanowi niezwykle poważną kombinację. Ukąszenie gabona niemal zakończyło życie młodego Marlina Perkinsa, późniejszego bohatera „Wild Kingdom” firmy Mutual of Omaha, w zoo w St. Louis w 1928 roku. Ich pozorny spokój sprawia, że wiele osób podejmuje nierozsądne ryzyko z trzymanymi w niewoli gabonami, a kiedy już zdecydują się zaatakować, dzieje się to zadziwiająco szybko i chociaż zazwyczaj są łagodne, pobudzony gabon jest siłą, z którą trzeba się liczyć. Każdy, kto trzyma te zwierzęta w niewoli nie powinien nigdy, w żadnych okolicznościach, brać ich dobrej natury za pewnik.

Żmije krzaczaste (Atheris spp.)

Jak sugeruje ich zbiorowa nazwa, żmije krzaczaste z rodzaju Atheris są jedynymi żmijami, które rutynowo żyją na powierzchni ziemi. Rodzaj składa się z kilkunastu gatunków, które są w dużej mierze ograniczone do Afryki Środkowej, gdzie zamieszkują stale kurczące się i fragmentaryczne siedliska lasów deszczowych.

Żmije krzaczaste są zwykle nieco małe, średnia całkowita długość dorosłego osobnika to około 2 stopy. To jest Atheris subocularis.

Żmije krzaczaste są zwykle głównie zielone w ubarwieniu, chociaż istnieje dość dużo różnic pomiędzy, a nawet w obrębie gatunków. Skalacja wielu z nich jest bardzo szorstki, zwłaszcza wokół głowy, dając żmije krzak niezwykły wygląd. Są one zazwyczaj niewielkie, większość z nich ma około 2 stóp długości w wieku dorosłym, a większe gatunki, takie jak żmija zielona osiągają maksymalną długość około 2,5 stopy. Są one rzadko spotykane na wolności, a jeszcze rzadziej znane są z tego, że gryzą ludzi, chociaż niektóre gatunki są dość zuchwałe w obronie, jeśli to konieczne.

Najczęściej spotykaną żmiją krzewiastą w kolekcjach jest żmija zielona (A. squamigera), która dość dobrze zadomowiła się wśród hobbystów. Inne gatunki są rzadko spotykane w niewoli.

Jak można wywnioskować z jej wspólnej nazwy, ubarwienie tego gatunku jest zwykle w pewnym odcieniu zieleni grzbietowej, chociaż sporadycznie okazy mogą być żółte, czerwone, ciemnoszare lub czarne. Niektóre wyświetlają jaśniejsze poprzeczne pasy. Brzuch jest jaśniejszy oliwkowy zielony lub żółtawy, a często cętkowane z czarnym. Końcówka ogona jest zazwyczaj koloru białego.

Zielony bush viper znajduje się w dużych częściach Afryki Środkowej i Zachodniej. Zamieszkuje gęsto zalesione lub deszczowe obszary leśne, gdzie poluje w nocy na małe ssaki. Zgłasza się, że schodzi blisko ziemi, aby zasadzić się na uciekające ssaki z góry; żaby i jaszczurki są również spożywane, wraz z okazjonalnymi ptakami i innymi wężami. W ciągu dnia żmiję zielonooką można spotkać wyżej na drzewach, często wygrzewającą się w słońcu ponad liśćmi. Jak wspomniano, jest to jeden z większych gatunków w rodzaju, z samicami osiągając około 2 ½ stóp długości i samców nieco mniej. Młode zielone żmije krzewiaste rodzą się żywe w miotach, które zwykle liczą od pięciu do dziesięciu sztuk, choć znane są większe mioty.

reptiles4all/

To jest żmija rogata z Usambara (Atheris ceratophora). Jak wskazuje zbiorowa nazwa „żmija krzewiasta”, żmije z rodzaju Atheris są jedynymi gatunkami, które rutynowo żyją na powierzchni ziemi.

Aczkolwiek Atheris są często opisywane jako łagodnie niebezpieczne dla ludzi, jest całkiem możliwe, że jest to bardziej artefaktem ograniczonej liczby znanych przypadków zarażenia niż rzeczywistego potencjału tych węży do wyrządzania szkód. Znana jest co najmniej jedna ofiara śmiertelna ukąszenia A. squamigera, istnieją też inne doniesienia, w których wystąpiły niepokojące objawy. Dla żmij z tego rodzaju nie jest produkowana żadna antybiocyna i wydaje się, że tylko w minimalnym stopniu ich jad jest neutralizowany przez antybiotyki produkowane dla innych gatunków. Dlatego też każdy gatunek żmii powinien być traktowany ze szczególną ostrożnością.

Żmija długonosa (Vipera ammodytes)

Nazwa pochodzi od pojedynczego, wydłużonego rogu na czubku pyska, żmija długonosa jest gatunkiem o mocnej budowie ciała, szeroko rozprzestrzenionym w południowej Europie, wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego i Bałtyku. Jest najgroźniejszym jadowitym wężem Europy, o silnym jadzie, którego nie boi się użyć, gdy jest niepokojona. Maksymalna długość żmii długonosej wynosi około 3 stóp, przy czym samce są nieco większe od samic.

bill love

Pomarańczowa faza żmii długonosej jest szczególnie widoczna dla oka.żmija nosowa jest szczególnie przyciągającym wzrok wężem.

Obecnie znanych jest kilka podgatunków V. ammodytes, z których dwa najczęściej podawane to V. a. meridionalis z Albanii, Grecji i Turcji oraz V. a. montandoni z Bułgarii i Rumunii. Nominatywny podgatunek V. a. ammodytes występuje w Austrii, Włoszech i byłej Jugosławii, rozciągając się na części Rumunii i Bułgarii, jak również. Jeden podgatunek, V. a. transcaucasiana, z Turcji i części byłego U.S.S.R jest obecnie uważany przez wielu za odrębny gatunek, V. transcaucasiana.

Wiele żmij długonosych jest wybitnie atrakcyjnych, i są one dość zmienne w kolorze. Kolor podłoża zazwyczaj waha się od jasnoszarego do wspaniałego czerwonego pomarańczu z ciemnym, zygzakowatym paskiem biegnącym wzdłuż grzbietu. Spód jest zwykle jakiś odcień szarości, żółty brąz, lub różowawy i mocno nasycone ciemniejsze plamki lub cętkowanie. Znane są również przykłady melanistyczne.

Patrząc na to zdjęcie, łatwo zauważyć, jak żmija długonosa (Vipera ammodytes) zawdzięcza swoją wspólną nazwę.

Ulubione siedlisko żmij długonosych jest zwykle suche i skaliste z rzadką roślinnością. Rzadko można je znaleźć w mocno zalesionych obszarach, chociaż wykorzystują obrzeża lasów i polany, a często można je znaleźć w obszarach zaburzonych, takich jak wokół kamiennych murów, nasypów drogowych i kolejowych oraz gospodarstw. They are normally found in hilly or mountainous areas and have been reported at altitudes of 6,500-plus feet.

Food includes small rodents and birds, and occasionally frogs, lizards and invertebrates such as centipedes. Long-nosed są aktywne w każdej porze dnia, choć z preferencją dla nocy podczas najgorętszej części roku. Często można je znaleźć wygrzewające się na kamiennych ścianach, skalnych gzymsach i stosach głazów, zwykle niechętnie ruszają się, gdy zostaną odkryte, sycząc głośno, gdy są niepokojone i broniąc się poprzez energiczne uderzenia.

Jad żmii długoszyjnej jest wysoce toksyczny, a poważne przypadki zakażenia u ludzi są dość powszechne. Z kilkoma innymi gatunkami żmij dzielącymi jej zasięg, trudno jest dokładnie określić, za ile ukąszeń V. ammodytes jest odpowiedzialna, ale jest prawdopodobne, że każdego roku odpowiada za sporą liczbę ukąszeń. Podobnie, nie można dokładnie określić, jak często zdarzają się przypadki śmiertelne. Objawy obejmują opuchliznę, przebarwienia i ból, a ofiary ukąszeń często doświadczają silnych mdłości, mrowienia i zawrotów głowy. Ukąszenia przez osobniki żyjące w niewoli są dość często odnotowywane i należy zachować szczególną ostrożność w przypadku tych węży, które są dość skłonne do karania lapsusów w osądzie opiekuna.

Zapewnij się, że przeczytasz część drugą tego artykułu, w której znajdziesz grzechotniki, żmiję buszmasterską, żmiję rzęsistą i inne.

Dla tych, którzy chcą uzyskać więcej informacji na temat żmij, polecam książki True Vipers: Natural History and Toxinology of Old World Vipers (2003) autorstwa Mallow, Ludwig i Nilson; Venomous Snakes: Snakes in the Terrarium (czwarte wydanie, 2005) autorstwa Trutnau; i Poisonous Snakes (wydanie poprawione, 1989) autorstwa Phelps. Relację z ukąszenia żmii gabońskiej przez Marlina Perkinsa można znaleźć w Snakes of the World (1931) Ditmarsa, i jest to fascynująca, choć makabryczna lektura.

Peter Lindsey był opiekunem gadów w Atlanta Zoo, nadzorcą gadów w Louisiana Purchase Gardens & Zoo, i opiekunem w Kentucky Reptile Zoo. Obecnie jest kuratorem żywych eksponatów w Chiricahua Desert Museum w Rodeo, Nowy Meksyk (chiricahuadesertmuseum.com).