Rozpoczyna się atak USA na Afganistan

7 października 2001 r. koalicja pod wodzą USA rozpoczyna intensywną kampanię bombardowań sił amerykańskich i brytyjskich na Afganistan kontrolowany przez talibów. Wsparcie logistyczne zapewniły inne narody, w tym Francja, Niemcy, Australia i Kanada, a w późniejszym okresie wojska zostały dostarczone przez antytalibskich rebeliantów z Sojuszu Północnego. Inwazja na Afganistan była salwą otwierającą amerykańską „wojnę z terroryzmem” i odpowiedzią na ataki terrorystyczne z 11 września 2001 roku na Nowy Jork i Waszyngton. Inwazja na Afganistan, nazywana „Operacją Trwała Wolność”, miała na celu wymierzenie w organizację Al-Kaidy Osamy bin Ladena, która miała swoją siedzibę w tym kraju, a także w skrajnie fundamentalistyczny rząd talibów, który rządził większością kraju od 1996 roku i wspierał oraz chronił Al-Kaidę. Talibowie, którzy narzucili całemu krajowi swoją ekstremistyczną wersję islamu, dopuszczali się również niezliczonych przypadków łamania praw człowieka wobec swoich obywateli, zwłaszcza kobiet, dziewcząt i etnicznych Hazarów. W czasie ich rządów wielu Afgańczyków żyło w skrajnym ubóstwie, a uważa się, że aż 4 miliony Afgańczyków cierpiało z powodu głodu.

W tygodniach poprzedzających inwazję zarówno Stany Zjednoczone, jak i Rada Bezpieczeństwa ONZ zażądały od Talibów wydania Osamy bin Ladena w celu postawienia go przed sądem. Po uznaniu kontrpropozycji talibów za niezadowalające – między innymi osądzenie bin Ladena przed sądem islamskim – inwazja rozpoczęła się od bombardowania z powietrza instalacji talibów i Al-Kaidy w Kabulu, Kandaharze, Dżalalabadzie, Konduzie i Mazar-e-Sharif. Inne samoloty koalicji dokonywały zrzutów z pomocą humanitarną dla afgańskiej ludności cywilnej. Talibowie nazwali te działania „atakiem na islam”. W nagranym oświadczeniu dla arabskiej sieci telewizyjnej Al-Jazeera, Osama bin Laden wezwał do wojny przeciwko całemu niemuzułmańskiemu światu.

Po tym jak kampania powietrzna zmiękczyła obronę talibów, koalicja rozpoczęła inwazję lądową, z siłami Sojuszu Północnego, które dostarczyły większość wojsk, a USA i inne kraje udzieliły wsparcia lotniczego i naziemnego. 12 listopada, nieco ponad miesiąc po rozpoczęciu działań zbrojnych, talibscy urzędnicy i ich siły wycofały się ze stolicy Kabulu. Na początku grudnia Kandahar, ostatnia twierdza talibów, upadł, a przywódca talibów mułła Mohammed Omar raczej się ukrył, niż poddał. Bojownicy Al-Kaidy nadal ukrywali się w górzystym regionie Tora Bora w Afganistanie, gdzie zostali zaatakowani przez antytalibskie siły afgańskie, wspierane przez oddziały sił specjalnych USA. Al-Kaida wkrótce zainicjowała rozejm, który, jak się obecnie uważa, był podstępem mającym dać Osamie bin Ladenowi i innym kluczowym członkom Al-Kaidy czas na ucieczkę do sąsiedniego Pakistanu. Do połowy grudnia kompleks bunkrów i jaskiń używanych przez Al-Kaidę w Tora Bora został zdobyty, ale po bin Ladenie nie było śladu.

Po Tora Bora wielka rada afgańskich przywódców plemiennych i byłych wygnańców została zwołana pod przewodnictwem Hamida Karzaja, który najpierw pełnił funkcję tymczasowego przywódcy, a następnie został pierwszym demokratycznie wybranym prezydentem Afganistanu 7 grudnia 2004 roku. Jednak nawet gdy Afganistan zaczął stawiać pierwsze kroki w kierunku demokracji, z ponad 10 tys. żołnierzy amerykańskich w kraju, siły Al-Kaidy i Talibów zaczęły się przegrupowywać w górzystym regionie granicznym między Afganistanem a Pakistanem. Siły te nadal angażują wojska amerykańskie i afgańskie w walkę partyzancką, a także są odpowiedzialne za śmierć wybranych urzędników państwowych i pracowników organizacji pomocowych oraz porwania obcokrajowców. W walkach zginęły i zostały ranne setki żołnierzy amerykańskich i koalicyjnych oraz tysiące Afgańczyków.

Afgańczycy nadal stanowią jedną z największych populacji uchodźców na świecie, choć od czasu upadku talibów do Afganistanu powróciły prawie 3 miliony osób. 2 maja 2011 r. bin Laden został zabity w Pakistanie przez żołnierzy amerykańskiej marynarki wojennej.