Stolica stanu Luizjana, Krótka historia różnych miejsc, Nowy Orlean, obszerna zawartość historyczna.

Krótka historia stolicy stanu Luizjana i jej lokalizacji

Przy zamknięciu roku 1916, miasto Baton Rouge będzie miało domicyl stolicy stanu Luizjana przez okres 51 lat, z całego okresu 104 lat, od roku 1812, daty przyjęcia terytorium Luizjany jako części Stanów Zjednoczonych. Przez dwa lata, 1862- 18(54, po spaleniu Domu Stanowego, gdy znajdował się w rękach sił federalnych, nie było uznanej siedziby Domu Stanowego, tak że okres ten został równo podzielony między Nowy Orlean i Baton Rouge, każde z tych miast zostało uznane za stolicę na okres 51 lat.

Przed nabyciem wielkiego terytorium Luizjany, jednakże siedziba rządu tego terytorium znajdowała się w Nowym Orleanie przez okres 90 lat, po przeniesieniu do tego punktu z Biloxi, Miss…, W 1722 roku, pod drugą administracją Bienville’a, miasto Półksiężyca mogło się poszczycić stolicą Luizjany przez sto czterdzieści jeden lat, a jego historia sięgała daleko poza granice Stanów Zjednoczonych i zawierała poruszające sceny w rozwoju nowego kraju.

Niewiele stolic stanowych było przyczyną równych rozbieżności co do ich lokalizacji. Od najwcześniejszego okresu historii Luizjany istniały różne opinie na temat tego, gdzie powinien znajdować się dom stanowy. Kiedy kwestia ta była dyskutowana w administracji Bienville’a, wiele lat przed powstaniem rządu Stanów Zjednoczonych, doszło do ostrej kłótni o to miejsce. Wszyscy zgodzili się, że powinna ona być przeniesiona z Biloxi na brzeg rzeki Mississippi, ponieważ ta wielka rzeka z pewnością miała stać się ważną arterią handlu i komunikacji z północnymi osadami, ale doradcy i przyjaciele Bienville’a uważali, że siedziba rządu powinna być umieszczona dalej w górę rzeki, tam gdzie znajduje się rzeka Manchac i w pobliżu obecnego miejsca Baton Rouge. Należy pamiętać, że Manchac była wtedy jedną z otwartych odnóg Missisipi, podobnie jak Bayou Plaquemine i inne niższe zatoki, które od tego czasu zostały zamknięte, aby zabezpieczyć się przed powodziami. Manchac został odcięty jako środek obronny, na rozkaz dowódcy, kiedy miastu Nowy Orlean zagrażały wrogie statki i obawiano się, że mogą one wejść na to ramię rzeki i zaatakować miasto od północy. Osobiste poglądy gubernatora Bienville’a zostały jednak przyjęte i Nowy Orlean stał się siedzibą rządu w 1722 roku, gdzie pozostał nieprzerwanie aż do Konstytucji z 1812 roku, po zakupie terytorium Luizjany przez Stany Zjednoczone. Kwestia siedziby stolicy nowego terytorium została ponownie rozstrzygnięta bez przenoszenia jej z Nowego Orleanu, dzięki klauzuli w nowej konstytucji, która stanowiła, że powinna ona pozostać w obecnym kształcie „do czasu usunięcia jej przez ustawę”. Do roku 1845 nie uchwalono żadnej ustawy w tej sprawie, a siedziba stanowa pozostała w Nowym Orleanie nieprzerwanie przez 33 lata, ale rosły nastroje na korzyść przeprowadzki i kiedy przedłożono Konstytucję z 1845 roku, zawierała ona postanowienie, że Zgromadzenie Ogólne w ciągu miesiąca od wyborów na mocy tej Konstytucji wybierze nowe miejsce na stolicę, nie mniej niż 60 mil powyżej Nowego Orleanu, i że sesje będą się odbywać w Nowym Orleanie do końca roku 1848.

Kwestia odpowiedniego miejsca ponownie stała się okazją do zażartej debaty, w której przeważająca część opinii opowiadała się za wzniesieniem budynku gdzieś w wyżynnej części terytorium położonego w dolnym biegu rzeki Missisipi. Wielu opowiadało się za lokalizacją jak najbliżej Nowego Orleanu, a ponieważ Baton Rouge prezentowało pierwszy skrawek wzniesionej ziemi na północ od Nowego Orleanu, osiągnięto kompromis w wyborze tego miejsca, ustalając, że nowy budynek ma stanąć na pierwszej wzniesionej ziemi, od strony rzeki.

Dom Stanowy w Baton Rouge został wzniesiony za administracji gubernatora Isaaca Johnsona w 1847 roku. J. H. Dakin, znany architekt tamtych czasów, narysował plany, które uważano za ambitne jak na tamte czasy. Budynek, który w pierwotnej postaci był zbudowany w stylu gotyckim, z czterema wieżami wznoszącymi się nad wschodnim i zachodnim wejściem, co czyniło go charakterystycznym punktem orientacyjnym na wiele mil wokół przyległego kraju. Budowniczym był Newton Richards, a komisarzami budowlanymi byli panowie Maunsell White, Walter Brashear i Daniel D. Avery.

Kolejna konstytucja została przyjęta w 1852 roku, ale postanowiono w niej, że siedziba rządu będzie i pozostanie w Baton Rouge, tak że kwestia przeprowadzki stolicy nie mogła być przedmiotem dyskusji. Wydawało się, że sprawa jest załatwiona po wsze czasy, ale na politycznym firmamencie narodu pojawiały się nowe siły, których przeznaczeniem było ponowne przerwanie działalności siedziby rządu Luizjany i, po zniszczeniu wnętrza Domu Stanowego, ponowne wysłanie siedziby do Nowego Orleanu na 15 lat. W 1862 roku wojska federalne, okupujące Baton Rouge, wykorzystały piękny nowy Dom Stanowy jako koszary dla części swoich oddziałów, i w jakiś sposób wnętrze zapaliło się i uległo całkowitemu zniszczeniu, pozostawiając zewnętrzne ściany stojące w doskonałej linii.

Dwa lata później generał N. P. Banks, dowodzący wówczas w Nowym Orleanie, wydał proklamację nakazującą wybory delegatów, którzy mieli się zebrać w konwencji w celu uformowania kolejnej konstytucji. Proklamacja ta została wydana 11 stycznia 1864 roku, a konwencja uchwaliła konstytucję z 1864 roku, która, między innymi, przywróciła siedzibę rządu do Nowego Orleanu, ponieważ w Baton Rouge nie było budynku nadającego się do stanowienia prawa i nie było funduszy na naprawę spalonej stolicy. Potem nastąpiły dni „odbudowy”. Cenne papiery należące do stanu zostały spalone lub zniszczone. Akta stanowe były w rozsypce i zwołano kolejną konwencję, aby uformować konstytucję z 1868 roku, która, po zatwierdzeniu przez Kongres, została ostatecznie ratyfikowana. Przewidywała ona utrzymanie stolicy w Nowym Orleanie, gdzie pozostawała przez cały okres nadzoru federalnego. W tym samym roku senatorowie i przedstawiciele zostali ponownie przyjęci do Kongresu Narodowego, a Luizjana stała się częścią unii, przy czym sprawy polityczne stopniowo przechodziły pod normalną kontrolę lokalną. W 1879 roku, po ustanowieniu demokratycznych rządów, rozpisano wybory, aby stworzyć konstytucję, która powinna odpowiadać potrzebom samych ludzi. Stworzony w ten sposób instrument znany był jako konstytucja z 1879 roku i przywrócił siedzibę rządu do Baton Rouge, przewidując, że nowo wybrane Zgromadzenie Ogólne, natychmiast po zebraniu się, dokona niezbędnych środków na naprawę Domu Stanowego, którego mury stały w niemal doskonałym stanie przez cały ten okres.

Miasto Baton Rouge zostało upoważnione do wydania zaświadczeń o zadłużeniu na sumę trzydziestu pięciu tysięcy dolarów na pokrycie subskrypcji w tej wysokości, aby pomóc w pracy nad naprawą Domu Stanowego. Zgodnie z postanowieniami tej konstytucji i ustawy 80 z 1880 roku, odbudowa Kapitolu w Baton Rouge została rozpoczęta w czasie administracji gubernatora Louisa A. Wiltza i trwała w latach 1880 i 1881. Architektem stanowym był Will A. Freret, który nadzorował plany Kapitolu, a w skład zarządu komisarzy weszli panowie George W. Munday, Samuel M. Robertson i Frank L. Richardson. Pierwotny plan został zmodyfikowany, a pojemność budynku zwiększona przez dobudowanie dodatkowego piętra do głównej konstrukcji. Siedziba rządu została ponownie ustanowiona w Baton Rouge, 1 marca 1882 roku, gdzie od tego czasu pozostała.

Przez kilka lat toczyła się przerywana dyskusja na temat usunięcia Domu Stanowego w inne miejsce, a podczas sesji w 1915 roku podjęto wysiłek, aby Alexandria została nazwana siedzibą rządu, ale ruch ten upadł prawie zanim został poddany pod głosowanie.

Wykazano wówczas, że obecna lokalizacja jest najbardziej dogodna dla przeważającej części ludności Luizjany, a decyzja tak stanowczo podjęta podczas tego konkursu bez wątpienia spowoduje, że w ciągu obecnego pokolenia nie będą już podejmowane żadne wysiłki, aby zabrać Dom Stanowy z jego obecnego historycznego otoczenia, gdzie został ustanowiony wyrokiem narodu przez tak wiele lat zawirowań i sporów.

A History of Who’s Who in Louisiana Politics
COMPILED BY DAVE H. BROWN
EDITED AND PUBLISHED BY THE LOUISIANA CHRONICLE DEMOCRAT
COSTE & FRICHTER CO. INC., PRINTERS, 1916