Struktura korzeni roślin okrytonasiennych | Botanika

W tym artykule omówimy wewnętrzną strukturę korzeni roślin okrytonasiennych z pomocą diagramów.

I. Epiderma:

Jest jednowarstwowa i składa się z cienkościennych komórek. Zewnętrzne ściany komórek epidermy nie są pocięte. Wiele komórek epidermy wydłuża się tworząc długie ciała włoskowate, typowe jednokomórkowe włoski korzeni. Epiderma korzenia nazywana jest także epiblemą lub warstwą pilśniową (pilus = włos; feromonośny).

II. Kora:

Jest dość duża i rozległa w korzeniach. Kora zbudowana jest z cienkościennych żywych komórek parenchymatycznych z leukoplastami, które przekształcają cukier w ziarna skrobi. Ostatnią warstwą kory jest endoderma. Występuje ona powszechnie w korzeniach.

Endoderma zbudowana jest z jednej warstwy komórek o beczułkowatym kształcie, które są ściśle ułożone bez przestrzeni międzykomórkowych. Komórki endodermy mają pogrubione ściany promieniste, które nazywane są paskami Caspariego, od nazwiska Caspary’ego, pana, który jako pierwszy je zauważył.

III. Stela lub Cylinder Centralny:

Następnie do endodermy występuje jednowarstwowy perycykl zbudowany z cienkościennych komórek parenchymy. Perycykl jest miejscem powstawania korzeni bocznych. Wiązki naczyniowe są w korzeniach typowo promieniste. Ksylem i łyko tworzą oddzielne płaty i są poprzecinane komórkami nieprzewodzącymi. W korzeniach dwuliściennych liczba wiązek jest ograniczona.

Ksylem ma protoxylem na obwodzie przylegający do perycyklu i metaxylem w środku. Jest to tzw. układ egzarchiczny (z endarchicznego układu łodyg). Łyko z rurkami sitowymi itp. tworzą płaty ułożone naprzemiennie z ksylemem. Na zewnątrz każdej grupy łyka znajduje się mała plamka komórek sklerenchymy.

Tkanka łącznotkankowa:

Cienkościenne komórki parenchymatyczne leżące pomiędzy grupami ksylemu i floemu stanowią tkankę spojeniową.

Korona:

W centrum znajduje się mały parenchymatyczny rdzeń. Może być nawet nieobecny w korzeniach dwuliściennych.