Typy mierników jakości w opiece zdrowotnej

Mierniki stosowane do oceny i porównania jakości organizacji opieki zdrowotnej są klasyfikowane jako mierniki struktury, procesu lub wyników. Znany jako model Donabediana, ten system klasyfikacji został nazwany na cześć lekarza i badacza, który go sformułował.

Mierniki strukturalne

Mierniki strukturalne dają konsumentom poczucie zdolności, systemów i procesów dostawcy usług zdrowotnych do zapewnienia wysokiej jakości opieki. Na przykład:

• Czy organizacja opieki zdrowotnej wykorzystuje elektroniczną dokumentację medyczną lub systemy wprowadzania zleceń lekarskich.
• Liczba lub odsetek lekarzy z certyfikatem.
• Stosunek liczby świadczeniodawców do liczby pacjentów.

Mierniki procesowe

Mierniki procesowe wskazują, co świadczeniodawca robi, aby utrzymać lub poprawić stan zdrowia, zarówno osób zdrowych, jak i tych, u których zdiagnozowano schorzenie. Mierniki te zazwyczaj odzwierciedlają ogólnie przyjęte zalecenia dotyczące praktyki klinicznej. Na przykład:

• Odsetek osób korzystających z usług profilaktycznych (takich jak badania mammograficzne lub szczepienia).
• Odsetek osób z cukrzycą, u których zbadano i kontrolowano poziom cukru we krwi.

Mierniki procesu mogą informować konsumentów o opiece medycznej, jakiej mogą oczekiwać w związku z danym stanem lub chorobą, i mogą przyczyniać się do poprawy wyników zdrowotnych. Większość mierników jakości opieki zdrowotnej stosowanych w sprawozdawczości publicznej to mierniki procesowe.

Mierniki wyników

Mierniki wyników odzwierciedlają wpływ usługi lub interwencji zdrowotnej na stan zdrowia pacjentów. Na przykład:

• Odsetek pacjentów, którzy zmarli w wyniku operacji (wskaźnik śmiertelności chirurgicznej).
• Odsetek powikłań chirurgicznych lub zakażeń szpitalnych.

Mierniki wyniku mogą wydawać się reprezentować „złoty standard” w mierzeniu jakości, ale wynik jest rezultatem wielu czynników, z których wiele jest poza kontrolą świadczeniodawców. Metody korekty ryzyka – modele matematyczne, które korygują różne cechy w obrębie populacji, takie jak stan zdrowia pacjenta – mogą pomóc w uwzględnieniu tych czynników. Jednak nauka o korekcie ryzyka wciąż się rozwija. Eksperci przyznają, że lepsze metody korekty ryzyka są potrzebne, aby zminimalizować przekazywanie mylących lub nawet niedokładnych informacji o jakości opieki zdrowotnej.