"Utonięcie Natalie Wood nie było wypadkiem": A New Book's Shocking Findings

W ostatnim czasie znalazłem trzech nowych świadków. Jednym z nich jest poufne źródło, z którym skontaktowałem się z Ralphem Hernandezem, jednym ze śledczych, którzy zajęli się sprawą, kiedy Departament Szeryfa w Los Angeles oficjalnie wznowił dochodzenie w sprawie utonięcia Wood w listopadzie 2011 roku. Źródło miało informacje, że Christopher Walken powiedział, że słyszał walkę między R.J. i Natalie, i że powiedział przyjacielowi niedługo po utonięciu Natalie, że Wagner ją popchnął. Lana zapytała kiedyś Hernandeza i Kevina Lowe’a, dwóch głównych śledczych, o nowe oświadczenie Walkena. „Ralph powiedział, że jedynym sposobem, aby Chris z nimi rozmawiał, jest to, że nigdy nie zostanie to ujawnione. Po rozmowie z nim, powiedzieli mi, że mają wystarczająco dużo, aby oskarżyć R.J. Więc…”

Dwaj inni nowi świadkowie byli obecni podczas autopsji Natalie Wood. Vidal Herrera, o którym dowiedziałam się od producenta filmów dokumentalnych, wykonał zdjęcia ciała Natalie dla biura koronera. Herrera powiedział nam, że zaobserwował znaczące rany na głowie Natalie. Ralph Hernandez, który składał zeznania pod przysięgą, widział oryginalne zdjęcia i zgadza się, że rany głowy Natalie są „niepokojące”. Rany głowy, które mogą wskazywać, że brała udział w gwałtownej walce i została wepchnięta, lub wrzucona, do wody będąc nieprzytomną.

Ponieważ stewardesa Wagnerów, Dennis Davern, pominął w swoim oświadczeniu dla policji „pchnięcie” przez Wagnera, które przyznał, gdy myślał, że jest poza kamerą, Hernandezowi wciąż brakuje świadka, aby ustalić jak Natalie znalazła się w wodzie lub, w efekcie, kto ją tam umieścił. Mając takiego świadka, prokuratura okręgowa może zgodzić się na skierowanie sprawy przeciwko Wagnerowi do wielkiej ławy przysięgłych. Według Lany, prokurator okręgowy powiedział jej, że chce „dymiącego pistoletu.”

Dr Michael Franco może być w stanie zapewnić brakujące ogniwo. Franco, specjalista medycyny rodzinnej w Los Angeles, był stażystą w Biurze Koronera w Los Angeles, kiedy ciało Natalie Wood zostało przywiezione do Los Angeles County + USC Medical Center z Cataliny. Jako wolontariusz stażysta w 1981 roku, nie był wymieniony jako pracownik koronera i dlatego nie zostałby przesłuchany. Franco zaobserwował na ciele Natalie krytyczne dowody fizyczne, które świadczą o tym, że jej śmierć była zabójstwem.

Przez 40 lat Franco milczał, nie chcąc dać się wciągnąć w medialny cyrk. Po dekadach przemyśleń i moich namowach, zdecydował, że ujawnienie się było „właściwą rzeczą do zrobienia.”

To, co Franco zaobserwował i uznał za podejrzane, to siniaki na przedniej części ud i goleni Natalie, siniaki, które opisał jako „oparzenia od tarcia”. Powiedział mi, co go uderzyło: „Pamiętam, że prążki były w kierunku przeciwnym do tego, w jakim ktoś próbuje dostać się na łódź. Wyglądało to prawie tak, jakby ktoś został zepchnięty. I właśnie to przykuło moją uwagę ze względu na znaczną ilość siniaków w dolnej części przedniej części ud i goleni. Musiałaby zostać zepchnięta siłą, albo jakaś siła ją odciągała, czy coś takiego. Ilość zauważalnych siniaków na udzie nie powinna tam być.”

Franco podjął tę kwestię z dr Noguchi. „Wspomniałem mu o otarciach na Natalie. Powiedziałem mu, że mam problem z ich zrozumieniem. Powiedziałem, że wydają się być w przeciwnym kierunku niż można by się spodziewać, jeśli chodzi o przyczynę jej śmierci. Pamiętam, że kiedy powiedziałem mu, kim jestem, on z wahaniem przerwał to, co robił, spojrzał na mnie, skinął głową, nic nie powiedział, a potem kontynuował to, co robił.

„Powiedział: 'Niektóre rzeczy najlepiej pozostawić niedopowiedziane'.”

Przyznanie Noguchiego chwilowo zdezorientowało Franco: „Początkowo nie byłem pewien, co to znaczy, więc stałem tam.” Noguchi, jak sądził, przyznał się do tuszowania sprawy przez biuro koronera. „Jakkolwiek to zostało zapisane, to wszystko, co musisz wiedzieć” – powiedział Noguchi, według Franco. Franco stał tam, wpatrując się w niego. „Znowu miał spuszczoną głowę, nie patrzył na mnie i nic nie mówił. Pomyślałem: „To jest mój sygnał, żeby się wycofać. Więc grałem z tym przez resztę mojego życia.”

Teraz Franco jest gotowy, aby podzielić się tym, co widział z Hernandezem. „Śmierć Natalie Wood nie była wypadkiem. Ktoś ją popchnął. Nie śledziłem tej sprawy, więc nie wiedziałem, kim są wszyscy gracze. Nie bawiłem się w detektywa. Nie interesowały mnie te wszystkie informacje. Wiedziałem tylko to, co widziałem. Wiedziałem, że to nie było zwykłe utonięcie. Miała kilka otarć, z których mogłem wywnioskować, że została odepchnięta od czegokolwiek, czego się trzymała. Nie ma powodu, by je mieć, chyba że jesteś spychany z powierzchni. A były one głębsze niż zwykłe zsunięcie się, ponieważ jest tam trochę ruchu w tył i w przód.”

Jest jeszcze jedna możliwość. Co jeśli Wagner porzucił ponton, aby wyglądało na to, że Natalie wyszła na brzeg, a taką historię przekazał policji? Davern powiedział, że słyszał, jak ponton został spuszczony do wody po strasznej bójce, którą podsłuchał na tylnym pokładzie, i że widział R.J. gdzieś w pobliżu pontonu. Następnym razem, gdy Davern go zobaczył, był spocony, wyglądał jakby się szarpał i powiedział, że pontonu już nie ma.

Ostatnie słowa, jakie Davern słyszał, jak mówił do Natalie, brzmiały: „Wynoś się z mojej pieprzonej łodzi!”. W swoim poprawionym oświadczeniu Davern powiedział, że R.J. nie pozwolił mu włączyć reflektorów, aby szukać Natalie.

Pręgi, które Franco zobaczył na jej ciele podczas autopsji, są zgodne z możliwością, że Natalie próbowała podnieść się na ponton z wody. „Ktoś,” powiedział Franco, „popychał ją w dół i nie pozwalał jej się utrzymać.”

Franco uważa, że Biuro Koronera w Los Angeles zatuszowało prawdziwą przyczynę śmierci Natalie Wood. „Cokolwiek postanowili, nie było kwestionowane.”

Allan Abbott, z Abbott & Hast Mortuary, zajmował się transportem dla Westwood Mortuary, mortyków, którzy zabalsamowali ciało Natalie Wood. Był świadkiem, dosłownie, zatuszowania sprawy, o czym donosi w swojej książce z 2016 roku. „Natalie,” napisał Abbott, „była ubrana w ogromny futrzany płaszcz i była pokryta siniakami z miejsc, w których 'uderzyła o skały’… wybrali płaszcz, aby siniaki nie były widoczne przy otwartej trumnie.”

Lana Wood odnosi się teraz do śmierci Natalie jako „morderstwa”. Wzdryga się na myśl o Guyu McIlwaine, potężnym hollywoodzkim agencie, który reprezentował jej siostrę. Kilka dni po tym, jak Natalie utonęła, McIlwaine wpadł do Lany. Był właśnie w domu R.J. i powiedział, że R.J. opowiedział mu, co wydarzyło się tamtej nocy na łodzi. „Powiedziałbym Ci, ale Ci nie ufam,” powiedział McIlwaine do Lany. „Co masz na myśli?” – zapytała. „Cóż,” odpowiedział McIlwaine, „pewnego dnia coś powiesz, a ja nie chcę, żeby R.J. został skrzywdzony. Nikt już nie musi być zraniony.”

A co z Natalie? W pamiętniku, który zaczęła, ale ostatecznie uznała za zbyt odkrywczy, by go opublikować, Natalie napisała: „Daisy Clover stawiała czoła każdemu poważnemu kryzysowi sama. Nie było nikogo, kto wyciągnąłby ją z kłopotów. Czułam, że w Daisy jest wiele ze mnie.”

Natalie nie miała nikogo, kto by ją chronił, ani za życia, ani po śmierci. Walczyła samotnie na ciemnym morzu, jak maleńka, odważna żaglówka na jej ulubionym obrazie Courbeta, który trzymała blisko siebie; przeżywając swój najgorszy koszmar, bez nikogo, kto odpowiedziałby na jej wołania o pomoc.

Wszyscy trzej mężczyźni na łodzi z Natalie Wood tamtej nocy powinni zostać pociągnięci do odpowiedzialności za jej utonięcie. Zeszła z pokładu Splendour po kłótni z R.J., tak ostrej, że słychać ją było na innych łodziach, jednak minęły godziny zanim ktokolwiek z Natalie wezwał pomoc. Ten mrożący krew w żyłach fakt – i ich późniejsze milczenie – spina Wagnera, Daverna i Walkena w czekistowską tragedię, której nie da się rozwiązać inaczej niż przyznaniem się do winy.

NATALIE WOOD: The Complete Biography by Suzanne Finstad. Copyright © 2001, 2020 by Suzanne Finstad. Wykorzystane za zgodą Broadway Books, imprint of Random House, a division of Penguin Random House LLC. All rights reserved.

„Utonięcie Natalie Wood nie było wypadkiem”: A New Book’s Shocking Findings

More Great Stories From Vanity Fair

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi