VMware vs VirtualBox: jakie jest najlepsze oprogramowanie do wirtualizacji komputerów stacjonarnych?

Porównanie VirtualBoxa i VMware nie jest łatwe.
Oba są doskonałymi darmowymi i wieloplatformowymi systemami wirtualizacji, choć różnią się licencjami, i wybór produktu do stworzenia maszyny wirtualnej może być trudny.
W tym poście przeprowadzimy dwa testy instalacji dwóch maszyn wirtualnych posiadających ten sam system operacyjny; na początku zainstalujemy je na VirtualBoxie, a następnie na VMware Workstation Player, aby wywnioskować różnice i podobieństwa pomiędzy tymi dwoma systemami.

VMware nie jest pojedynczym produktem, ale bardziej ekosystemem różnych narzędzi i aplikacji. Obejmuje on również narzędzia wirtualizacji Hypervisor takie jak ESXi, vSphere, vCenter, itp.

Zobacz także: Backup maszyn wirtualnych VMware ESXi za pomocą Iperiusa

Na potrzeby tego porównania będziemy głównie przyglądać się VMware Workstation Player.

Dlaczego powinieneś zainstalować maszynę wirtualną?

Jeśli musisz używać starego oprogramowania, które nie działa na Twoim systemie operacyjnym, lub jeśli chcesz sklonować swój system, aby przenieść go na inną maszynę, lub jeśli jako programista zostałeś poproszony o opracowanie i przetestowanie produktu na różnych platformach, maszyna wirtualna jest rozwiązaniem.
Możesz wykorzystać swoje zasoby sprzętowe (RAM, CPU i dysk), aby wirtualnie stworzyć inną maszynę, na której możesz zainstalować nowy system operacyjny.
Teoretycznie maszyna wirtualna ma taką samą wydajność jak komputer fizyczny, ale biorąc pod uwagę, że będzie ona korzystać z części zasobów komputera głównego, funkcjonowanie obu maszyn może być zakłócone pod względem wydajności.

Operacje wstępne

Przed rozpoczęciem wyboru jakiegokolwiek rodzaju oprogramowania do wirtualizacji, dobrze jest dokładnie zaplanować, jaki system operacyjny chcielibyśmy mieć na maszynie wirtualnej.

Musimy zainstalować Windows 10?

Sprawdź wymagania systemowe i spróbuj zrozumieć, czy wydajność naszego hosta i maszyn gościnnych jest gwarantowana.

W naszym przykładowym przypadku:
CPU: 1 gigahertz (GHz) lub więcej
RAM: 1 gigabajt (GB) dla 32-bitowego lub 2 GB dla 64-bitowego
Dysk twardy: 16 GB dla 32-bitowego systemu operacyjnego, 20 GB dla 64-bitowego systemu operacyjnego
Karta graficzna: DirectX 9 lub wyższa ze sterownikiem WDDM 1.0
Wyświetlacz: minimum 800×600

W związku z tym należy posiadać hosta zdolnego do zapewnienia zasobów w ilości wymaganej przez system operacyjny, który chcemy zainstalować na wirtualnej maszynie (gościu).

W przypadku, gdy nasz host jest niewymiarowy, musimy pomyśleć o zwiększeniu jego zasobów, co, zwłaszcza w przypadku komputerów stacjonarnych, można zrobić za kilka euro, integrując dysk twardy i nieco GB pamięci RAM.

Wskazane jest jednak przeprowadzenie instalacji bez innych aplikacji otwartych na komputerze, tak aby móc powoli testować wydajność obu systemów (wirtualnego i fizycznego).

Po określeniu tych wymagań, pierwszym krokiem jest zainstalowanie oprogramowania do wirtualizacji.ajbardziej znane i używane są:

• VirtualBox, stworzony przez Oracle i przeznaczony zarówno do użytku osobistego jak i w przedsiębiorstwach na licencji GNU General Public License.
• VMware Workstation Player, stworzony przez VMware i dystrybuowany bezpłatnie wyłącznie do użytku osobistego.

VirtualBox

VirtualBox działa pod Windows, Linux, Mac OS, i Solaris, i obsługuje szeroką gamę systemów operacyjnych gości, od Windows do Linux, Mac, Solaris, OpenSolaris, OS / 2, i OpenBSD.

Strona pobierania pokazuje listę najnowszych dystrybucji w zależności od systemów hosta.

W przypadku zarówno Windows jak i innych systemów, instalacja jest bardzo prosta, ponieważ odbywa się za pomocą specyficznych metod dla każdej platformy.

VMware Workstation Player

VMware Workstation Player może być zainstalowany tylko na systemach Windows i Linux.

Jednakże obsługuje on szeroką gamę systemów operacyjnych gości i dostarcza użytecznych narzędzi do sprawdzania kompatybilności.

Możesz pobrać pliki wykonywalne do przeprowadzenia instalacji, w zależności od systemu, łącząc się ze stroną pobierania.
Podążając za wszystkimi krokami i instrukcjami kreatora dla Windows, instalacja będzie bardzo prosta, dla Linuksa, będącego pakietem „.bundle”, będziemy musieli pamiętać, aby instalację przeprowadzić jako root i użyć polecenia „sh”.

Jak zainstalować Windows 10 na VirtualBoxie i VMware

Widzieliśmy zatem, że instalacja VirtualBoxa i VMware Workstation Player na systemie hosta jest dość prosta.
Poniżej pokażemy instalację Windows 10 na maszynie wirtualnej hostowanej na hoście Ubuntu.

Instalacja na VirtualBox

Po zainstalowaniu VirtualBox jawi się jako kontener, w którym możliwe jest tworzenie nowych maszyn wirtualnych, na których można instalować wybrane przez nas systemy operacyjne (oczywiście w granicach wydajności, jaką jest w stanie zagwarantować sprzęt hosta).

Kliknij na przycisk „Nowy”, aby utworzyć nową maszynę wirtualną, w której możesz wybrać nazwę, typ systemu operacyjnego oraz jego wersję.
W tym momencie wybieramy również pierwsze specyfikacje, pamiętając, aby były one zgodne z tymi wymaganymi przez system operacyjny, który instalujemy.
Możesz jeszcze zmienić te ustawienia w późniejszym czasie.

Następnie konieczne jest wybranie rozmiaru i rodzaju wirtualnego dysku twardego.

W naszym przypadku rozmiar będzie wynosił 20GB, ale do wyboru mamy różne formaty dysków twardych.
Dostępne są trzy formaty:

• VDI, czyli natywny format VirtualBoxa.
• VMDK, czyli natywny format VMware, ale używany również przez inne systemy wirtualizacji.
• VHD, to jest format używany przez Hyper-V.

VMDK może zagwarantować lepszą kompatybilność i jest to zazwyczaj preferowana opcja.
W każdym razie, jest możliwe, z odpowiednimi narzędziami, do konwersji wirtualnych dysków twardych do innych formatów.

Te trzy typy dysków twardych (VDI, VMDK i VHD) obsługują dynamiczne przydzielanie używanego miejsca, inna opcja, która jest zwykle wybierana na tym etapie. Oznacza to, że plik dysku twardego VM na systemie hosta będzie zajmował tylko tyle miejsca, ile jest faktycznie wykorzystywane.

W przypadku dynamicznej alokacji, opcja „Podziel na pliki mniejsze niż 2GB” jest zazwyczaj wybierana w celu zapewnienia lepszej wydajności.

W tym momencie nasza maszyna wirtualna jest gotowa, więc możemy przystąpić do instalacji systemu Windows 10.

Klikając prawym przyciskiem myszy na nazwę nowo utworzonej maszyny, możemy wybrać opcję „Ustawienia”, jeśli chcemy zmienić lub zobaczyć aktualne ustawienia maszyny wirtualnej.

Dzięki opcji NAT, która jest automatycznie aktywowana przez VirtualBox, możliwy jest dostęp do Internetu poprzez system Hosta.

Aby rozpocząć instalację systemu Windows, należy wybrać Start, a następnie z systemu plików systemu Hosta wybrać dysk startowy lub obraz dysku.

Po wybraniu z tego panelu opcji Start, rozpocznie się klasyczna instalacja systemu Windows.
Najpierw zostaniesz poproszony o podanie klucza produktu oraz o akceptację licencji Windows.
Następnie do wyboru będzie: Update lub Custom.

Pierwszy z nich można zastosować tylko wtedy, gdy mamy już włączony zainstalowany system, dlatego w przypadku pierwszej instalacji należy przejść do drugiego wyboru.

W pewnym momencie instalacji system wymaga utworzenia użytkownika administratora oraz innych opcji, takich jak utworzenie konta Microsoft oraz przesłanie danych statystycznych do diagnostyki.

Po zakończeniu instalacji będziemy mieli poprawnie działający system gościa.

Zaleca się zainstalowanie wewnątrz maszyny wirtualnej rozszerzeń VirtualBox Guest Additions, przydatnego pakietu oprogramowania zapewniającego lepszą wydajność maszyny-gościa i lepsze powiązania między gościem a gospodarzem, w tym na przykład:

Jak zainstalować Guest Additions w VirtualBoxie

Podczas działania maszyny wirtualnej wybierz menu Device, a następnie „Insert Guest Additions CD Image”.

Wprowadź wymaganą ścieżkę do obrazu (która dla systemów hosta Linux to ~/.config/VirtualBox/VBoxGuestAdditions_5.2.32.iso), który znajdziemy w napędzie D komputera, jak pokazano na poniższym obrazku.

Kliknij dwukrotnie na napęd CD (D), aby rozpocząć instalację.

Po zakończeniu instalacji należy jeszcze wykonać kilka drobnych operacji, aby zobaczyć aktywowane pożądane funkcje.

Wybieramy opcję Machine -> Settings, a następnie Shared Folders.
W tym miejscu możemy dodać folder współdzielony dwóch typów: Machine Folders oraz Transient Folders

Podczas gdy pierwszy z nich jest stałym folderem współdzielonym z menedżerem plików Hosta, drugi jest folderem, który udostępnia się tylko do momentu wyłączenia maszyny wirtualnej.

Po ustawieniu folderu współdzielonego znajdziemy go pod nazwą VBOXSVR w folderze PC Network.

W menu Urządzenia (opcja Schowek współdzielony) można wybrać tryb współdzielenia schowka z systemem hosta.

Instalacja na VMware

Po zainstalowaniu VMware Workstation Player wybierz opcję „Create a New Virtual Machine”, aby utworzyć nową instancję, na której zainstalujesz wirtualny system operacyjny.

W kolejnych krokach możliwe jest wybranie obrazu ISO z systemu Host, wprowadzenie klucza windows, użytkownika administrator (który domyślnie jest identyfikowany bez hasła) oraz wybranie nazwy maszyny wirtualnej.

W tym momencie, pamiętając o specyfikacji, można ustawić wielkość dysku twardego, natomiast wielkość pamięci RAM jest domyślnie ustawiona na 2GB.

Po utworzeniu dysku proces przechodzi do instalacji systemu operacyjnego.

Pakiet narzędzi VMware (odpowiednik Guest Additions dla VirtualBoxa) jest już zainstalowany.

Jeśli nie jest (może się to zdarzyć w innych systemach-gościach oraz dla wcześniejszych wersji Windows), wystarczy zainstalować go z poziomu polecenia Virtual Machine -> Zainstaluj VMTools.

O ile funkcjonalność udostępniania schowka jest już aktywna, to w przypadku folderów współdzielonych należy działać w następujący sposób:

W Virtual Machine Settings, w zakładce Options, można wybrać folder do udostępnienia, na stałe lub tylko na określony czas aktywności maszyny wirtualnej.

Wnioski

Między tymi dwoma systemami nie ma wielu różnic. Oba okazują się być świetnymi produktami, szybkimi (jeśli zawsze pamiętamy o niezbędnych wymaganiach) i dość intuicyjnymi.

Ważną różnicą jest rodzaj licencji: VMware jest darmowy tylko do użytku osobistego, podczas gdy w przypadku VirtualBoxa nie ma żadnych ograniczeń.

Pakiet narzędzi VMware jest już zainstalowany, a udostępnianie schowka jest już aktywne (co nie powinno być niedoceniane, np. przy wpisywaniu kodu aktywacyjnego Windows, który można skopiować i wkleić z systemu hosta).

Jak to jednak często bywa, wybór padnie na jedno lub drugie rozwiązanie również w oparciu o osobiste potrzeby, minimalne wymagania instalacyjne i łatwość korzystania z dokumentacji wspierającej dany produkt.

Na koniec warto pamiętać, że zawsze warto wykonać kopię zapasową maszyn wirtualnych na NAS lub w chmurze, aby w razie problemu przywrócić wirtualne systemy kilkoma kliknięciami, bez konieczności powtarzania procesu instalacji opisanego w tym poradniku. Iperius Backup to kompletne oprogramowanie do tworzenia kopii zapasowych maszyn wirtualnych działających na hostach Windows, dzięki możliwości kopiowania plików dyskowych VMDK, VHD lub VDI z wykorzystaniem technologii VSS. Iperius to również wydajne oprogramowanie do tworzenia kopii zapasowych profesjonalnych środowisk wirtualizacyjnych, takich jak Microsoft Hyper-V i VMware ESXi.