Święty Jerzy

Święty Jerzy, (rozkwitł w III wieku – zmarł, tradycyjnie Lydda, Palestyna; święto 23 kwietnia), wczesnochrześcijański męczennik, który w średniowieczu stał się ideałem męstwa i bezinteresowności. Jest patronem Anglii i Gruzji i jest czczony jako jeden z 14 Świętych Pomocniczych (Holy Helpers).

Nic o życiu i czynach Jerzego nie może być ustalone, ale tradycja utrzymuje, że był on rzymskim żołnierzem i był torturowany i ścięty pod prześladowaniami chrześcijan przez Dioklecjana w 303 roku. Jego szczątki zostały zabrane do Lyddy (obecnie Lod, Izrael), ojczyzny jego matki, a następnie przeniesione do kościoła, który został tam zbudowany w jego imię. Różne relikwie podobno znajdują się w kościołach zachodnich i wschodnich na całym świecie. George’s Chapel of Windsor Castle, na przykład, mówi się, że kiedyś przechowywano dwa palce, część serca i część czaszki świętego.

Legendy o nim jako o wojowniku-świętym, pochodzące z VI wieku, stały się popularne i coraz bardziej ekstrawaganckie. Legenda aurea Jakuba de Voragine (1265-66; Złota legenda) powtarza historię uratowania przez niego córki libijskiego króla przed smokiem, a następnie zabicia potwora w zamian za obietnicę poddanych króla, że przyjmą chrzest. Zabicie smoka przez Jerzego może być chrześcijańską wersją legendy o Perseuszu, który miał uratować Andromedę przed morskim potworem w pobliżu Lyddy. Jest to motyw licznie reprezentowany w sztuce, święty często przedstawiany jest jako młodzieniec ubrany w zbroję rycerską ze szkarłatnym krzyżem.

George był znany w Anglii co najmniej od VIII w. Powracający krzyżowcy prawdopodobnie spopularyzowali go w Anglii. Powracający krzyżowcy prawdopodobnie spopularyzowali jego kult (podobno widziano go, jak pomagał Frankom w bitwie pod Antiochią w 1098 roku), ale prawdopodobnie nie został uznany za patrona Anglii aż do czasu, gdy król Edward III (panował w latach 1327-77) uczynił go patronem nowo założonego Najszlachetniejszego Zakonu Podwiązki. Został on również przyjęty jako protektor kilku innych średniowiecznych potęg, w tym Portugalii, Genui i Wenecji. Wraz z upływem epoki rycerskiej, a w końcu z nastaniem reformacji protestanckiej, kult św. Jego święto ma mniejszą rangę w kalendarzu Kościoła Anglii; do końca XVIII wieku było świętem obowiązkowym dla angielskich rzymskich katolików, obecnie jest opcjonalną pamiątką do lokalnego przestrzegania.