Benito Juárez

Wczesna kariera

Juárez urodził się z rodziców Indian mezoamerykańskich, z których oboje zmarli, gdy miał trzy lata. Gdy miał 12 lat, opuścił opiekującego się nim wuja i dołączył do swojej siostry w mieście Oaxaca, gdzie rozpoczął formalną edukację.

Początkowo kształcił się w kierunku kapłaństwa, ale w 1829 r. wstąpił do Instytutu Sztuk i Nauk w Oaxaca (1827; obecnie Autonomiczny Uniwersytet Oaxaca im. Benito Juáreza), aby studiować prawo i nauki ścisłe. W 1831 r. uzyskał dyplom prawniczy i zdobył swój pierwszy urząd publiczny – zasiadł w radzie miejskiej. Nieskazitelnie uczciwy, nigdy nie wykorzystywał urzędu publicznego dla osobistych korzyści, a jego skromne życie odzwierciedlało jego proste upodobania, nawet po ślubie w 1843 r. z Margaritą Maza, kobietą z Oaxaca młodszą o 17 lat. Polityka szybko stała się pracą jego życia: był członkiem zarówno stanowej, jak i krajowej legislatury, został sędzią w 1841 roku i pełnił funkcję gubernatora swojego stanu, która to funkcja przyniosła mu sławę w kraju.

W pierwszych latach swojej działalności politycznej Juárez zaczął formułować liberalne rozwiązania wielu problemów swojego kraju. Doszedł do wniosku, że droga do zdrowia gospodarczego wiedzie przez zastąpienie kapitalizmu dławiącym monopolem gospodarczym Kościoła rzymskokatolickiego i arystokracji ziemiańskiej. Uważał również, że stabilność polityczną można osiągnąć jedynie poprzez przyjęcie konstytucyjnej formy rządu opartej na systemie federalnym.

Powrót konserwatystów do władzy w wyborach w 1853 r. skazał jednak na niepowodzenie wszelkie reformy w najbliższym czasie w Meksyku. Wielu prominentnych liberałów zostało wygnanych, w tym Juárez. Od grudnia 1853 do czerwca 1855 żył w Nowym Orleanie w półbiedzie, zajmując się wymianą pomysłów z innymi Meksykanami i układaniem planów powrotu do domu. Okazja do wprowadzenia swoich pomysłów w życie nadarzyła się w końcu w 1855 roku, kiedy liberałowie przejęli kontrolę nad rządem krajowym, a Juárez opuścił Stany Zjednoczone, aby dołączyć do nowej administracji Juana Álvareza jako minister sprawiedliwości i instrukcji publicznej.

Liberałowie przeprowadzili trzy główne reformy, wszystkie popierane przez Juáreza. Jako minister sprawiedliwości, był odpowiedzialny za ustawę noszącą jego imię, która znosiła specjalne sądy dla duchowieństwa i wojska, ponieważ uważał, że równość prawna pomoże promować równość społeczną. W czerwcu 1856 roku rząd opublikował Ley Lerdo („Prawo Lerdo”, nazwane tak od nazwiska ministra finansów). Chociaż zmuszała ona Kościół do sprzedaży swoich dóbr, nie zawierała groźby konfiskaty. Rozbijając wielkie posiadłości ziemskie, rząd miał nadzieję, że wielu Meksykanów będzie w stanie nabyć własność i w ten sposób stworzyć klasę średnią, która według rządu była niezbędna dla silnego i stabilnego Meksyku. Punktem kulminacyjnym reformy była liberalna konstytucja ogłoszona w lutym 1857 roku.

W tym samym roku Ignacio Comonfort został wybrany na prezydenta, a nowy Kongres wybrał Juáreza na przewodniczącego Sądu Najwyższego, a zatem, zgodnie z konstytucją, także na skutecznego wiceprezydenta Meksyku. Stanowisko sędziowskie miało decydujący wpływ na jego przyszłą karierę, ponieważ kiedy konserwatyści zbuntowali się i obalili Comonforta w styczniu 1858 roku, Juárez miał legalne prawo do prezydentury. Jednak z powodu braku wojska, które mogłoby kontrolować obszar wokół miasta Meksyk, Juárez wycofał się do wschodniego miasta portowego Veracruz.

W Veracruz Juárez musiał stawić czoła poważnym trudnościom, ponieważ musiał stworzyć rząd i utrzymać go razem poprzez kłótnie, zdrady i porażki; egzekwować i wprowadzać w życie konstytucję; oraz utrzymywać armie w terenie i pokonywać siły konserwatystów. Był jednak człowiekiem niezwykle wytrwałym i samowystarczalnym, potrafił skoncentrować swoją energię i zainteresowania, i okazał się panem swojego rządu.

Ponieważ duchowieństwo wspierało konserwatystów przeciwko legalnemu rządowi, Juárez uchwalił kilka ustaw, które miały ograniczyć władzę kościelną. Znacjonalizował całą własność kościelną, wyłączając z niej tylko te budynki, które rzeczywiście służyły do sprawowania kultu i nauczania. Aby jeszcze bardziej osłabić wpływy kleru, znacjonalizował również cmentarze, a rejestrację urodzeń i małżeństw podporządkował władzom cywilnym. Wreszcie, rząd oddzielił kościół od państwa i zagwarantował wolność religijną wszystkim obywatelom.