Braves Throwback Thursday: Kariera Deiona Sandersa w baseballu

Deion Sanders nie był pierwszą osobą, która grała w Major League Baseball i w National Football League w tym samym czasie, ani nawet najsłynniejszą osobą, która zrobiła to w swojej erze.

Ale 25 lat temu w tym miesiącu, Sanders osiągnął coś, czego nikt nie zrobił wcześniej i nikt nie zrobił od tamtej pory. Trzy lata po występie w barwach Atlanta Braves w World Series 1992, „Primetime” wszedł na boisko z San Francisco 49ers w Super Bowl XXIX 29 stycznia 1995 roku.

W ten sposób Sanders stał się pierwszym człowiekiem, który zagrał zarówno w World Series jak i Super Bowl. Grał w obu sportach jednocześnie przez pięć kolejnych lat od 1991-95, często na bardzo wysokim poziomie w obu sportach.

Żadna dyskusja o karierze baseballowej Sandersa nie może się odbyć bez wspomnienia Bo Jacksona, który był również wybitną gwiazdą szkoły średniej w Alabamie, kilka lat przed tym jak Sanders budował swoją legendę na południowo-zachodniej Florydzie. Jackson został wybrany w drugiej rundzie przez New York Yankees w 1982 roku, ale odrzucił profesjonalny baseball, aby grać w oba sporty (a także biegać po torze) w Auburn.

Sanders był wykonawcą w całym stanie w futbolu, baseballu i torze i polu jako senior w North Fort Myers (Fla.) High School, i został wybrany w szóstej rundzie czerwca 1985 draftu przez Kansas City Royals (ten sam zespół, który będzie rysował i podpisywał Jackson w następnym roku, po jego starszym roku w Auburn). Sanders odrzucił podobno $75,000 od Royals, aby zapisać się na Florida State, który obiecał mu, że będzie mógł grać zarówno w baseball jak i futbol.

Wiosną 1986 roku, podczas gdy Jackson rozważał odrzucenie futbolu dla baseballu, Sanders robił natychmiastowy wpływ na uczelnianym diamencie. On prowadził off i grał w centrum pola w Seminoles 'sezon debiut vs Grambling, idzie 2-for-3 z trzech runs zdobyte i trzy skradzione bazy w 12-1 FSU zwycięstwo.

Sanders zdobył .333 z 21 zdobytymi biegami i 11 skradzionymi bazami w 16 meczach jako pierwszoroczniak, ale stracił dużo czasu z powodu kontuzji kostki. W 1987 roku dostał się do 60 z 73 gier Seminoles, ale jego średnia spadła do .267 wraz z 41 biegami i 27 kradzieżami.

Sanders zdecydował się nie grać w baseball jako junior w 1988 roku, zamiast tego koncentrując się na torze i piłce nożnej wiosną. I oczywiście, w tym czasie był już uznaną gwiazdą na boisku, zdobywając jednogłośne wyróżnienia All-America jako cornerback i punt returner w 1987 roku i zbierając podwójne przydomki „Neon Deion” i „Prime Time.”

Ale widmo tego, co Jackson robił z baseballowymi Royals i NFL’owymi Los Angeles Raiders nadal wisiało nad Sandersem. New York Yankees wybrali Sandersa w 30 rundzie w czerwcu 1988 roku, a on grał tego lata w trzech różnych mniejszych ligach.

Sanders powtórzył jako All-American w piłce nożnej w jesieni 1988 roku, i wygrał Jim Thorpe Award jako college football’s top defensive back. Wydawało się przesądzone, że zdecyduje się na zawodowy futbol, a Atlanta Falcons wybrali go z numerem 5 w drafcie NFL 1989.

Rozmowy kontraktowe Sandersa z Falcons utknęły w martwym punkcie, a on sam wrócił do gry w baseball wiosną 1989 roku. Właściciel Jankesów George Steinbrenner dopilnował, aby Sanders został powołany do wielkiego klubu 31 maja po rozegraniu zaledwie 61 meczów jako profesjonalista.

„Nie mam wątpliwości, że może być gwiazdą ligi” – powiedział Steinbrenner w wywiadzie dla Sports Illustrated opublikowanym 3 lipca 1989 roku. „Jasne, popełnił kilka błędów, ale są one typu nauka-doświadczenie. Nigdy nie widziałem dzieciaka, który by przyszedł i zrobił to co on.”

Przewidywalnie, Sanders nie grał szczególnie dobrze po tym jak został pospiesznie wprowadzony do majors, notując .234/.280/.404 z dwoma homerami w 14 grach w 1989. Jackson, w międzyczasie, był Najbardziej Wartościowym Graczem MLB All-Star Game 1989, i zakończył rok z 32 home runami i 26 skradzionymi bazami.

Jackson był również znakomity jako biegacz z Raiders. A jego kampania reklamowa Nike „Bo Knows” pomogła mu stać się jednym z najbardziej znanych sportowców na świecie. Sanders nie miał zamiaru pozwolić Jacksonowi na kradzież wszystkich nagłówków jako gwiazdy dwóch sportów.

Więc nawet po doskonałym debiutanckim roku z Falcons w 1989, Sanders wrócił do Jankesów wiosną 1990 roku. Złożył drużynę w dniu otwarcia, ale w 57 meczach zaliczył wpadki na poziomie 158/.236/.271, po czym późnym latem wrócił do futbolu.

Praca Sandersa w Yankees była najbardziej znana z powodu awantury z przyszłym łapaczem Hall-of-Fame Carltonem Fiskiem podczas i po meczu z Chicago White Sox 22 maja 1990 roku. Fisk krzyczał obscenicznie na Sandersa po tym, jak Sanders nie zdołał wybić rutynowego pop-upa, biegnąc zamiast tego do ławki Jankesów.

Incydent ten doprowadził do przewidywalnego upomnienia Sandersa, którego gwiazda zaczęła przygasać w Nowym Jorku. Po tym, jak negocjacje w sprawie kontraktu na 1991 rok utknęły w martwym punkcie (Sanders podobno żądał 1 miliona dolarów), Jankesi zrezygnowali z niego pod koniec września i zwolnili go kilka dni później.

Sanders miał znakomity drugi rok w Falcons, rozpoczynając wszystkie 16 meczów i zdobywając trzy przyłożenia – dwa z przechwytów i jedno z powrotu do puntu. Jego przyszłość w baseballu wyglądała w najlepszym wypadku pochmurnie w 1991 roku.

Wejdź do Atlanta Braves.

John Schuerholz, który zaaranżował pierwszą umowę baseballową Jacksona w Kansas City, został zatrudniony jako dyrektor generalny Braves krótko po zakończeniu sezonu 1990. W dniu 30 stycznia 1991, Schuerholz podpisał Sandersa na $650,000 kontrakt w lidze, który zawierał $500,000 premię za podpisanie.

„Co gra w tym podpisie jest jego ogromny potencjał baseballowy, który jest o bańce do powierzchni,” Schuerholz powiedział Atlanta Constitution. „Chcemy być organizacją, która przyniesie ten potencjał baseballu do jego pełnego światła.”

Kontrakt baseballowy Sandersa nie wymagał od niego pozostania z Braves po 31 lipca, uwalniając go do powrotu do futbolu. Ale z obu jego drużyn baseballu i piłki nożnej w tym samym mieście, że przejście byłoby łatwiejsze jeden.

Sanders wykonane Braves 'klub z wiosny szkolenia, i poszedł 1-for-3 jako leadoff hitter i lewym polu w dniu otwarcia przeciwko Los Angeles Dodgers. Jednak na początku maja stracił czas gry na rzecz wolnego agenta Otisa Nixona i został wysłany do Triple-A Richmond.

Sanders wrócił do Atlanty pod koniec czerwca i widział akcję głównie jako pinch-hitter przed powrotem do Falcons pod koniec sierpnia. Dał fanom Braves niezapomniane pożegnanie 31 lipca, jednak, wysadzając trzyrunowy homer w piątej rundzie, aby pomóc Atlancie w zwycięstwie 8-6.

Nixon został zawieszony w połowie sierpnia za naruszenie polityki narkotykowej MLB, a Braves byli uwikłani w ciasny wyścig o puchar NL West z Dodgers. We wrześniu zaczęły pojawiać się pogłoski, że Sanders może próbować grać w obu sportach jednocześnie (Jackson zawsze czekał, aż po zakończeniu sezonu baseballowego zgłosi się do Raiders).

We wtorek, 25 września, dzień wolny Falcons, Sanders wrócił do Braves, z zamiarem służenia jako pinch-runner tej nocy przeciwko Reds. Jednak gra została odwołana z powodu deszczu i przełożona na następny dzień jako część doubleheader.

To doprowadziło do misternego planu, w którym Sanders ćwiczyłby z Sokołami wczesnym popołudniem, a następnie wziąłby helikopter na Fulton County Stadium, aby zagrać dla Braves. W obu meczach, w których Braves i Reds podzielili się punktami, Sanders wystąpił na boisku.

Sanders pojawił się jako biegacz w trzech kolejnych grach Braves na początku października, czyniąc jego największy wpływ na 1 października przeciwko Reds w Cincinnati (tym razem przyleciał samolotem, a nie helikopterem). W pierwszej części dziewiątego meczu zastąpił Marka Lemke, a następnie zdobył punkt przed dwutonowym homerem Davida Justice’a, który zakończył się zwycięstwem 7-6.

Sanders również biegał za plecami Braves następnego dnia, a także uderzył za plecami w finale sezonu zasadniczego przeciwko Houston Astros 6 października. Nie pojawił się dla Braves w postseason, spędzając resztę jesieni z Falcons i zarabiając swój pierwszy Pro Bowl berth.

To jest do dyskusji, czy lub nie Sanders mógł być różnica-maker w Braves 'World Series straty do Minnesota Twins w siedmiu meczach. Lonnie Smith zastąpił Nixona i spisał się bardzo dobrze – poza jednym niesławnym błędem – więc jest mało prawdopodobne, by Sanders był kimś więcej niż tylko biegaczem awaryjnym.

(Sanders zasługuje również na uznanie – lub winę – za Tomahawk Chop, wszechobecną i kontrowersyjną przyśpiewkę fanów Braves, która została przejęta z Florida State. Jak mówi historia, niektórzy fani Braves, którzy również kibicowali Florida State, pojawili się na stadionie Fulton County w maju 1991 roku i zaczęli kierować „sieczkę” w stronę Sandersa. Do czasu World Series 1991, Chop stał się fenomenem.)

Sanders zakończył swój pierwszy sezon baseballowy z Atlantą na linii .191/.270/.345, z czterema homerami, 13 RBI i 11 kradzieżami w 31 meczach. Niemniej jednak, z Nixonem, który miał odsiedzieć pierwsze 16 meczów w następnym sezonie, Sanders był pewny, że będzie miał swoją rolę w Braves w 1991 roku.

Jak się okazało, 1992 rok będzie najwyższym punktem w karierze Sandersa w Atlancie Braves i jego karierze baseballowej.

Prowadząc i grając w centrum pola na co dzień, rozpoczął gorący start, notując .447/.462/1.330 do połowy kwietnia. To właśnie w tym czasie Sanders zaczął przebąkiwać o rezygnacji z futbolu, jego kontrakt z Falcons miał wygasnąć po sezonie 1992.

13 kwietnia, Sanders powiedział Atlanta Constitution „Jestem pełnoetatowym baseballistą.”

Nixon wrócił na środek pola i miejsce leadoff 24 kwietnia, ale Sanders pozostał w składzie na prawym polu, podczas gdy David Justice walczył z chorymi plecami. Do końca kwietnia średnia Sandersa spadła do .329, ale wciąż miał on procentowy wskaźnik skuteczności (slugging percentage) na poziomie .598, głównie dzięki sześciu trójkom w sezonie NL.

W artykule w Sports Illustrated opublikowanym 27 kwietnia 1992 roku, Sanders podwoił pomysł, że mógłby zrezygnować z futbolu.

„Osiągnąłem swój cel w tej drugiej rzeczy” – powiedział Sanders, nie siląc się nawet na wymienienie z nazwy tego, co do tej pory było jego głównym sportem. „Teraz nadszedł czas, abym osiągnął cel w tej dziedzinie. … Jestem dobrym baseballistą. Ale mogę być świetnym baseballistą. Gwiazdą baseballu.”

To stwierdzenie z pewnością było prawdziwe, ponieważ Sanders w przerwie na All-Star osiągnął wynik .317/.361/.552. 12 lipca, w ósmej rundzie meczu na Wrigley Field, zdobył dwupunktowego homera, który dał Braves zwycięstwo 3-1. Oryginalny kontrakt baseballowy Sandersa przewidywał, że wyjedzie on do Falcons 31 lipca, a Falcons osłodziło umowę bonusem w wysokości 1 miliona dolarów, który zostanie uruchomiony, jeśli pojawi się na obozie treningowym do 1 sierpnia. Po miesiącach negocjacji, jednak Sanders zgodził się 31 lipca, aby pozostać z Braves „na czas nieokreślony.”

Sanders był zmartwiony przez złą rękę dla wielu z końca lipca i początku sierpnia, ale powrót do składu wyjściowego na 9 sierpnia vs. Dodgers. Braves do tego czasu byli w trakcie wyścigu o NL West, ale pozostało pytanie… czy drużyna będzie miała Sandersa na playoffy?

Rozstrzygnięcie przyszło 10 września, kiedy Sanders zgodził się na roczne przedłużenie kontraktu z Falcons. Umowa pozwoliła Sandersowi dzielić swój czas między dwa sporty i zapewniła, że będzie dostępny dla Braves w postseason.

Sanders spadł w dół odcinka w 1992 roku, ale zakończył sezon z linią .304/.346/.495 z ośmioma homerami, 26 kradzieżami i ligowym rekordem 12 trójek, co było dobre dla 3.2 WAR w zespole. Braves wygrali 94 mecze i zdobyli NL West, wygrywając osiem meczów z Cincinnati, a także zmierzyli się z Pittsburgh Pirates w National League Championship Series po raz drugi z rzędu.

Sanders zagrał w czterech z siedmiu meczów Braves w ich NLCS zwycięstwo nad Piratami, nie udało się uzyskać hit w pięciu at-bats. Ale trafił na pierwsze strony gazet z powodów pozapolowych.

Podczas czwartego meczu serii w Pittsburghu (wygranego przez Braves 6-4, w którym Sanders wyleciał w swoim jedynym at-bacie), wyciekły informacje, że Sanders planuje opuścić Braves tej nocy i polecieć do Miami, gdzie Falcons mieli mecz z Dolphins następnego dnia. Sanders następnie poleci z powrotem do Pittsburgha i będzie dostępny dla Braves tej nocy.

Schuerholz był wściekły, mówiąc Atlanta Constitution felietonista Furman Bisher, że Sanders „wrócił na swoje słowo”. Wielu obserwatorów odrzuciło „podwójną grę” Sandersa jako chwyt marketingowy wymyślony przez Nike i agenta Sandersa.

Podczas transmisji CBS z Game 4, analityk Tim McCarver wlał benzynę do ognia.

„Jak on może opuścić w playoffach i iść grać w meczu piłki nożnej?” McCarver powiedział. „Sposób, w jaki na to patrzę … to jest po prostu płaskie źle, i myślę, że może być interpretowane jako naruszenie umowy.”

Sanders uczynił to z powrotem do Pittsburgha na początku gry 5, ale nie grał w 7-1 Braves straty, że cięcia Atlanta serii prowadzenie do 3-2. (Sokoły również przegrały w Miami 21-17, a Sanders grał w obronie, w drużynach specjalnych, a nawet w ataku).

Dwa dni później, Sanders (który do tego czasu, przestał rozmawiać z mediami, przynajmniej w baseballu) poszedł 0-for-2 w 13-4 Braves straty w Game 6, który wyrównał serii 3-3. Uderzył w ósmej rundzie meczu nr 7 następnej nocy, w którym Braves wygrali 3-2 dzięki singlowi Francisco Cabrery i poślizgowi Sida Breama, awansując do World Series.

W następstwie tego, co do tego momentu było prawdopodobnie najbardziej ekscytującym zwycięstwem w historii Atlanta Braves, Sanders szukał McCarvera – który był w klubie, aby przeprowadzić wywiady po meczu – aby się zemścić. Sanders kilkakrotnie oblał 51-letniego wówczas nadawcę lodowatą wodą, co doprowadziło do niesławnej riposty McCarvera: „Jesteś prawdziwym mężczyzną, Deion.”

Sanders przerwał milczenie mediów, aby wyjaśnić swoje postępowanie.

„On jest kompletnym ignorantem” – powiedział Sanders, według Chicago Tribune. „On jest bardziej tchórzem. Nigdy go nie spotkałem i nigdy nie rozmawiałem z nim w moim życiu. My tylko się bawiliśmy.”

(Sanders został później ukarany grzywną w wysokości $1,000 przez prezydenta Ligi Narodowej Billa White’a.)

Podczas gdy interakcja Sandersa z McCarverem była dla wielu odstręczająca, jego gra w 1992 roku w World Series przeciwko Toronto była trudna do zignorowania. Gant został odstawiony na ławkę po pierwszym meczu, a Sanders dał popis w czterech meczach, w których wystąpił.

Mimo gry ze złamaną kością w stopie, Sanders trafił 8 na 15 z czterema zdobytymi biegami, dwoma dubletami i pięcioma kradzionymi bazami, gdy Braves przegrali serię w sześciu meczach. Sean McDonough, partner McCarvera w transmisji CBS, zauważył w pewnym momencie: „Jeśli Braves wygrają, musi zostać uznany za MVP.”

Sanders cieszył się swoim najlepszym jak dotąd rokiem w Falcons w 1992 roku, zdobywając po raz pierwszy wyróżnienie All-Pro i zwracając dwa kickoffy za przyłożenia. Zagrał także w swoim drugim z rzędu Pro Bowl.

Pomimo świetnej gry w poprzednim roku, Sanders w 1993 roku odgrywał mniejszą rolę w Braves. Gant, Nixon i Justice pozostali zdrowi i wydajni, przez co Sanders stracił swój czas gry.

Ojciec Sandersa, Mims, zmarł 23 kwietnia 1993 roku na guza mózgu w wieku 50 lat. Zrozpaczony po śmierci ojca i zły z powodu braku czasu gry – rozpoczął tylko sześć z pierwszych 20 meczów Braves – Sanders opuścił drużynę i przysiągł, że nie wróci.

„Chcę, żeby ludzie wiedzieli, że to najgorsza zdrada ze strony drużyny w całej historii sportu” – powiedział Sanders dziennikarzom, być może nieco przesadzając.

Nieco ponad miesiąc później Sanders jednak wrócił. Bobby Cox wstawił Sandersa do składu na mecz w Nowym Jorku 22 maja, co zraziło Nixona, dotychczasowego środkowego pomocnika.

Kiedy dowiedział się, że nie zagra, Nixon celowo spóźnił się na mecz następnego dnia, a następnie zażądał wymiany. (Braves go nie przyjęli, ale pozwolili mu odejść po sezonie jako wolny agent.)

Sanders pozostał do końca sezonu jako czwarty outfielder w drużynie Braves, która wygrała 104 mecze i pamiętnie przegoniła San Francisco Giants, by wygrać NL West. W 95 meczach Sanders zaliczył .276/.321/.452 z sześcioma homerami, sześcioma trójkami, 28 RBI i 19 kradzieżami (wystąpił w pięciu meczach przegranego przez Atlantę NLCS z Philadelphia Phillies, zaliczając 0-for-3.)

Po odejściu Nixona do Boston Red Sox, Sanders ponownie został etatowym centrem Braves na początku sezonu 1994. Jego status w Falcons był mniej jasny, ponieważ został wolnym agentem po tym, jak w 1993 roku zdobył siedem przechwytów, co było najlepszym wynikiem w jego karierze.

Wciąż Braves byli w trakcie zmian na boisku. Gant stracił sezon ze złamaną nogą w wypadku na rowerze, co doprowadziło do tego, że Atlanta zwolniła weterana lewego pola, a w jego miejsce wprowadziła debiutanta Ryana Klesko.

Sanders pod koniec kwietnia notował wynik .350, ale w maju jego statystyki zaczęły spadać. Jego niepewny status sportowy i różne pozasportowe „rozterki” zaczęły również wpływać na Braves, a 29 maja Schuerholz rzucił bombę.

Sanders został sprzedany do Cincinnati Reds za centra pola Roberto Kelly’ego i drugoligowego miotacza. To był prosty challenge trade – kiedy klub handluje jednym graczem za drugiego na tej samej pozycji – i Sanders poczuł się osobiście obrażony.

„Hej, to John Schuerholz,” Sanders powiedział Atlanta Constitution. „Wiesz, jaki jest Schuerholz; wiesz, że on się na mnie odegrał. Schuerholz nigdy nie był ze mną szczery.”

Sanders stał się czymś w rodzaju baseballowego nomada po opuszczeniu Braves, dostając się na nieco więcej niż dwa miesiące z Reds, zanim strajk graczy zatrzymał sezon 1994. We wrześniu podpisał kontrakt z 49ers i rozegrał prawdopodobnie najlepszy sezon w swojej karierze futbolowej, zaliczając trzy przechwyty w zaledwie 14 meczach dla mistrzów Super Bowl.

(Kelly dobrze spisywał się w Braves przez resztę 1994 roku, notując 102 OPS+ z sześcioma homerami i 44 zdobytymi biegami w 63 meczach, zanim uderzył strajk. Po tym jak strajk został rozstrzygnięty następnej wiosny, został on zapakowany w wymianę, która przyniosła innego leadoff hitting center fielder, Marquis Grissom, z Montreal Expos).

Sanders został przehandlowany ponownie 21 lipca 1995 roku, tym razem do San Francisco Giants jako część umowy z ośmioma graczami. Ale wkrótce przeniósłby się również do Dallas Cowboys.

Sanders przesiedział sezon baseballowy 1996, tylko po to, by powrócić do Cincinnati w 1997. W tamtym sezonie rozegrał 115 meczów z Czerwonymi, notując znacznie poniżej średniej OPS+ wynoszącej 80, po czym skupił się wyłącznie na futbolu przez kolejne trzy sezony, dwa z Dallas i jeden z Washington Redskins.

Sanders przeszedł na emeryturę z futbolu w 2001 roku i wrócił do Czerwonych na 32 bezproduktywne mecze tego lata w wieku 34 lat. Na tym zakończyła się kariera baseballowa Sandersa, który zagrał w 641 meczach, zaliczył 558 trafień, 43 trójki, 39 home runów, 186 kradzieży baz, zanotował linijkę .263/.319/.392 i 89 OPS+, z łączną liczbą 5,5 WAR. (Wrócił na jeden ostatni sezon NFL z Baltimore Ravens w 2004 roku, grając w dziewięciu meczach przed odejściem na emeryturę w wieku 37 lat.)

Tak jak w przypadku Jacksona, trudno jest wiedzieć jak dobrym baseballistą mógłby być Sanders, gdyby skupił się na diamentach w pełnym wymiarze czasu. W swoich najlepszych momentach – jak podczas pamiętnego sezonu 1992 i postseason – był graczem o jakości gwiazdy, potencjalnym All-Star.

Jednakże, ogólnie rzecz biorąc, Sanders był przeciętnym graczem Major League Baseball. Mógł być wartościowym członkiem zwycięskich drużyn, ale prawdopodobnie nie był wystarczająco dobry, aby być gwiazdą w swoim własnym imieniu (przynajmniej nie ze względu na jego występy na boisku).

Od czasów świetności Jacksona i Sandersa była garstka zawodników baseballu/piłki nożnej – Brian Jordan, Drew Henson, Russell Wilson i Kyler Murray wśród nich – ale żaden z nich nie grał jednocześnie na poziomie NFL/MLB. Dla Sandersa, który przez pół dekady zachowywał się jak przeciętny gracz, a jednocześnie był jednym z najlepszych graczy NFL w swoim czasie, to naprawdę zdumiewające osiągnięcie i nie zanosi się na to, byśmy mieli je szybko powtórzyć.

Darryl Palmer jest autorem tekstów dla Talking Chop. Wyślij mu e-mail na adres [email protected]. Nie, to nie jest jego prawdziwe imię.