How Creed Forever Changed the Rocky Series
Steven Caple Jr.sequel Creed II, który rozszerza historię Cooglera o wskrzeszenie serii Rocky, został wydany w zeszłym tygodniu z sukcesem kasowym, jak pisze mój kolega David Sims. Podobnie jak jego poprzednik, film wykorzystuje materiał z oryginalnych filmów Rocky’ego dla swojej linii fabularnej. Ale to oryginalna reimaginacja Cooglera sprawiła, że taki sequel był możliwy.
Czytaj: 'Creed' ląduje każdy cios
Creed głęboko zmienił postać Apollo Creeda, ledwo ukrytą stand-in dla Muhammada Alego, którego pycha była zbyt komiczna, aby patos, dopóki jego dziedzictwo nie zostało przekazane Cooglerowi. W pierwszym Rocky’m Apollo szuka „śnieżnobiałego” przeciwnika, którego mógłby pokonać na ringu; kończy walcząc o życie z Rockym i zwyciężając tylko przez decyzję. W drugim filmie, Apollo zostaje wciągnięty z powrotem na ring z Rockym, aby udowodnić, że pierwsza walka była fuksem – aktem dumy, który traci mu swój tytuł. Apollo jest tam, w całej swojej bombastyczności i chwale („The Master of Disaster! The King of Sting!”), aby dać urażonej białej widowni katharsis, jakim jest zobaczenie białego boksera pokonującego Alego. Jak napisała krytyk Alison Willmore, amerykańska flaga Apollo pokazuje, że ośmielił się on „rościć sobie prawo do tożsamości amerykańskiego bohatera”, a następnie został „nauczony, że świat należy do niego.”
Ale oczywiście sam Ali powiedział to najlepiej. „Aby czarny człowiek okazał się lepszy”, powiedział kiedyś Ali Rogerowi Ebertowi, „byłoby to wbrew naukom Ameryki. Byłem tak wielki w boksie, że musieli stworzyć obraz jak Rocky, biały obraz na ekranie, aby przeciwdziałać mojemu obrazowi w ringu. Ameryka musi mieć swoje białe wizerunki, bez względu na to, skąd je czerpie. Jezus, Wonder Woman, Tarzan i Rocky.”
Szczególnie jeśli chodzi o boks, analiza Ali’ego jest trudna do odrzucenia – filmy o bokserach z klasy robotniczej, białych i etnicznych, którzy pokonują przeciwności losu, są niezawodną przynętą na Oscary od dziesięcioleci. Ranga boksu w amerykańskiej świadomości publicznej znacznie spadła od czasów, gdy powstał Rocky, ale w pewnym momencie jego symboliczne znaczenie dla białej amerykańskiej męskości było niezrównane. W 1908 roku, kiedy Jack Johnson, pierwszy czarnoskóry mistrz wagi ciężkiej, pokonał panującego mistrza, Kanadyjczyka Tommy’ego Burnsa, słynny powieściopisarz Jack London napisał, że Jim Jeffries, emerytowany amerykański mistrz, „musi teraz wyłonić się ze swojej farmy lucerny i usunąć ten złoty uśmiech z twarzy Johnsona. Jeff, wszystko zależy od ciebie. Biały człowiek musi zostać uratowany”. London opisał Jeffriesa jako „germańskiego współplemieńca i wojownika sprzed dwóch tysięcy lat”, powtarzając dominującą w tamtych czasach pseudonaukę rasową, według której prawdziwi Amerykanie wywodzili się od „teutonów”, podczas gdy „etiopski” Johnson był „happy-go-lucky”.”
Johnson z łatwością upokorzył Jeffriesa podczas walki w Reno, Nevada w 1910 roku, bawiąc się z nim przez 15 rund – jak napisał dziennikarz New York Daily Tribune: „To była tylko jedna strona.” W swojej zranionej dumie, biali Amerykanie odpowiedzieli pogromami czarnych Amerykanów w kilkunastu miastach, na północy i południu, w których zginęło ponad tuzin osób. Chociaż Filadelfia stworzyła prawdziwego mistrza boksu w osobie Joe Fraziera, miasto ma pomnik na podobieństwo Rocky’ego Balboa, włosko-amerykańskiego wojownika, który nigdy nie istniał.