Kto zabił Sears? Fifty Years on the Road to Ruin

Sears Holdings (SHLD) złożył wniosek o upadłość na podstawie rozdziału 11 w dniu 15 października 2018 r. Fala zamknięć sklepów i transakcji w desperackich próbach utrzymania się na powierzchni nie zdołała uratować zmagającego się z problemami detalisty, który wymienił 6.9 miliardów dolarów w aktywach i 11,3 miliardów dolarów w zobowiązaniach w złożeniu.

Firma ogłosiła w oświadczeniu, że dyrektor generalny, Edward Lampert, ustąpi, z codziennymi operacjami zarządzanymi przez trzech wysokiej rangi kierowników. Lampert pozostał prezesem zarządu.Firma rozpoczęła restrukturyzację po tym, jak nie udało jej się spłacić 134 milionów dolarów, które były należne 15 października.

Gdzie jest Sears dzisiaj?

Sędzia upadłościowy zatwierdził sprzedaż aktywów firmy za 5,2 miliarda dolarów do Lamperta w aukcji upadłościowej. Około 425 sklepów pozostało otwartych w kwietniu 2019 roku, z prawie 45 000 miejsc pracy w stanie nienaruszonym. Kiedy jego złożenie Chapter 11 zostało ogłoszone, Sears miał prawie 700 sklepów otwartych w Stanach Zjednoczonych, w porównaniu do 3,500 Sears i Kmart, kiedy połączyły się w 2005 roku.

Firma przestała sprzedawać urządzenia Whirlpool w 2017 roku, które nosiła od 1916 roku. Wewnętrzna notatka firmowa podobno powoływała się na spory cenowe.W sierpniu 2018 roku Lampert zaoferował zakup marki urządzeń Kenmore za 400 milionów dolarów w gotówce za pośrednictwem swojego funduszu hedgingowego ESL Investments po tym, jak firma nie znalazła innych biorców.ESL zaoferował również zakup biznesu Home Improvement Sears za 80 milionów dolarów w gotówce.

„W ciągu ostatnich kilku lat ciężko pracowaliśmy, aby przekształcić naszą firmę i odblokować wartość naszych aktywów”, powiedział Lampert w oświadczeniu ogłaszającym wniosek o upadłość. „Chociaż poczyniliśmy postępy, plan nie przyniósł jeszcze oczekiwanych rezultatów, a zajęcie się pilnymi potrzebami płynnościowymi firmy wpłynęło na nasze wysiłki, aby stać się rentownym i bardziej konkurencyjnym sprzedawcą detalicznym. Proces Chapter 11 zapewni Holdings elastyczność w celu wzmocnienia bilansu, umożliwiając Spółce przyspieszenie strategicznej transformacji, kontynuowanie right-sizing modelu operacyjnego i powrót do rentowności.”

We wrześniu 2018 r. ceny akcji SHLD spadły poniżej dolara, a następnie dalej osuwały się do obrotu blisko 50 centów w dniu 10 października 2018 r.

Sears Holdings złożył pozew przeciwko Lampertowi i ESL Investments, twierdząc, że został pozbawiony swoich najcenniejszych aktywów, zmuszając go do bankructwa. Pozew powiedział, że aktywa – w tym Orchard Supply Hardware Stores, Sears Canada, a Sears Hometown i Outlet Stores między innymi – były wyceniane na około 2 miliardy dolarów. ESL odpowiedziało, twierdząc, że zarzuty w pozwie są bezpodstawne.

A Tale of Retail Hubris

Zaczęło się od sprzedaży jednej kategorii produktów. Ale kiedy stało się jasne, że senny, zbyt drogi sektor detaliczny rozpadnie się przed nim, nic nie powstrzymało firmy przed sprzedażą wszystkiego i wszystkich. Można było zamawiać z zacisza własnego domu. Mogłeś zapłacić uczciwą cenę. Towar zostałby wysłany prosto do Ciebie. Sprzedaż eksplodowała, a jeśli zebrałeś wystarczająco duży pakiet akcji, gdy firma weszła na giełdę, już nigdy nie musiałeś pracować.

Ten opis kiedyś odnosił się do Sears, Roebuck, and Co., ale teraz lepiej opisuje firmę, która jest obwiniana za – lub przypisuje się jej – nadchodzący upadek, Amazon. Sears, który w latach 90. odgrywał rolę początkującego detalicznego juggernauta, znajduje się teraz w takiej samej sytuacji jak wiejskie sklepy ogólnospożywcze, które masowo wypierały z rynku.

Z drugiej strony, upadek Searsa nie jest wyłącznie winą Amazona, ani też nie jest prostą przypowieścią o kole życia. Sears popełnił swoją część błędów.

W swoim raporcie rocznym z 2016 roku firma wymieniła Walmart (WMT), Target (TGT), Kohl’s (KSS), J.C. Penney (JCP), Macy’s (M), Home Depot (HD), Lowe’s (LOW), Best Buy (BBY) i Amazon jako swoich głównych konkurentów.Według stanu na październik 2018 r., Sears stracił 96% swojej wartości, odkąd zaczął handlować pod obecnym tickerem w maju 2003 r. J.C. Penney poradził sobie jeszcze gorzej, ale Lowe’s, Best Buy i Home Depot wszystkie widziały ceny swoich akcji co najmniej dwukrotnie. Akcje Amazon, z drugiej strony, są w górę prawie 33-krotnie.Nawet jak na detalistę z tradycjami w erze cyfrowej, Sears zmaga się z problemami.

Powstanie Searsa: Pierwsze 90 lat

W połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku Richard Sears pracował jako agent na stacji kolejowej Minneapolis i St. Louis Railway w North Redwood w stanie Minnesota. Przy okazji sprzedawał tarcicę i węgiel, dzięki czemu zdobył doświadczenie, które przydało mu się, gdy w 1886 roku miejscowy jubiler odrzucił transport złotych zegarków z Chicago. Sears sam je kupił, sprzedał z zyskiem i zamówił więcej. Założył firmę R.W. Sears Watch Company w Minneapolis, po czym w 1887 roku przeniósł się do Chicago i nawiązał współpracę z Alvah C. Roebuckiem, zegarmistrzem z Indiany. Obaj mieli po dwadzieścia lat.

W następnym roku uruchomili katalog zegarków i biżuterii, a w 1893 r. założyli firmę Sears, Roebuck, and Co. Dwa lata później do firmy dołączył producent odzieży z Chicago, Julius Rosenwald. W tym czasie operacja sprzedaży wysyłkowej rozszerzyła się na zegarki. Sprzedaż osiągnęła poziom 750 000 dolarów, a kultowy katalog Searsa rozrósł się do 532 stron. Rolnicy, mający dość niedostatecznie zaopatrzonych i zbyt drogich sklepów ogólnospożywczych, rzucili się na Searsa.

W 1906 roku firma sprzedała akcje w pierwszej pierwszej ofercie publicznej (IPO) amerykańskiej firmy detalicznej – pierwszej, którą przeprowadził Goldman Sachs. W tym samym roku otworzyła 40-hektarowe centrum logistyczne w Chicago. Henry Ford ostatecznie odbył pielgrzymkę do tego „’siódmego cudu' świata biznesu”, aby dowiedzieć się o piętrowej wydajności firmy.

Ford rzuciłby klucz w modelu biznesowym Sears, ponieważ samochody sprawiły, że sklepy sieciowe stały się bardziej atrakcyjne, a katalogi wysyłkowe mniej kluczowe dla klientów wiejskich. Sears dostosował się, otwierając w latach 20. sklepy detaliczne, które do 1931 roku wyprzedały katalogi. W tym samym roku przychody wyniosły 180 milionów dolarów – w przeliczeniu na dzisiejsze dolary jest to około 2,8 miliarda dolarów. W latach 20. firma zaczęła wprowadzać własne marki, takie jak Craftsman, DieHard i Kenmore. W 1931 roku rozpoczęła sprzedaż ubezpieczeń poprzez swoją filię Allstate.

Upadek Sears’a: The Past 50 Years

W 1969 roku Sears, największy detalista na świecie, rozpoczął budowę najwyższego na świecie drapacza chmur. Ukończenie budowy Sears' Tower cztery lata później może nie oznaczać szczytu firmy, ale jej dominacja w handlu detalicznym zaczęła słabnąć mniej więcej w tym czasie. W latach 80-tych firma przyjęła strategię „skarpet i akcji”, rozszerzając swoją działalność na usługi finansowe poza dotychczasową działalność ubezpieczeniową. W 1981 r. firma kupiła Dean Witter Reynolds Organization Inc, maklera giełdowego, oraz Coldwell, Banker & Co, maklera nieruchomości. W 1985 roku uruchomiła Discover Card za pośrednictwem Dean Witter.

W 1984 roku, wraz z IBM (IBM) i (przez pewien czas) CBS, firma stworzyła to, co miało stać się Prodigy, przed-stronnym portalem internetowym. Zbudowany w prywatnej sieci, różnił się od Internetu, ale poprzedzał go na wiele sposobów, oferując pocztę elektroniczną, gry, wiadomości, pogodę, sport i zakupy.

W 1992 roku, kiedy przychody Sears osiągnęły 59 miliardów dolarów, firma ogłosiła plany uproszczenia swojej struktury. Przejęła część spółek Dean Witter i Allstate, a następnie rozdała pozostałe akcje inwestorom. Po zainwestowaniu w projekt Prodigy ponad 1 miliarda dolarów, Sears i IBM otrzymały ze sprzedaży w 1996 roku mniej niż 200 milionów dolarów. Sears sprzedał również Coldwell Banker, wraz z innymi spółkami zależnymi świadczącymi usługi finansowe.

Według archiwów firmy, do 1999 roku „powróciła ona do swoich korzeni w handlu detalicznym”.W rzeczywistości, zachowała znaczący dział kredytów konsumenckich, z amerykańskimi kredytobiorcami stanowiącymi 61% 2,5 miliarda dolarów dochodu operacyjnego firmy w 2002 roku. Inwestorzy zaczęli się martwić, że recesja z początku XXI wieku sprawiła, że wydawanie kart kredytowych stało się zbyt ryzykowne i Sears sprzedał ten biznes Citigroup (C) w 2003 roku.

Na przełomie wieków Sears zwrócił się do sieci na poważnie. W komunikacie prasowym z lipca 2000 r. chwalił się, że na stronie sears.com sprzedaje elektronikę domową, komputery, sprzęt biurowy, urządzenia, naczynia kuchenne, produkty dla dzieci i mundurki szkolne. Tymczasem Amazon dopiero w listopadzie 1999 r. zaczął wychodzić poza książki i oferować oprogramowanie, gry wideo i produkty do domu. W tym czasie problemem Searsa nie był Amazon, lecz Walmart, który w latach 90. stał się największym sprzedawcą detalicznym w kraju.

Sears, Poznaj Kmart

Kmart ogłosił, że kupi Searsa za 11 miliardów dolarów w listopadzie 2004 roku. Połączone firmy – z siedzibą w Chicago i pod nazwą Sears Holdings – miałyby prowadzić około 3500 placówek. Analitycy wyrażali podekscytowanie połączeniem głównych filarów gasnących gigantów, sprzedających się wzajemnie marek, takich jak Craftsman Searsa i Martha Stewart Everyday Kmarta. Zarząd obiecał zaoszczędzić 500 milionów dolarów rocznie do 2007 roku, częściowo poprzez redukcję zatrudnienia i zamknięcia sklepów.

Mistrzem transakcji był prezes Kmart, Edward Lampert, absolwent Goldman Sachs (GS) i były współlokator byłego sekretarza skarbu Stevena Mnuchina w Yale. Lampert opuścił Goldmana, aby założyć fundusz hedgingowy w 1988 roku w wieku 25 lat i wykupił dług Kmartu, gdy detalista ogłosił upadłość w 2002 roku. Zdobył 53% udziałów w firmie za mniej niż 1 miliard dolarów. Tydzień po ogłoszeniu fuzji z Searsem, Bloomberg podał, że kapitalizacja rynkowa Kmart wynosiła 8,6 miliarda dolarów.

Lampert przejmuje stery

Jako prezes połączonej firmy – w 2013 roku objął również stanowisko dyrektora generalnego – Lampert początkowo zbierał pochwały od mediów. Tak jak Buffett zamienił upadającą firmę tekstylną w narzędzie do osiągania nadludzkich zysków, tak Lampert wykorzysta Kmart jako krowę z pieniędzmi na korzystne przejęcia. Średnia roczna stopa zwrotu jego funduszu hedgingowego, wynosząca 29% od momentu powstania do 2003 roku, dobrze wróżyła.

Nieco ponad 13 lat później takie porównania wydają się śmieszne. Sprzedaż Sears Holdings wzrosła w 2006 r., pierwszym pełnym roku działalności jako połączona firma, ale potem spadała w każdym z kolejnych dziewięciu lat. Przez pewien czas akcje Searsa i tak rosły, ale kryzys finansowy zniwelował ich wartość o 85% w okresie od najwyższego poziomu z kwietnia 2007 r. do najniższego z listopada 2008 r. Ożywienie było słabe i krótkotrwałe. W kwietniu tego roku akcje ponownie osiągnęły szczyt na poziomie mniej niż dwóch trzecich wartości sprzed kryzysu. Od tego czasu nie odzyskały już swojej wartości.

Kmart był pierwszym większościowym udziałowcem Lamperta, który okazał się lepszym spekulantem niż menedżerem. W artykule Bloomberga z 2013 roku krytycznie oceniono jego podejście inspirowane Ayn Randem: W 2008 roku podzielił firmę na 30 działów – które rok później rozrosły się do 40 – z których każdy osobno raportował zyski i musiał konkurować z innymi o zasoby. Lampert był zarówno surowy w kwestii pieniędzy, jak i zdystansowany, rzadko opuszczając swój dom na południowej Florydzie.

Dywizje zaczęły działać jak oddzielne firmy, nawet sporządzając kontrakty między sobą. Koszty wynagrodzeń wzrosły, ponieważ każdy oddział zatrudniał własną kadrę kierowniczą. Ci menedżerowie, z kolei, musiał utworzyć własne zarządy, a ich wynagrodzenie zostało określone zgodnie z wewnętrznym metryki zysku, który doprowadził do kanibalizacji jak niektóre działy cięcia miejsc pracy, zmuszając innych do kroku w. Jednostka zajmująca się sprzętem AGD znalazła się podbijana przez jednostkę Kenmore, więc zamiast tego kupiła towary od LG, południowokoreańskiego konglomeratu.

Zyski połączonej firmy osiągnęły szczyt na poziomie 1,5 miliarda dolarów w 2006 r., a następnie zmniejszyły się prawie do zera do 2010 r. Firma straciła 10,4 miliarda dolarów w latach 2011-2016. W 2014 roku jej całkowite zadłużenie przewyższyło jej kapitalizację rynkową.

Podczas gdy Lampert eksperymentował z nowymi technikami zarządzania, Amazon zbudował imperium detaliczne. Jego całkowita sprzedaż stanowiła zaledwie 17% sprzedaży Sears w 2005 roku, pierwszym pełnym roku po fuzji z Kmart. Ale podczas gdy przychody Searsa spadły o 14% w ciągu kolejnych pięciu lat, przychody Amazona wzrosły prawie czterokrotnie. W 2011 roku gigant technologiczny prześcignął Searsa, a następnie w 2013 roku go wyprzedził. W 2016 roku osiągnął 136 miliardów dolarów sprzedaży, podczas gdy Sears miał 22 miliardy.

Gdy w 2004 roku ogłoszono przejęcie Searsa przez Kmart, Lampert powiedział: „Nie sądzę, aby jakikolwiek detalista dążył do tego, aby jego nieruchomości były warte więcej niż jego działalność operacyjna.”

Sears wydziela aktywa, redukuje personel

W miarę jak perspektywy Searsa słabły, inwestorzy zaczęli przyglądać się jego nieruchomościom. Sears wydzielił około 200 nieruchomości do funduszu powierniczego nieruchomości (REIT), który rozpoczął działalność jako Seritage Growth Properties (SRG) w lipcu 2015 r. Inne aktywa również zostały wydzielone, w tym Lands' End i Sears Canada. Stanley Black & Decker (SWK) zgodził się na zakup Craftsmana w styczniu 2017 r.

Sears obciął godziny, płace i liczbę pracowników detalicznych, aby zaoszczędzić gotówkę, powodując sklepy i doświadczenie klienta do pogorszenia. „Mamy 17-latka prowadzącego biuro i kasę” – napisał jeden z pracowników do Business Insidera w sierpniu 2016 roku. „Nie ma doświadczenia w żadnej z tych dziedzin, ale jest ciepłym ciałem do wypełnienia pracy. Koniec zbliża się szybko, uciekaj, póki możesz.”

Podmiot powiązany z funduszem hedgingowym Lamperta zgodził się pożyczyć Searsowi do 500 milionów dolarów w styczniu 2017 roku, zwiększając łączną kwotę, jaką Lampert włożył w firmę od września 2014 roku do około 1 miliarda dolarów. 2014 roku do około 1 miliarda dolarów.

W kolejnej próbie ratowania swojego biznesu, Sears ogłosił umowę z Amazon (AMZN) 9 maja 2018 roku, w której sieć detaliczna wykorzystałaby Sears Auto Centers do zainstalowania opon samochodowych zamówionych na Amazon. Akcje Sears skoczyły o prawie 20% na tę wiadomość. To nie był pierwszy raz, kiedy Sears partnerował z Amazonem – firma wylądowała umowy na sprzedaż urządzeń i akumulatorów samochodowych na Amazon w 2017 r.

W drugim kwartale 2018 roku Sears odnotował ogólny przychód w dół o 25%, ale spadek sprzedaży w sklepach samoobsługowych spowolnił. Detalista odnotował stratę w wysokości 508 milionów dolarów za kwartał, przynosząc całkowitą stratę od 2010 roku, ostatniego zyskownego roku, do ponad 11 miliardów dolarów.

Lampert próbował kupić aktywa Sears z bankructwa za 4,4 miliarda dolarów za pośrednictwem swojej firmy inwestycyjnej, ESL Investments.

Dolna linia

Łatwo byłoby odczytać tę historię jako triumf handlu elektronicznego, lub zastanowić się nad ironią, że Sears był pierwszym graczem, jeśli chodzi o zakupy online, ze swoją protointernetową spółką joint venture Prodigy. Ale nawet ostatnio Sears wyprzedził konkurencję w tej dziedzinie. Według Bloomberga, Lampert „obsypał” dział internetowy zasobami, podczas gdy reszta walczyła o kurczący się tort.

Nie tylko konkurencja z Amazonem przyspieszyła upadek Searsa. Kiedy w połowie lat 2000 sprzedaż i zyski zaczęły słabnąć, inni detaliści wielkopowierzchniowi – zwłaszcza Walmart – świetnie prosperowali. W 2011 roku, w którym Sears stracił ponad 3,1 miliarda dolarów, Walmart zarobił 16,4 miliarda dolarów.

Może następny Warren Buffett powinien był posłuchać oryginału, który w 2005 roku powiedział studentom Uniwersytetu w Kansas: „Eddie to bardzo inteligentny facet, ale połączenie Kmartu i Searsa to trudna sprawa. Odwrócenie się od detalisty, który od dłuższego czasu chyli się ku upadkowi, byłoby bardzo trudne. Czy możesz podać przykład detalisty, któremu się udało?”