Rudolf Hess

Kluczowe fakty & Podsumowanie

Rudolf Walter Richard Hess był niemieckim politykiem i czołowym członkiem Partii Nazistowskiej (NSDAP).W 1933 r. został mianowany zastępcą Führera przy Adolfie Hitlerze i pełnił tę funkcję do 1941 r., kiedy to poleciał do Szkocji, próbując negocjować pokój z Wielką Brytanią podczas II wojny światowej.
Został wzięty do niewoli i ostatecznie skazany za zbrodnie przeciwko pokojowi, odbywając karę dożywotniego więzienia aż do kontrowersyjnego domniemanego samobójstwa w 1987 roku.
Hess walczył w I wojnie światowej jako piechur i został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy w 1915 roku.
W 1919 roku Hess zapisał się na Uniwersytet Monachijski, gdzie studiował geopolitykę pod kierunkiem Karla Haushofera, zwolennika koncepcji Lebensraum, która stała się jednym z filarów ideologii nazistowskiej.Hess wstąpił do NSDAP w 1920 r. i 8 listopada 1923 r. był u boku Hitlera podczas puczu piwnego, nieudanej próby przejęcia kontroli nad rządem Bawarii przez nazistów.Podczas dobrowolnego pobytu w więzieniu za próbę zamachu stanu pomagał Hitlerowi w redagowaniu jego dyktanda Mein Kampf, które stało się fundamentem politycznej platformy NSDAP.
W 1939 roku Hitler ogłosił, że Hermann Göring jest jego oficjalnym następcą, a Hessa wyznaczył jako następnego w kolejce.Poza występowaniem w imieniu Hitlera podczas przemówień i wieców, Hess podpisał wiele aktów prawnych rządu, w tym ustawy norymberskie z 1935 r.

Prolog

Rudolf Hess był najstarszym z trojga dzieci, urodzonym 26 kwietnia 1894 r. w Aleksandrii w Egipcie w rodzinie Fritza Hessa, dobrze prosperującego kupca z Bawarii, i Clary Hess. Miał brata Alfreda, urodzonego w 1897 r. i siostrę Margarete urodzoną w 1908 r. Rodzina mieszkała w willi na egipskim wybrzeżu w pobliżu Aleksandrii. Od 1900 r. często odwiedzali Niemcy, zatrzymując się w swoim letnim domu.

Hess uczęszczał do niemieckojęzycznej szkoły protestanckiej, a później został wysłany na naukę do szkoły z internatem w Bad Godesberg. Wykazywał uzdolnienia do nauk ścisłych i matematyki, ale ojciec zmusił go do przyłączenia się do rodzinnego biznesu, wysyłając go w 1911 r. na studia w École supérieure de commerce w Neuchâtel w Szwajcarii. Po roku nauki Hess podjął praktykę w firmie handlowej w Hamburgu.

Hess zaciągnął się do 7 Bawarskiego Pułku Artylerii Polowej na początku I wojny światowej. Był obecny podczas pierwszej bitwy pod Ypres. 9 listopada 1914 roku Hess został przeniesiony do 1 Pułku Piechoty, stacjonującego w pobliżu Arras. Po odniesieniu kilku ran został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy, a w kwietniu 1515 r. awansowany do stopnia kaprala. Po dodatkowym szkoleniu został awansowany na starszego podoficera i otrzymał Bawarski Wojskowy Krzyż Zasługi.

Hess był dwa miesiące wyłączony z akcji z powodu infekcji gardła, po powrocie do zdrowia służył w maju w bitwie pod Verdun i został trafiony w lewą rękę i ramię 12 czerwca 1916 roku, podczas walk w pobliżu wsi Thiaumont. Po miesięcznej przerwie na rekonwalescencję został odesłany w rejon Verdun, gdzie pozostał do grudnia. Hess został ponownie awansowany, tym razem na dowódcę plutonu 10 kompanii 18 Bawarskiego Pułku Piechoty, który służył w Rumunii.

Do 1917 roku odniósł liczne rany, niektóre z nich to rana postrzałowa, która weszła w górną część klatki piersiowej w okolicy pachy i wyszła w pobliżu kręgosłupa, pozostawiając na plecach ranę wlotową wielkości ziarnka grochu i wylotową wielkości kamienia. 20 sierpnia, gdy był już na tyle zdrowy, że mógł przynajmniej podróżować, udał się do szpitala w Miśni w Niemczech. W październiku otrzymał awans na Leutnant der Reserve i został rekomendowany do Krzyża Żelaznego I klasy, którego jednak nie otrzymał. Jego ojciec poprosił, aby przeniesiono go do szpitala bliżej domu.

Hess, co ciekawe, poprosił, aby pozwolono mu zapisać się na szkolenie pilotów, więc po świątecznym urlopie z rodziną zgłosił się do Monachium. W okresie od marca do czerwca 1918 r. przeszedł podstawowe szkolenie lotnicze w Oberschleissheim i w bazie lotniczej Lechfeld. Nie brał udziału w żadnej akcji, gdyż wojna zakończyła się 11 listopada 1918 r.

Wniebowstąpienie

Mimo że wojna się zakończyła, jej następstwa zaczynały być odczuwalne w Niemczech. Dotknęło to rodzinę Hessa, której majątek poważnie podupadł, ponieważ ich interesy w Egipcie zostały wywłaszczone przez Brytyjczyków. Hess wstąpił do Towarzystwa Thule, prawicowej grupy Völkisch, oraz do Freikorps pułkownika Rittera von Epp, jednej z wielu tego typu ochotniczych organizacji paramilitarnych działających wówczas w Niemczech. W 1919 roku zapisał się na Uniwersytet w Monachium, gdzie studiował historię i ekonomię. Jego profesorem geopolityki był Karl Haushofer, były generał armii niemieckiej, który był zwolennikiem koncepcji Lebensraum.

Haushofer często powoływał się na Lebensraum, aby uzasadnić propozycję, że Niemcy powinny siłą podbić dodatkowe terytoria w Europie Wschodniej. Hess przedstawił później tę koncepcję Adolfowi Hitlerowi i stała się ona jednym z filarów ideologii partii nazistowskiej. W kwietniu 1920 roku Hess poznał Ilse Pröhl, koleżankę z uniwersytetu. Pobrali się w 1927 r., a w 1937 r. urodził im się syn Wolf Rüdiger Hess. Imię to, przynajmniej częściowo, miało być hołdem dla Hitlera, który często używał „Wolfa” jako kryptonimu.

Hess od 1920 r., po tym jak po raz pierwszy usłyszał jego przemówienie na wiecu w Monachium, był natychmiast przyciągnięty do Hitlera. Hess stał się mu całkowicie oddany. Łączyła ich wspólna wiara w mit o wbiciu noża w plecy, czyli przekonanie, że przegrana Niemiec w I wojnie światowej została spowodowana przez spisek Żydów i bolszewików. Szybko wstąpił do NSDAP.

Partia wciąż się rozrastała, a wiece i spotkania odbywały się w coraz większych piwiarniach w Monachium. Hess skupił się na zbieraniu funduszy i działaniach organizacyjnych. 4 listopada 1921 roku, podczas imprezy partyjnej, w Hofbraühaus wybuchła bomba podłożona przez grupę marksistowską. Podczas tego incydentu Hess został ranny, gdy chronił Hitlera. To przysporzyło mu jeszcze więcej szacunku, zarówno ze strony Hitlera, jak i innych. W 1922 roku wstąpił do Sturmabteilung lub SA.

W międzyczasie hiperinflacja spowodowała, że wiele osobistych fortun straciło na wartości. Niemcy nie wywiązały się z reparacji wobec Francji i w 1923 roku wojska francuskie rozpoczęły marsz w celu zajęcia obszarów przemysłowych wzdłuż Zagłębia Ruhry. Spowodowało to masowe niepokoje społeczne i skłoniło Hitlera do podjęcia decyzji, że nadszedł czas, by przejąć kontrolę nad rządem, zamach stanu wzorowany na marszu Benita Mussoliniego na Rzym w 1922 r.

Hess był z Hitlerem w 1923 r., kiedy szturmem wdarli się do Bürgerbraükeller, przerywając przemówienie Gustava von Kahra i ogłaszając, że rozpoczęła się narodowa rewolucja. Hitler miał również poparcie generała Ericha Ludendorffa z czasów I wojny światowej. Jednak podczas marszu na Ministerstwo Wojny wybuchła strzelanina z policją, w której zginęło 20 osób. Hitler, a później Hess zostali aresztowani, a NSDAP wraz z SA zdelegalizowano.

To właśnie w więzieniu w Landsbergu Hitler rozpoczął pracę nad swoim pamiętnikiem Mein Kampf. Dyktował Mein Kampf współwięźniom Hessowi i Emilowi Maurice’owi. Została ona później przez nich zredagowana i opublikowana w dwóch częściach: Pierwsza w 1925, druga w 1926 roku, później została wydana w jednym tomie i stała się bestsellerem po 1930 roku. Książka ta stała się podstawą platformy politycznej NSDAP. Hitler i Hess odsiedzieli swoje w więzieniu i zostali zwolnieni w latach 1924-1925. Zakaz działalności NSDAP i SA został zniesiony dwa miesiące po ich wyjściu na wolność. Hitler mianował Hessa swoim prywatnym sekretarzem, a w 1929 roku mianował go osobistym adiutantem.

Byli sobie bardzo bliscy, podróżowali razem po kraju promując swoje ideały, a w 1932 roku Hess został mianowany Centralnym Komisarzem Politycznym partii. Hess nadal interesował się lataniem i udało mu się zdobyć licencję. Poświęcił wiele godzin lotów i stał się biegły w obsłudze lekkich samolotów jednosilnikowych.

II wojna światowa

Hitler został mianowany kanclerzem Rzeszy w 1933 roku, był to pierwszy krok w zdobyciu dyktatorskiej kontroli nad Niemcami. 1 grudnia Hess został mianowany zastępcą Führera z funkcją ministra Rzeszy bez teki. Był on odpowiedzialny za kilka resortów, w tym sprawy zagraniczne, finanse, zdrowie, edukację i prawo. Oznaczało to, że wszystkie ustawy przechodziły przez jego biuro, z wyjątkiem tych dotyczących armii.

Był organizatorem wieców norymberskich, zwykle wygłaszał mowę otwierającą i przedstawiał Hitlera. Hess przemawiał również przez radio i na wiecach w całym kraju. Występował jako delegat w negocjacjach z przemysłowcami i członkami zamożniejszych rodzin. W 1934 roku otrzymał w SS stopień Obergruppenführera. Był to drugi co do wysokości stopień SS. Wkrótce po dojściu nazistów do władzy zaczęli oni prześladować Żydów, Hess był odpowiedzialny za przygotowanie ustaw norymberskich Hitlera z 1935 r.

Jego przyjaciel Karl Haushofer i jego rodzina podlegali tym ustawom, ponieważ Haushofer ożenił się z pół-Żydówką. Hess wydał więc dokumenty zwalniające ich z tych przepisów.
Hess nie dążył do władzy ani prestiżu, kierował się jedynie lojalnością wobec Hitlera i chęcią bycia dla niego użytecznym. Mieszkał w skromnym domu w Monachium. Chociaż miał mniejsze wpływy niż inni wysocy urzędnicy NSDAP, Hess był popularny wśród mas. Po rozpoczęciu II wojny światowej Hitler uczynił Hessa drugim w kolejności następcą Hermanna Göringa.

Wojna pochłonęła większość uwagi Hitlera, pozostawiając Hessa na uboczu, ponieważ nie był on bezpośrednio zaangażowany w te przedsięwzięcia. Bormann zastąpił Hessa w wielu jego obowiązkach i tym samym uzurpował sobie jego pozycję u boku Hitlera. W połączeniu z obawą, że Niemcy będą walczyć na dwa fronty, w miarę postępu prac nad operacją Barbarossa, zmusiło to Hessa do podjęcia działań. Pomyślał o tym, by poprzez podróż do Wielkiej Brytanii doprowadzić ją do stołu negocjacyjnego. Poprosił o radę swojego przyjaciela i byłego nauczyciela Albrechta Haushofera.

Haushofer zasugerował kilka potencjalnych kontaktów w Wielkiej Brytanii. Hess zdecydował się na rozmowę z D. Douglasem Hamiltonem, kolegą lotnikiem i księciem Hamilton, człowiekiem, którego nigdy nie spotkał. Hamilton został wybrany w błędnym przekonaniu, że był jednym z liderów partii opozycyjnej, sprzeciwiającej się wojnie z Niemcami, a także dlatego, że był przyjacielem Haushofera.

Mimo braku odpowiedzi od Hamiltona, Hess kontynuował swój plan i rozpoczął szkolenie na Messerschmitt Bf 110. Wystartował 10 maja 1941 roku. Pozostał w dużej mierze niewykryty przez siły brytyjskie, ale potem został wykryty. Mimo że wysłano do niego siły przechwytujące, wymknął się im i ponownie zniknął. Mimo, że został ponownie wykryty, zabrakło mu paliwa i był zmuszony wyskoczyć na spadochronie z samolotu.

Przed odlotem przekazał swojemu adiutantowi Karlheinzowi Pintschowi list, który był zaadresowany do Hitlera i opisywał jego zamiary rozpoczęcia negocjacji pokojowych z Brytyjczykami. Hitler obawiał się, że jego sojusznicy, Włochy i Japonia, mogą odebrać czyn Hessa jako próbę potajemnego otwarcia negocjacji pokojowych. Z tego powodu nakazał niemieckiej prasie, aby Rudolf Hess został uznany za szaleńca. Göring i minister propagandy Joseph Goebbels uważali jednak, że to tylko pogorszy sprawę. Gdyby Hess był rzeczywiście chory psychicznie, źle by to o nich świadczyło, ponieważ zajmował on bardzo ważne stanowisko w rządzie.

Uwięzienie

Hess wylądował na spadochronie w Szkocji i został zatrzymany przez władze. Przez pewien czas kłamał na temat swojego nazwiska, ale wkrótce potem przyznał się do tego, kim jest i zaczął twierdzić, że przybył z propozycjami pokojowymi. Propozycje Hessa nie spotkały się z żadnym odzewem ze strony rządu brytyjskiego, który potraktował go jako jeńca wojennego i przetrzymywał przez całą II wojnę światową. Po zakończeniu wojny Hess został osądzony w Norymberdze w procesie o zbrodnie wojenne. Został skazany i otrzymał wyrok dożywotniego więzienia w 1946 roku.

Odsiedział wyrok w więzieniu Spandau w Berlinie, więzienie było kontrolowane przez Aliancką Radę Kontroli, która składała się z Wielkiej Brytanii, Francji, Związku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych. Każdy kraj dostarczał strażników więziennych na okres jednego miesiąca na zasadzie rotacji. Początkowo towarzyszyło mu sześciu innych więźniów. Byli to również byli naziści. Z czasem jednak sześciu innych więźniów zostało zwolnionych, po odbyciu kary lub przedterminowo z powodu złego stanu zdrowia. Hess pozostał jedynym więźniem przez 21 lat, w więzieniu zaprojektowanym na 600 osób. Pozwolono mu pisać 1 list miesięcznie, a także otrzymywać 1 list miesięcznie.

Pogłoski

Oficjalne źródła podają, że Rudolf Hess zmarł 17 sierpnia 1987 roku, w wieku 93 lat. Oficjalny opis: „Wziął przedłużacz od jednej z lamp, przewlekł go przez zatrzask w oknie i powiesił się. W jego kieszeni znaleziono krótką notatkę do rodziny, w której dziękował im za wszystko, co zrobili.”

Wydaje się, że Rudolf Hess popełnił samobójstwo, jednak jego adwokat Alfred Seidl uważał, że był na to zbyt stary i słaby. Niezwykły jest fakt, że zrobił to w tak podeszłym wieku. Jego syn twierdził nawet, że został zamordowany. W 2012 roku historyk Peter Padfield stwierdził, że list pożegnalny znaleziony przy ciele został napisany, gdy Hess był hospitalizowany w 1969 roku. Więzienie Spandau zostało szybko zburzone w tym samym roku, w którym zmarł Hess.

Bibliografia:

Bird, Eugene (1974). The Loneliest Man in the World. London: Martin Secker & Warburg
Chesler, Caren (1 października 2014). „Rudolf Hess' Tale of Poison, Paranoia and Tragedy” (Opowieść o truciźnie, paranoi i tragedii Rudolfa Hessa). Smithsonian Magazine. Smithsonian Institution. Retrieved 4 September 2018.
Childers, Thomas (2017). The Third Reich: A History of Nazi Germany. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-1-45165-113-3.
Handwerk, Brian (10 maja 2016). „Will We Ever Know Why Nazi Leader Rudolf Hess Flew to Scotland in the Middle of World War II? Smithsonian Magazine. Smithsonian Institution. Retrieved 28 August 2017.
Hess, Wolf Rüdiger (1987) . Mój ojciec Rudolf Hess. London: W.H. Allen.
Padfield, Peter (2001). Hess: The Fuhrer’s Disciple (Hess: Uczeń Fuhrera). London: Cassell & Co.
Rojas, John-Paul Ford; Wardrop, Murray (17 marca 2012). „Raport w sprawie śmierci Rudolfa Hessa nie odpowiada na niewyjaśnione pytania dotyczące 'samobójstwa' nazistowskiego więźnia”. The Telegraph. Retrieved 21 June 2013.

Źródło obrazu:

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a0/Bundesarchiv_Bild_146II-849%2C_Rudolf_He%C3%9F.jpg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7b/KarlHaushofer_RudolfHess.jpg
https://en.wikipedia.org/wiki/Rudolf_Hess#/media/File:Bundesarchiv_Bild_146-1972-001-07,_M%C3%BCnchen,_Zirkus_Krone,_Rede_Hitler.jpg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/30/Mein_Kampf_dust_jacket.jpeg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/22/Bundesarchiv_Bild_146-1969-054-53A%2C_N%C3%BCrnberg%2C_Reichsparteitag.jpg
https://en.wikipedia.org/wiki/Messerschmitt_Bf_110#/media/File:Bundesarchiv_Bild_101I-377-2801-013,_Flugzeug_Messerschmitt_Me_110.jpg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/18/Rudolf_Hess_-_Bf_110D_Werk_Nr_3869_-_Wreckage_-_Bonnyton_Moor.jpg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ae/Rudolf_hess.jpg
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/73/Rudolf_Hess_in_Landsberg_Prison.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/73/Rudolf_Hess_in_Landsberg_Prison.jpg