Wojna 1812 roku (1809-1815)

Podsumowanie

W Nowej Anglii, twierdzy Partii Federalistycznej, ludzie byli bardzo niezadowoleni przez całą wojnę, nawet po tym, jak zwycięstwo w Baltimore zelektryzowało resztę narodu. Niektórzy federaliści z Nowej Anglii posunęli się do tego, że opowiadali się za secesją, w której Nowa Anglia miałaby oddzielnie zawrzeć pokój z Wielką Brytanią, niezależnie od tego, czy reszta kraju tego chciała, czy nie. W całym kraju krążyły plotki, że niektórzy zdenerwowani Federaliści nawet informowali brytyjskie krążowniki o amerykańskich statkach, które próbowały uruchomić brytyjską blokadę morską.

Pod koniec 1814 roku Federaliści z Nowej Anglii zaczęli najbardziej formalnie wyrażać swoje niezadowolenie wojną, rozpoczynając Konwencję Hartfordzką. W tym czasie, nawet jeśli bitwa o Baltimore została wygrana, nadal wydawało się możliwe, że Wielka Brytania może wygrać wojnę, a przynajmniej, że wojna może trwać jeszcze jakiś czas. Delegaci z Massachusetts, Connecticut, Rhode Island, New Hampshire i Vermont wysłali delegatów do Hartford, gdzie obradowali w tajemnicy przez trzy tygodnie. W całym kraju wielu uznało, że spotkanie Konwentu Hartfordzkiego oznacza, że Nowa Anglia przygotowuje się do secesji od Unii. Niektórzy z delegatów byli w rzeczywistości bardzo radykalni. John Lowell i Timothy Pickering, na przykład, chcieli przynajmniej użyć groźby secesji, aby uzyskać swoje zdanie. Większość delegatów była jednak bardziej umiarkowana, jak Harrison Gray Otis, który obawiał się, że wszystkie rozmowy o secesji mogą doprowadzić do wojny domowej.

Po trzech tygodniach obrad, ostateczne żądania Konwencji Hartfordzkiej były w rzeczywistości dość umiarkowane. Konwencja poprosiła rząd federalny o dostarczenie pomocy finansowej, aby pomóc gospodarce handlowej Nowej Anglii, oraz o nową poprawkę do konstytucji, która wymagała większości dwóch trzecich głosów, a nie zwykłej większości 51%, aby można było nałożyć embargo lub wypowiedzieć wojnę.

Członkowie Konwencji Hartfordzkiej wysłali posłańców ze swoimi żądaniami do spalonego Waszyngtonu. Przybywając w tym samym czasie, co wieści o zwycięstwie Andrew Jacksona w Nowym Orleanie, posłańcy nie zwrócili na nich uwagi, ponieważ miasto świętowało dziko. Większość ludzi śmiała się z posłańców Konwencji Hartfordzkiej, inni widzieli w nich niebezpiecznych secesjonistów. Konwencja Hartfordzka, pomimo umiarkowanych żądań, sprawiła, że Partia Federalistyczna wyglądała podejrzanie, a po konwencji partia gwałtownie podupadła.

Komentarz

Federaliści z Nowej Anglii mieli powody do zdenerwowania. Północno-wschodnia żegluga ucierpiała bardziej niż jakakolwiek inna branża, i choć wojna spowodowała trudności gospodarcze w całych Stanach Zjednoczonych, to właśnie Nowa Anglia ucierpiała najbardziej. Pod koniec wojny, gdy reszta kraju świętowała zawarcie traktatu w Gandawie, Federaliści musieli się zastanawiać, po co w ogóle toczyła się wojna, ze wszystkimi związanymi z nią ofiarami gospodarczymi, skoro jej ostateczny wynik nie przyniósł nic poza utrzymaniem status quo.

Jednakże, choć Federaliści byli rozgoryczeni, Nowa Anglia również na wiele sposobów skorzystała na wojnie. Ponieważ wojna powstrzymała napływ brytyjskich towarów do USA, producenci z Nowej Anglii nagle otrzymali ochronę przed zaniżaniem cen przez firmy brytyjskie. W tych warunkach w Nowej Anglii zaczęły powstawać dochodowe fabryki, a przemysł północno-wschodni przeżywał w tym okresie rozkwit. W efekcie wojna 1812 roku zapoczątkowała amerykańską rewolucję przemysłową, czyniąc z Nowej Anglii dominujące miejsce amerykańskiej produkcji. W ten sposób gniew federalistów przeoczył niezwykle ważny efekt uboczny wojny.