Wytworzył Forda Mustanga i minivana, ale Lee Iacocca był najbardziej dumny ze swojej imigranckiej przeszłości

Był dumnym synem włoskich imigrantów, który stał się amerykańską legendą – w procesie stając się jednym z najpotężniejszych i najbardziej wpływowych dyrektorów w historii amerykańskiego przemysłu motoryzacyjnego.

Ale w swoich ostatnich latach Lee Iacocca, który zmarł we wtorek w wieku 94 lat, powiedział, że to nie z pracy w przemyśle samochodowym był najbardziej dumny, ale z jego działań charytatywnych, które obejmowały odgrywanie wiodącej roli w ratowaniu rozpadającej się Statuy Wolności i Ellis Island, gdzie jego rodzice po raz pierwszy stanęli na amerykańskiej ziemi.

Lido Anthony Iacocca był wykształconym inżynierem, ale to jego niesamowita bystrość marketingowa, połączona z umiejętnością mówienia językiem „zwykłego człowieka”, uczyniła go sławnym, a w latach 80-tych prawie popchnęła go do kandydowania na prezydenta.

„Lee był jednym z niewielu naprawdę wielkich liderów,” powiedział Bob Lutz, który, podobnie jak Iacocca, pracował w Fordzie, a następnie przeniósł się do Chryslera jako second-in-command. „Był moim mentorem, nauczycielem i wzorem do naśladowania. Kiedy był aktywny, był fantastyczny. Będzie mi go brakowało.”

Iacocca był klasycznym Horatio Alger opowieść. Wychował się w Allentown w Pensylwanii i dostał stypendium, które pomogło mu dostać się na Uniwersytet Princeton. Po ukończeniu studiów w 1946 roku, natychmiast dołączył do Forda i w wieku 30 lat został wiceprezesem. W wieku 36 lat był już wiceprezesem wykonawczym. Został mianowany prezesem Forda w grudniu 1970 r., w wieku 46 lat.

Do tego czasu zdążył już osiągnąć imponujący dorobek, który obejmował stworzenie Forda Mustanga. Opracowany kosztem 75 milionów dolarów, Ford spodziewał się, że będzie to skromny sukces, gdy zadebiutował wiosną 1964 roku, sprzedając być może 100 000 sztuk rocznie. W pierwszym roku sprzedaży, liczba ta wyniosła 418 000, a dziś, 55 lat później, Mustang pozostaje najlepiej sprzedającym się samochodem sportowym na świecie.

Ale Iacocca miał tendencję do „trząśnięcia się w krzakach” i grzechotania w klatkach, co nie pasowało prezesowi Forda i spadkobiercy rodziny Henry’emu Fordowi II, wspomina Bud Liebler, który pracował pod kierownictwem Iacocci przez wiele lat, pozostając z nim w przyjaźni aż do jego śmierci.

Bardziej znany jako „the Deuce”, Ford zwolnił Iacoccę w 1978 roku, mówiąc mu podobno: „Po prostu cię nie lubię.”

Nie trzeba było długo szukać nowej pracy: Iacocca przeniósł się na drugą stronę miasta do Chryslera. Ale firma chyliła się ku upadkowi i jako jej nowy prezes i dyrektor generalny, a później przewodniczący, Iacocca musiał szybko opracować plan ratunkowy. Był to skomplikowany pakiet wymagający ustępstw ze strony pracowników, dostawców, bankierów, dealerów oraz rządów Stanów Zjednoczonych i Kanady. Na pytanie reportera, co by się stało, gdyby ktoś się nie zgodził, Iacocca wyjaśnił krótko: „Wtedy kawałki mozaiki odpadną od ściany.”

Plan zadziałał i Iacocca nadzorował tworzenie samochodów K, które pomogły Chryslerowi wyjść na prostą, oraz minivanów, które przez lata były jego najbardziej dochodowymi produktami. Zlecił również zakup American Motors, który obejmował markę Jeep, która jest maszynką do robienia pieniędzy dla dzisiejszego Fiat Chrysler Automobiles.

Późniejsze lata Iacocca z Chryslerem były trudne, zwłaszcza gdy przeniósł uwagę na wysiłki mające na celu uratowanie Statuy Wolności i Ellis Island. Gdy producent samochodów zaczął borykać się z nowymi problemami finansowymi, został przekonany do przejścia na emeryturę w 1992 roku. Ale próbował wrócić trzy lata później, uczestnicząc w nieudanym wrogim przejęciu przez miliardera Kirka Kerkoriana.

Dwaj później pogodzili się, z Iacocca pojawiając się w kilku reklamach dla ówczesnego DaimlerChrysler w 2005 roku, w tym jeden z raperem Snoop Dogg, który przetłumaczył hasło Iacocca, „Jeśli możesz znaleźć lepszy samochód, kup go” w „Jeśli jazda jest bardziej latać, to musisz kupić.”

Iacocca był autorem wielu książek, próbował swoich sił w marketingu wina, oliwy z oliwek i sosu do spaghetti, a w ostatnich latach skupił się na działalności charytatywnej.

„Lee miał kontakt ze zwykłym człowiekiem” – powiedział Liebler. „Potrafił dotrzeć do ludzi i rozmawiać z nimi jak nikt inny.”