David Foster Wallace

CareerEdit

Miotła systemu (1987) przyciągnęła uwagę całego kraju i zdobyła uznanie krytyków. W The New York Times, Caryn James nazwała ją „maniakalną, ludzką, pełną wad ekstrawagancją… wyrastającą prosto z nadmiernej tradycji The Franchiser Stanleya Elkina, V. Thomasa Pynchona, World According to Garp Johna Irvinga”.

W 1991 roku Wallace zaczął wykładać literaturę jako adiunkt w Emerson College w Bostonie. W następnym roku, za sugestią kolegi i zwolennika Stevena Moore’a, Wallace otrzymał posadę na wydziale angielskim w Illinois State University. W 1991 roku rozpoczął pracę nad swoją drugą powieścią, Infinite Jest, a w grudniu 1993 roku złożył projekt do swojego wydawcy. Po publikacji fragmentów przez cały 1995 rok, książka została wydana w 1996 roku.

W 1997 roku Wallace otrzymał MacArthur Fellowship, a także Aga Khan Prize for Fiction, przyznaną przez redaktorów The Paris Review za jedno z opowiadań w Brief Interviews, które ukazało się w magazynie.

W 2002 roku Wallace przeniósł się do Claremont w Kalifornii, aby zostać pierwszym Roy E. Disney Professor of Creative Writing i profesorem języka angielskiego w Pomona College. Prowadził jeden lub dwa kursy licencjackie w semestrze i skupiał się na pisaniu.

Wallace wygłosił przemówienie inauguracyjne do klasy kończącej studia w 2005 roku w Kenyon College. Przemówienie zostało opublikowane jako książka, This Is Water, w 2009 roku. W maju 2013 roku fragmenty przemówienia zostały wykorzystane w popularnym filmie internetowym, również zatytułowanym „This Is Water”.

Bonnie Nadell była agentką literacką Wallace’a przez cały okres jego kariery. Michael Pietsch był jego redaktorem przy „Infinite Jest”.

W marcu 2009 roku wydawnictwo Little, Brown and Company ogłosiło, że opublikuje rękopis niedokończonej powieści „The Pale King”, nad którą Wallace pracował przed śmiercią. Pietsch poskładał powieść z kartek i notatek, które Wallace pozostawił po sobie. Kilka fragmentów zostało opublikowanych w The New Yorker i innych czasopismach. The Pale King ukazał się 15 kwietnia 2011 roku i zebrał ogólnie pozytywne recenzje. Michiko Kakutani z „The New York Times” napisała, że The Pale King „ukazuje objęcie nieciągłości; jego fascynację zarówno meta jak i mikroskopijnym, postmodernistyczną pirotechniką i staroświeckim opowiadaniem historii; oraz jego ciągłe zainteresowanie obsesją współczesnej Ameryki na punkcie samozadowolenia i rozrywki.” Była ona również nominowana do Nagrody Pulitzera.

Przez całą swoją karierę Wallace publikował krótką fikcję w takich periodykach jak The New Yorker, GQ, Harper’s Magazine, Playboy, The Paris Review, Mid-American Review, Conjunctions, Esquire, Open City, Puerto del Sol i Timothy McSweeney’s Quarterly Concern.

Tematy i styleEdit

Wallace chciał wyjść poza ironię i metafikcję kojarzone z postmodernizmem; w eseju „E Unibus Pluram: Television and U.S. Fiction” (1993) zaproponował, że telewizja ma ironiczny wpływ na fikcję, i wezwał autorów literackich do unikania płytkiej buntowniczości telewizji: „Chcę was przekonać, że ironia, milczenie z pokerową miną i strach przed śmiesznością są charakterystyczne dla tych cech współczesnej kultury amerykańskiej (której częścią jest najnowsza fikcja), które mają jakikolwiek istotny związek z telewizją, której dziwna, ładna ręka trzyma moje pokolenie za gardło. Zamierzam argumentować, że ironia i kpina są zabawne i skuteczne, a jednocześnie są czynnikami wielkiej rozpaczy i zastoju w kulturze amerykańskiej, i że dla aspirujących fikcjonalistów stanowią strasznie dokuczliwe problemy.” Wallace używał wielu form ironii, ale skupiał się na ciągłej tęsknocie poszczególnych osób za szczerym, nieświadomym doświadczeniem i komunikacją w społeczeństwie przesyconym mediami.

Beletrystyka Wallace’a łączy tryby narracji i głosy autorskie, które zawierają żargon i wymyślone słownictwo, takie jak samodzielnie wygenerowane skróty i akronimy, długie, wieloklawiszowe zdania, a także obszerne przypisy końcowe i objaśniające, jak w Infinite Jest i opowiadaniu „Octet” (zebranym w Brief Interviews with Hideous Men) oraz w większości jego literatury faktu po 1996 roku. W wywiadzie udzielonym w 1997 roku Charliemu Rose’owi Wallace powiedział, że przypisy miały zakłócić linearną narrację, odzwierciedlić jego postrzeganie rzeczywistości bez mieszania struktury narracyjnej, i że mógł pomieszać zdania, „ale wtedy nikt by tego nie czytał”.

Max opisał twórczość Wallace’a jako „niezwykłą mieszankę tego, co mózgowe i tego, co gorącokrwiste”, często zawierającą wielu bohaterów i obejmującą różne lokalizacje w jednym dziele. Jego pisarstwo komentuje fragmentaryczność myśli, relację między szczęściem a nudą oraz psychologiczne napięcie między pięknem a ohydą ludzkiego ciała. Według Wallace’a, „fikcja jest o tym, co to znaczy być pieprzoną istotą ludzką” i powiedział, że chce pisać „moralnie namiętną, namiętnie moralną fikcję”, która może pomóc czytelnikowi „stać się mniej samotnym w środku”. W swoim przemówieniu na rozpoczęcie roku akademickiego w Kenyon College, Wallace opisał kondycję ludzką jako codzienne kryzysy i chroniczne rozczarowanie oraz ostrzegł przed uleganiem solipsyzmowi, powołując się na egzystencjalne wartości współczucia i uważności:

Naprawdę ważny rodzaj wolności obejmuje uwagę, i świadomość, i dyscyplinę, i wysiłek, i zdolność do prawdziwej troski o innych ludzi i do poświęcenia się dla nich, w kółko, w niezliczonych drobnych, małych, nieseksownych sposobach, każdego dnia. … Jedyną rzeczą, która jest kapitalną prawdą jest to, że możesz zdecydować, jak będziesz próbował to zobaczyć. Masz świadomie decydować, co ma znaczenie, a co nie. … Sztuką jest utrzymanie prawdy na pierwszym planie w codziennej świadomości.

NonfictionEdit

Wallace relacjonował kampanię prezydencką senatora Johna McCaina w 2000 roku i ataki z 11 września dla Rolling Stone; statki wycieczkowe (w tym, co stało się esejem tytułowym jego pierwszej książki nonfiction), targi stanowe i tornada dla Harper’s Magazine; turniej US Open dla magazynu Tennis; reżysera Davida Lyncha i przemysł pornograficzny dla magazynu Premiere; tenisistę Michaela Joyce’a dla Esquire; przemysł filmowy z efektami specjalnymi dla magazynu Waterstone’s; konserwatywnego gospodarza radiowego Johna Zieglera dla The Atlantic; oraz festiwal homarów w Maine dla magazynu Gourmet. Recenzował również książki z różnych gatunków dla Los Angeles Times, The Washington Post, The New York Times i The Philadelphia Inquirer. W wydaniu The Atlantic z listopada 2007 roku, które upamiętniało 150. rocznicę powstania magazynu, Wallace znalazł się wśród autorów, artystów, polityków i innych osób, które napisały krótkie artykuły na temat „przyszłości amerykańskiej idei”.

Te i inne eseje pojawiają się w trzech zbiorach, A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again, Consider the Lobster, i pośmiertnym Both Flesh and Not, z których ostatni zawiera niektóre z najwcześniejszych prac Wallace’a, w tym jego pierwszy opublikowany esej, „Fictional Futures and the Conspicuously Young”.

Niektórzy pisarze uznali część nonfiction Wallace’a za niewiarygodną. Franzen powiedział, że wierzy, iż Wallace zmyślił dialogi i zdarzenia: „te rzeczy nie wydarzyły się naprawdę”. John Cook zauważył, że „Wallace napotyka na doskonałe postaci, które wypowiadają komediowo krystaliczne kwestie i stawiają go w przezabawnie absurdalnych sytuacjach… Użyłem obu historii jako przykładów nieuchronnej pokusy golenia, upiększania i wymyślania narracji”.