Steelhead / Rainbow Trout (Oncorhynchus mykiss) Species Profile

Life History

Growth and Reproduction

Późną zimą lub wczesną wiosną, kiedy temperatura wody wzrasta, dojrzewające dorosłe pstrągi tęczowe i steelhead zazwyczaj szukają płytkich żwirowych ryfli lub odpowiedniego czystego strumienia. Tarło odbywa się wiosną od końca marca do początku lipca, kiedy dzienne temperatury wody osiągają 6-9° C. Samica używa ogona do przygotowania gniazda o głębokości 4-12 cali i średnicy 10-15 cali. W gnieździe składanych jest od 200 do 8000 jaj, które są zapładniane przez samca i zasypywane żwirem. Wylęg następuje zwykle od kilku tygodni do czterech miesięcy po tarle, w zależności od temperatury wody. Kilka kolejnych tygodni może być potrzebnych, aby malutki narybek wyłonił się ze żwiru.

Wiek i wzrost pstrąga tęczowego i głowacicy są kontrolowane przez złożone interakcje genetyki i warunków środowiskowych. Początek dojrzałości płciowej różni się znacznie u poszczególnych osobników, głównie ze względu na takie czynniki jak dostępność pokarmu, gęstość populacji, temperatura wody, produktywność środowiska wodnego i cechy genetyczne. W małych strumieniach pstrąg tęczowy może przystępować do tarła w wieku 2 lub 3 lat, a samce często dojrzewają rok przed samicami. Dojrzały steelhead spędził zazwyczaj 3 lata w wodach słodkich przed migracją do oceanu, a następnie kolejne 2 lata żerując w oceanie zanim powrócił na tarło. Po osiągnięciu dojrzałości pstrągi mogą odbywać tarło co roku lub pominąć rok lub dwa przed ponownym tarłem. Zaobserwowano, że pstrągi tęczowe do 11 roku życia składają ikrę.

Wśród pstrągów tęczowych żyjących na stałe, te żyjące w dużych jeziorach, w których występują łososie, lub migrujące do nich, rosną szybciej i są większe niż ryby pozostające przez cały rok w strumieniach.

W porównaniu z prozaicznymi zwyczajami pstrągów żyjących na stałe, steelhead ma bardzo skomplikowaną i zróżnicowaną historię życia. Młode osobniki steelhead smolt i rozpoczynają swoją emigrację do słonej wody w okresie od końca kwietnia do połowy czerwca. Po znalezieniu się w środowisku morskim steelhead szybko rośnie z powodu obfitości pożywienia i może przyrastać o cal na miesiąc aż do momentu, gdy powróci do swych rodzimych strumieni jako dojrzały osobnik dorosły. Steelhead przemieści się setki mil do otwartego oceanu, zanim powróci do swojego macierzystego strumienia na tarło. Większość steelheadów powraca po 2 lub 3 latach, ale kilka z nich może powrócić po zaledwie jednym roku, a niektóre dopiero po 4 latach. Najstarszym znanym osobnikiem w wieku steelhead na Alasce jest 11-letnia ryba z rzeki Situk, która spędziła 5 lat w słodkiej wodzie, a następnie 6 lat w oceanie; liczba powtórzeń tarła jest nieznana.

Steelhead jest często grupowany lub klasyfikowany w zależności od pory roku, w której powraca do swoich wód macierzystych lub strumienia rodzimego, tj. wiosną, latem lub jesienią. Głowacica wiosenna powraca do strumieni na Alasce między marcem a początkiem czerwca, podczas gdy rzadkie ryby o przebiegu letnim powracają do wód słodkich w lipcu. Głowacica jesienna wchodzi do systemów słodkowodnych jako osobniki dorosłe w okresie od sierpnia do października i ewentualnie przez całą zimę. Niezależnie od tego, kiedy powracają do wód słodkich, wszystkie osobniki steelhead składają ikrę w miesiącach wiosennych, kiedy dzienne temperatury wody osiągają 6-9° C, zwykle około połowy kwietnia, przez maj do początku czerwca.

Summer-run steelhead jest stosunkowo rzadki na Alasce i można go znaleźć tylko w kilku wybranych systemach południowo-wschodniej Alaski; roczne powroty ryb summer-run mogą się znacznie różnić. Głowacica jesienna jest formą dominującą wzdłuż Zatoki Alaskańskiej na zachód od Yakutat, w tym we wszystkich systemach na wyspie Kodiak oraz na półwyspach Alaskan i Kenai. Na południowo-wschodniej Alasce istnieje około 36 systemów typu fall-run, ale uważa się, że wiosenny składnik tych strumieni przewyższa składnik typu fall-run. Z wyjątkiem dużych rzek transgranicznych, które mają swój początek w wodach źródłowych w Kanadzie, wszystkie systemy steelhead na południowo-wschodniej Alasce mają dominujący komponent wiosenny, nawet jeśli dany system ma komponent letni lub jesienny.

Głowy są „iteroparne” i mogą składać ikrę więcej niż raz, podczas gdy łososie pacyficzne są „semelparne” i składają ikrę tylko raz, a następnie giną. Odsetek steelheadów, które powracają po raz drugi na tarło waha się zazwyczaj od 20 do 30%, ale może być tak niski jak 10% lub tak wysoki jak 50%. Generalnie większe i starsze samice przeżywają w większym tempie niż te mniejsze i młodsze, a samce nie przeżywają tarła tak dobrze jak samice.

Zdrapane i zużyte tarlaki, czasami nazywane kelts, powoli przemieszczają się w dół rzeki do słonej wody, a żywe kolory tarła powracają do jasnego srebrzystego odcienia, ponieważ ich uszczuplone zapasy tłuszczów są odbudowywane po wznowieniu karmienia. Większość steelheadów, które składają ikrę więcej niż raz, powraca do niej co roku, ale niektóre mogą pominąć rok przed powrotem na tarło.

Podczas gdy dorosłe steelheady powracają na swoje oceaniczne żerowiska, a ich rany po tarle goją się, jaja, które zostały złożone głęboko w żwirze podczas wiosny, szybko przekształcają się w aleviny lub „sac-fry”. Te maleńkie rybki stopniowo wchłaniają woreczek żółtkowy i wydostają się na powierzchnię. W połowie lata narybek wynurza się ze żwiru bez woreczka żółtkowego i szuka schronienia wzdłuż brzegów strumienia oraz w obszarach chronionych. Śmiertelność narybku głowacicy jest wysoka, ponieważ większość z nich jest co roku zabijana lub wypłukiwana ze strumienia. Dla tych, które przeżyją, mogą one urosnąć do 2 do 3 cali jesienią, zanim rozpoczną swoją pierwszą zimę. Te młode steelheady zazwyczaj spędzają 2-5 lat w słodkiej wodzie, zanim się rozmażą i powrócą do oceanu.

Zważywszy na wszystkie zmienne i złożoność cyklu życiowego steelheadów, w tym wiele możliwych klas wiekowych, możliwość powtórzenia tarła i zmienność w czasie biegu, być może natura zaprojektowała historię życia steelheadów tak, że ostra powódź, zima lub susza nie mają poważnego wpływu na konkretną populację.

Ekologia żywieniowa

Po pojawieniu się, mały narybek pstrąga gromadzi się lub łączy w grupy i szuka schronienia wzdłuż brzegów strumienia lub chronionego brzegu jeziora, żywiąc się skorupiakami, materiałem roślinnym i owadami wodnymi oraz ich larwami. Przez pierwsze dwa lub trzy lata pstrąg tęczowy wychowuje się w podobnym środowisku, a następnie przenosi się do większych wód jezior i strumieni, gdzie zaczyna odżywiać się rybami, padliną łososia, jajami, a nawet małymi ssakami. Po smoltowaniu i wpłynięciu do otwartego oceanu steelhead staje się znacznie większy, żerując na bardziej pożywnych kałamarnicach, amfipodach i innych rybach.

Migracja

Mało jest informacji na temat migracji steelheadów z Alaski z naszych wód przybrzeżnych do otwartego oceanu. Steelhead występuje najliczniej w Zatoce Alaskańskiej oraz we wschodnich obszarach północnego Pacyfiku i zachodnich Aleutach i generalnie znajduje się w izotermie 50 C na północy i w strefie 150 C na południu. Kiedy stosowano dryfujące sieci skrzelowe na pełnym morzu, w połowach tych przechwytywano duże ilości głowonogów z północno-zachodnich strumieni Pacyfiku i Alaski; te masowe połowy nie są już dozwolone. Jeden anegdotyczny element układanki pochodzi od głowacicy oznaczonej w 1989 roku, gdy opuszczała rzekę Karta w południowo-wschodniej Alasce. Ryba ta została schwytana około 3 tygodnie później przez japoński statek badawczy na pełnym morzu Oceanu Spokojnego.