Wieloogniskowa neuropatia ruchowa

Diagnoza MMN zależy od wykazania, że u pacjenta występuje zaburzenie czysto ruchowe dotyczące pojedynczych nerwów, że nie ma objawów ze strony górnego neuronu ruchowego (UMN), że nie ma deficytów czuciowych i że istnieją dowody na blok przewodzenia. Kryteria te mają na celu odróżnienie tego zaburzenia od ALS (czysto ruchowego, ale z objawami UMN), wariantu zespołu Lewisa-Sumnera przewlekłej zapalnej demielinizacyjnej polineuropatii (CIDP) (podobnego do MMN, ale zwykle ze znaczną utratą czucia) i „zapalenia naczyń” (rodzaj zespołu mnogiej mononeuropatii spowodowanego przez zapalne uszkodzenie naczyń krwionośnych w nerwach, które również powoduje objawy czuciowe i ruchowe).

Neurolog jest zwykle potrzebny do ustalenia diagnozy, która opiera się na wywiadzie i badaniu fizykalnym wraz z badaniem elektrodiagnostycznym, które obejmuje badania przewodnictwa nerwowego (NCS) i elektromiografię igłową (EMG). Badanie NCS zwykle wykazuje blokadę przewodzenia. Można tego dokonać poprzez wykazanie, że sygnał nerwowy nie może być przewodzony przez „uszkodzenie” w jakimś punkcie wzdłuż nerwu. Na przykład, jeśli nerw jest zablokowany w przedramieniu, impuls elektryczny może łatwo dostać się z nadgarstka do ręki, jeśli bodziec jest umieszczony w nadgarstku. Jednakże, sygnał zostanie zablokowany przed dotarciem do ręki, jeśli bodziec zostanie zastosowany w łokciu. W MMN przewodzenie sensoryczne wzdłuż tej samej ścieżki powinno być normalne. Część badania dotycząca EMG szuka sygnałów w sposobie, w jaki mięśnie strzelają. W MMN najprawdopodobniej wykaże nieprawidłowości sugerujące, że jakiś procent aksonów motorycznych został uszkodzony. Badania laboratoryjne na obecność przeciwciał GM1 są często wykonywane i mogą być bardzo pomocne, jeśli są nieprawidłowe. Jednakże, ponieważ tylko jedna trzecia pacjentów z MMN ma te przeciwciała, negatywny wynik testu nie wyklucza choroby. Badanie płynu rdzeniowego nie jest zazwyczaj pomocne.